Καλό σας μεσημέρι!
Ένα από τα ευκολότερα μαθήματα στο σχολείο και στη διδακτέα ύλη, θεωρείται -από τους μαθητές- η έκθεση. Επειδή κατά κάποιο τρόπο, όλοι οι μαθητές μπορούν να συντάξουν ένα κείμενο που να είναι αποδεκτά κατανοητό. Άσχετα αν οι περισσότεροι γράφουν αμπελοφιλοσοφίες κι αναγκάζουν τους καθηγητές να βαθμολογούν εν τέλει την προσπάθεια παρά το αποτέλεσμα.
Το δυσκολότερο εγχείρημα όμως, στα σχολικά χρόνια, ήταν ο πρόλογος. Επειδή αποτελεί το εισαγωγικό του κυρίως κειμένου που θα κατευθύνει τον αναγνώστη να συνεχίσει ή να διακόψει την ανάγνωση.
Πάμε στα Ολυμπιακά μας.
Warlord – Penny for a Poor Man (HQ)
Προ (του) ΟΑΚΑ κείμενο:
Έχουν αναφερθεί πολλά κι έχουν γραφτεί άλλα τόσα κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής χρονιάς που διανύουμε. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Με το έμψυχο δυναμικό που διαθέτουμε, μετά από πολλούς τραυματισμούς παικτών. Βασικών και μη. Η ομάδα δείχνει κουρασμένη. Έδειχνε καιρό τώρα. Από τα τέλη του προηγούμενου έτους.
Παρατηρήσατε αλήθεια κάποιο φορμάρισμα;
Προέκυψε πρόωρο φορμάρισμα κατά τη διάρκεια της απουσίας -ελέω τραυματισμού ή κούρας- Σπανούλη; Τότε που η ομάδα απέπνεε υγεία και υποφερτό μπάσκετ (αντι-Σπανουλική ερμηνεία);
Προέκυψε φορμάρισμα κατά τη διάρκεια ορισμένων μεγάλων νικών που κατάφερε -επειδή περί κατορθώματος πρόκειται- η ομάδα στη διάρκεια της επανόδου Σπανούλη; Τότε που η ομάδα απέπνεε υγεία και υποφερτό μπάσκετ (φιλο-Σπανουλική ερμηνεία);
Κατά τη δική μου ερμηνεία, η φετινή στελέχωση ήταν λανθασμένη από την αρχή. Σε κανένα σημείο της αγωνιστικής χρονιάς που σταδιακά ολοκληρώνεται, δεν παρακολούθησα ελκυστικό μπάσκετ. Σε κανένα σημείο δεν κατάφερε η ομάδα να παρουσιάσει πλήρες ρόστερ. Σε κανένα σημείο δεν πίστεψα ότι μπορεί να κερδίζει άκοπα η ομάδα. Σε κανένα σημείο δεν μπόρεσε να ανατρέψει μια εις βάρος της διαφορά. Όπως έκανε με περίσσια άνεση κάποτε…
Ξεκίνησαν οι τελικοί του πρωταθλήματος. Με μειονέκτημα έδρας (σ.σ. το οποίο μετατράπηκε πλέον σε πλεονέκτημα). Υποθέτω ότι ελάχιστοι ελπίζετε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Μέσα στο γήπεδο.
Χωρίς καμία διάθεση πεσιμισμού, δεν μπορώ να διακρίνω αγωνιστικό σθένος στο βάθος του ορίζοντα. Σε καμία περίπτωση βέβαια, δεν αποτελεί φόβητρο ο αντίπαλος. Είναι δεδομένες οι αδυναμίες του και συγκεκριμένος ο τρόπος αντιμετώπισης. Αποκοπή του ομφάλιου λώρου Καλάθη από το υπόλοιπο σώμα με τη μέθοδο Παπανικολάου. Όχι εκείνη τη διάσημη του γιατρού. Την άλλη την άσημη. Εκείνη της αμυντικής επάρκειας και αφοσίωσης.
Έχει γίνει “μόδα” τελευταία -ξέρετε- να εξηγούνται τα πάντα βάσει στατιστικής. Το ξεκίνησε ο Ψαράκης και ακολούθησαν αρκετοί φίλαθλοι και οπαδοί που θέλησαν να ξεκινήσουν χώρους διαδικτυακών συζητήσεων. Τα γνωστά σε όλους blogs δηλαδή.
Είναι ελκυστικός τρόπος για να προσελκύσει κανείς φιλάθλους που είναι τεχνοκρατικοί ρέκτες του αθλήματος και σκέφτονται πάνω από το μέσο οπαδό. Πού τελικά καταλήγουν όλα αυτά; Ποια είναι η σούμα που κάνουν;
Ότι η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον Σφαιρόπουλο επειδή δεν μπορεί να διαχειριστεί κατάλληλα το υλικό του. Ξεκάθαρη και ευδιάκριτη η ευθύνη του Γκατζούλη επίσης, για το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα των παικτών και την αστοχία στο χρονικό σημείο μέγιστου φορμαρίσματος των παικτών. Ένα λάθος που ξεκίνησε από πέρσι με την “σαρκοβόρα” μαραθώνια διαδικασία της Ευρωλίγκα. Η οποία Ευρωλίγκα φυσικά (δεν πρέπει να περάσει ασχολίαστο), επιβραβεύει τις -κατά κοινή ομολογία- πλουσιότερες ομάδες της διοργάνωσης που διαθέτουν το οικονομικό εύρος να ανταπεξέλθουν οικονομικά στο όλο εγχείρημα. Αντί να εφαρμόσει ένα salary cup στα πρότυπα του ΝΒΑ, αναγκάζει τις μικρές ομάδες να περιμένουν τη διάκριση μέσα από συγκυρίες, όπως κόπωση ή τραυματισμούς των λεγόμενων εύπορων ομάδων της διοργάνωσης.
Συνεχίζω.
Ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω αν -ορισμένες σέκτες ατόμων- παρακολουθούν με ευλάβεια το άθλημα και κυρίως αν το κατανοούν με τον τρόπο που του αρμόζει. Απορώ κιόλας, αν παρακολουθούμε το ίδιο άθλημα ή αν μας προέκυψαν εσχάτως στο μπάσκετ μετά την αποτυχημένη χρονιά του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού.
Οι αριθμοί, δηλαδή η στατιστική, είναι ο επιστημονικότερος τρόπος για να πεις ψέματα. Δεν θυμάμαι ποιος το είχε πει αυτό, αλλά είχε μεγάλο δίκιο τελικά. Νομίζω ότι ήταν ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου…
Αδυνατώ να συλλάβω εγκεφαλικά ότι βλέπουν τον Σπανούλη ως άλλον Silver Surfer (το θέμα είναι ποιος είναι ο Galactus και ποιος ο Thanos), να κινείται με υπερηχητική ταχύτητα κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Θεωρώ αδιανόητο να προσάπτουν ευθύνες στους πάντες που απαρτίζουν την ομάδα, εκτός του Σπανούλη.
Πώς γίνεται να καταδυναστεύει το παιχνίδι της ομάδας με την παρουσία του κι οι φίλαθλοι να αδυνατούν να το παραδεχτούν;
Ειδικά από τη στιγμή που ο τρόπος παιχνιδιού του “απαιτεί” την μπάλα στην κατοχή του για τουλάχιστον 12 με 15 δευτερόλεπτα στην κατοχή του ανά επίθεση. Οι κατοχές αυξάνονται ώστε να έχει ο Σπανούλης τη μπάλα και να προσπαθεί με κεντρικό ή πλάγιο σκριν να περάσει από δεξιά ή αριστερά τον αμυντικό, ώστε να εκτελέσει με ευχέρεια το γνωστό -σε όλους πλέον- πικ εν ρολ. Εξαιτίας λοιπόν αυτού του προβλέψιμου τρόπου επιθετικής ανάπτυξης, έχουν μειωθεί στο ελάχιστο οι “αρμοδιότητες” των υπολοίπων συμπαικτών του. Φαντάζεστε γιατί; Όχι επειδή δεν πασάρει σωστά ή κατάλληλα ο Σπανούλης, αλλά επειδή τον έχουν μελετήσει όλοι οι αντίπαλοι προπονητές, με αποτέλεσμα να κλείνουν τους διαδρόμους και τις αναμενόμενες πάσες προς τους “γνωστούς” συμπαίκτες του.
Που οδηγεί αυτό; Σε ένα αιώνιο τέλμα. Μια αέναη επανάληψη του φαινομένου Σπανούλη. Καλό το πλάγιο βηματάκι για τρίποντο αλλά εφαρμόζεται πλέον αποτελεσματικά μόνο με σκριν ψηλού συμπαίκτη μπροστά του. Γιατί σουτάρει περισσότερο πλέον ο Σπανούλης; Επειδή τον κουράζει η φθορά που προκύπτει από τις συνεχείς διεισδύσεις και τις σωματικές επαφές στη ρακέτα.
Καλά όλα αυτά θα σκεφτεί κάποιος ρέκτης, αλλά αν είχαμε τον Ναβάρο στη θέση Σπανούλη, θα είχαμε σίγουρους τους αντίστοιχους πόντους στην επίθεση; Όχι βέβαια, επειδή αυτό εξαρτάται από την ικανότητα του επιθετικού και των παικτών που τον μαρκάρουν. Θα είχαμε όμως σε κάθε περίπτωση, μεγαλύτερη ομαδικότητα αλλά κυρίως περισσότερο απρόβλεπτο τρόπο επιθετικής ανάπτυξης με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Άρα, να επιλέξουμε καλούς ξένους επιπέδου Ρεάλ ή ΤΣΣΚΑ (σ.σ. ξανά αυτές οι κιουρίες) ώστε να πλαισιώσουμε τους Σπανούλη και σία με καλύτερο υλικό ώστε να επανέλθει η αποτελεσματικότητά τους και η ανταγωνιστικότητά τους στο κορυφαίο μπασκετικό επίπεδο.
Υπάρχουν δύο ενστάσεις εδώ:
Η πρώτη και κύρια είναι ο χρόνος που δαμάζει τα κορμιά όλων μας με τον τρόπο που εκείνος μονάχα επιλέγει.
Η δεύτερη και εξίσου σημαντική είναι η οικονομική διαχείριση των Αγγελόπουλων που δεν επιτρέπει τέτοιες “πολυτέλειες”.
Τα προηγούμενα γράφτηκαν την Κυριακή, πριν τον πρώτο τελικό…
Προ (του) ΣΕΦ κείμενο:
Η σημερινή διαφοροποίηση σε αγωνιστικό επίπεδο, επιτάσσει διαφοροποιημένες σκέψεις.
Μετά τη πρώτη νίκη λοιπόν του Ολυμπιακού, εύχομαι να κατάλαβαν και οι υπόλοιποι ότι η ομάδα δεν έχει ανάγκη τον Σπανούλη σε πρώτο ρόλο πλέον.
Ότι μέσα από την ομαδική διαδικασία και την αρμονική συνεργασία όλων των παικτών, θα προκύψει ένα υγιές σύνολο. Που κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα είναι τόσο αποτελεσματικό σε τελικούς όπως ήταν σε Πόλη ή Λονδίνο, αλλά θα είναι εξίσου ελκυστικό και –κυρίως- ελπιδοφόρο για το μέλλον της ομάδας.
Ποιο είναι το καθημερινό ερώτημα που ταλανίζει το μέσο οπαδό του μπασκετικού Ολυμπιακού;
Η παραμονή ή η απόλυση Σφαιρόπουλου.
Ο Σφαιρόπουλος έχει συμβόλαιο μέχρι τον Αύγουστο του 2018. Ανέβηκαν οι μετοχές του μετά τον πρόσφατο θρίαμβο στο ΟΑΚΑ; Ναι, προφανώς κι ανέβηκαν.
Τον εκτιμούν οι Αγγελόπουλοι; Ναι, τον έχουν σε περίοπτη θέση.
Θα παραμείνει στο πόστο του και την επόμενη χρονιά; Όχι, επειδή έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Το γνωρίζει κι ο ίδιος άλλωστε. Αν του προτείνουν οι Αγγελόπουλοι να παραμείνει με νέο διετές συμβόλαιο (δεν είναι τυχαία η διάρκεια, γνωρίζω τι γράφω), φυσικά θα αποδεχτεί την πρόταση.
Διώχνουν πρωταθλητή προπονητή οι Αγγελόπουλοι; Μόνο ο Τράκης θα έδιωχνε προπονητή που έχει πάρει πρωτάθλημα.
Σκεφτείτε όμως κι άλλη μία παράμετρο. Αν υπήρχε μια πιθανότητα παραμονής Σφαιρόπουλου πριν τους τελικούς με το άλλοθι των τραυματισμών και της διαιτησίας, σε περίπτωση που χάσει το πρωτάθλημα μετά την εκτός έδρας νίκη στο ΟΑΚΑ, δεν θα προκύψει καμία μα καμία πιθανότητα παραμονής του στον ερυθρόλευκο πάγκο.
Άσχετα αν ο Σφαιρόπουλος θα περιμένει διακαώς να αλλάξουν γνώμη οι ιδιοκτήτες της ομάδας.
Κάτι τελευταίο. Ο Σφαιρόπουλος ΔΕΝ εισηγήθηκε ποτέ παραμονή Μάντζαρη αντί Σλούκα και ΠΟΤΕ δεν εισηγήθηκε απομάκρυνση κομβικού Έλληνα παίκτη.
Συνεχίζεται…
Υ.γ. Η επιλογή τραγουδιού είναι προβοκατόρικη. Συμπεράνετε μόνοι σας. Ποιον αφορά ο παρακάτω στίχος; Τον Ολυμπιακό, τον Σφαιρόπουλο ή τον Σπανούλη;
Will he live until tomorrow, or will he die today? Can you feel the grief and sorrow that this song portrays?
