Καλησπέρα σας.
Έχουμε μπει στο κομβικότερο σημείο της φετινής ευρωπαϊκής διαδρομής. Εκεί που φαίνεται ότι θα κριθούν τα πάντα. Η συμμετοχή στο Final Four του Βερολίνου και στη συνέχεια οι τελικοί της Α1 με μειονέκτημα έδρας στους τελικούς.
Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό. Ναι, αλλά όχι τον συγκεκριμένο, ο οποίος θα παραμείνει και την επόμενη αγωνιστική χρονιά στο αγαπημένο του σωματείο, έχοντας καταθέσει τα διαπιστευτήριά του. Ο λόγος (το κείμενο είναι διαχρονικό. Δεν είχα χρόνο να το αναρτήσω νωρίτερα) στον Κώστα Blitzkrieg κι εσχάτως frapeshorisgala?
Dream Theater – A Change Of Seasons
Καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία της σεζόν, όπου θα κριθούν τα πάντα όπως λέει και το γνωστό κλισέ, μαθαίνουμε πως το συμβόλαιο του ακρόπρωρου της ερυθρόλευκης ναυαρχίδας, του Μπι, θα ανανεωθεί.
Αυτό, κατά κάποιο βιωματικό τρόπο, μου θύμισε το ελεγειακό αλλά συγχρόνως ελπιδοφόρο And_the_road_goes_on_forever καθώς οι δρόμοι του ερυθρόλευκου οπαδού/φιλάθλου και του Μπι μοιάζουν παράλληλοι, με την προσμονή (της εκ νέου) συνάντησης στην κορυφή της Ευρώπης.
(Κάποτε, κατέβηκα στο ισόγειο του Metropolis, όπου υπήρχε το τμήμα με τις κασέτες – καταλαβαίνετε ποιες κασέτες, εκείνες στις οποίες είχες τη δυνατότητα να γράψεις τη δική σου ιστορία προσαρμόζοντας το στυλό ανάμεσα στις κεφαλές τους και γυρίζοντας την ταινία που ο δαίμονας, ας πούμε, του στέρεο, είχε μασήσει απειλώντας να διαγράψει τη δική τους, την ηχογραφημένη – και κοιτάζοντας για πρώτη φορά την καρτέλα που έγραφε Fates Warning, πήρα στα χέρια μου το Parallels, ανακαλύπτοντας την αγάπη μου για το συναισθηματικά φορτισμένο αλλά παρ’ όλ’ αυτά ζεστά ψυχρό μέταλλο των FW.
Τότε, στην εφηβεία, σε μία εποχή που πολλά μοτίβα δημιουργούνται στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, ανακαλύπταμε πολλοί παράλληλα με την αγάπη μας για αυτό το είδος μουσικής αποκάλυψης courtesy of Mr. Matheos, και την αγάπη μας για το μπάσκετ μέσω της γνωστής τριανδρίας.)
Ο δρόμος είναι μπροστά και οι παράλληλες πολλοί.
SUMMER (DIDN’T) MOVE(D) ON
Αλλά αρκετά με τις προσωπικές ιχνηλατήσεις πορειών που συμπίπτουν. Ας περάσουμε σιγά-σιγά σε μία πιο τεχνοκρατική προσέγγιση των πραγμάτων. Ας περάσουμε στην κατά κάποιο τρόπο τέλεια συμμετρία που ο Μπι απαιτεί από τον εαυτό του και κυρίως το δημιούργημά του, την ομάδα μας.
Και όπως οι εποχές, ας αρχίσουμε με την πιο αγαπημένη ίσως των περισσότερων οπαδών/φιλάθλων, εκείνη του καλοκαιριού, την εποχή της μεταγραφολογίας.
Ο Μπι, το προηγούμενο καλοκαίρι, δεν το σχεδίαζε ακριβώς έτσι όπως εξελίχθηκε. Και αυτό αν μη τι άλλο το αποδεικνύουν οι μεταγραφές που εισηγήθηκε;/έκανε;/επέλεξε; – ας επιλέξει ο καθείς το δικό του ρήμα προτίμησης, καθότι το τι διαμείβεται στο εσωτερικό της ομάδας, τουλάχιστον σε εμάς, είναι άγνωστο.
Αυτό, όμως, που είναι φανερό, ακόμη και στον πιο τυφλωμένο, από τα «μιδικά» ολόχρυσα ονόματα που ακούστηκαν, οφθαλμό (καθότι ας πούμε Βασιλιά Ηλίου φαεινότερον), ήταν ότι η φυγή Βεζένκοφ αποτέλεσε το “A-ha effect” που εμπόδισε τη σωστή επάνδρωση της ομάδας από τους Aφούς και τον Μπι.
A-ha effect ή Eureka effect – όσο και αν ο Μπι δεν θα το παραδεχόταν, το αρχιμήδειο σημείο της σχεδίασης της σχεδόν υπερεπιτυχημένης περσινής ομάδας ήταν ο Βεζένκοφ. Οπότε ο κόουτς θεώρησε πως είχε ανακαλύψει το δικό του Εύρηκα στο πρόσωπο του Βεζένκοφ, το οποίο σχεδίαζε να συνεχίσει δημιουργώντας ένα στερεό σχήμα με την παρουσία των Γουώκαπ και Φαλ (και την απουσία του προηγούμενου) και την έλευση Γκος, ώστε να φτάσει στο πολυπόθητο τρόπαιο.
Δυστυχώς, το «Εύρηκα» έγινε «Απώλεσα» και έτσι ο σχεδιασμός εγκαταλείφθηκε, πιαστήκαμε απροετοίμαστοι, και εν πολλοίς το Καλοκαίρι δεν προχώρησε, κατά το γνωστό άσμα των Νορβηγών A-ha.
Όλες οι μεταγραφές του καλοκαιριού αποδεικνύονται με τον έναν ή άλλο τρόπο παταγωδώς αποτυχημένες –ο Μπραζ όπως φαίνεται φέρει τη γνωστή κατάρα των Λιθουανών, που μοιάζει μάλιστα να αναβαθμίζεται στην εποχή Αφών υπό την έννοια ότι «Αμερικανοί από Λιθουανικές ομάδες λίρα 100, Λιθουανοί από Λιθουανικές ομάδες δεν παίζουν καν»· ο δε Σίκμα έχει ωραίο όνομα για επιχείρηση πχ Operation Sikma ή κάτι τέτοιο, αλλά μάλλον δεν θα δούμε ποτέ κάποια εφαρμογή της στην πράξη – θα βάζαμε έναν αστερίσκο στον Γκος αλλά έχει να φάει ψωμιά. Θα μπορέσει η διαχείρισή του από το τμήμα να είναι τέτοια ώστε να αντέξει στις απαιτήσεις του τέλους της σεζόν;
Ως γνωστόν, άλλωστε, χωρίς γκαρντ δεν βλέπεις Ευρωπαϊκό.
The air of autumn
Το Φθινόπωρο άρχισε με δύο μεγάλες νίκες επί του αιωνίου αλλά ο αέρας που ακολουθούσε την ομάδα έδειχνε πως λείπει από αυτόν αυτή η φρεσκάδα, ο ενθουσιασμός που τόσο απαραίτητος είναι για να υπερσκελίσεις τα εσωτερικά και εξωτερικά, αλλά κυρίως εσωτερικά, εμπόδια.
I ‘ll always remember the chill of November
The news of the Fall
The sounds in the hall
Ωστόσο, αυτό που ήταν εκκωφαντικό στη «Φθινοπωρινή» εκδοχή της ομάδας ήταν μάλλον η Σιωπή. Αλλεπάλληλες ήττες ή νίκες με την ψυχή στο στόμα – με μία εξαίρεση αν θυμάμαι καλά τη νίκη επί της Εφές εντός – έδειχναν πως κάτι δεν λειτουργεί σωστά στον οργανισμό. Παρά τις (σε πολλές περιπτώσεις βάσιμες) δικαιολογίες περί τραυματισμών, περί προπονήσεων που ούτε μία δεν είχε το πρόσημο του συνόλου μπροστά της (πάντα έλειπαν παίκτες), η ομάδα απέπνεε έναν περίεργο αέρα που μαρτυρούσε κάτι σάπιο – σε αυτό, βέβαια, συνέβαλλαν και επιθέσεις από τρολ και φήμες (κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει τι έκανε πέρσι το καλοκαίρι ο Σακ).
Ναι η ομάδα είχε το κύρος της ομάδας που είχε παίξει το καλύτερο μπάσκετ αμέσως την προηγούμενη σεζόν, είχε ακόμη τη σφραγίδα του αρχιτέκτονά της, αλλά ο εκνευρισμός που υποδήλωναν οι δηλώσεις μετά τους αγώνες ήταν διάχυτος.
Κάτι έπρεπε να αλλάξει, όπως αλλάζουν και οι εποχές, και ο φθινοπωρινός αέρας του Matheos, θα έπρεπε να φυσά πιο ελπιδοφόρος και όχι τόσο υποτονικός μέσα στα αποδυτήρια.
Don’t fear the Winter
Μία πρώτη δειλή κίνηση για να διαρρηχθεί αυτό το εκκωφαντικό πέπλο σιωπής που έμοιαζε να κατοχυρώνει τα δικαιώματά του πάνω στο πρόσωπο που παρουσίαζε η ομάδα ήταν η έλευση του Μήτρου-Λονγκ. Περισσότερο μία κίνηση για να δείξουμε πως η ομάδα έχει παλμό παρά ουσιαστική προσθήκη, καθώς ο παίκτης μοιάζει κάπως ανέτοιμος για τα βαθιά νερά της ευρωλίγδας.
Όμως, το πλοίο έδειχνε να εγκαταλείπει τα βαλτώδη νερά του φθινοπωρινού, ρυπαρού αέρα.
Και το αίσθημα αυτό–of_darkness_and_decay– ήλθαν να αποτινάξουν εντελώς (;) οι δύο σπουδαίες μεταγραφές που ούτε λίγο ούτε πολύ δήλωσαν πως δεν πρέπει να φοβηθούμε τον Χειμώνα, αλλά να προχωρήσουμε ως παγοθραυστικό από τις πιο χαμηλές θέσεις της βαθμολογίας προς την κορυφή.
Ίσως αυτό να αποτελεί και ένα χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου τμήματος, και με «αυτό» εννοώ το στοιχείο του παραδόξου – ο Χειμώνας μία εποχή σκοτεινή, μία εποχή κρύα, είναι μία εποχή άνθισης της ομάδας, επειδή πολύ απλά η ερυθρόλευκη καλαθοσφαίριση αγαπά τα οξύμωρα.
Πετρούσεφ και Ράιτ έδωσαν ο καθένας τη δική του πινελιά με όσα αυτό συνεπάγεται – αναρρίχηση στον πίνακα, αλλά και αισιοδοξία για το γενικότερο μέλλον καθώς βρίσκονται αμφότεροι σε ηλικία νεαρή και έχουν μπάσκετ μέσα τους.
A change of seasons?
Οπότε; Οπότε ο δρόμος είναι μπροστά μας. Δηλαδή μπροστά στον Μπι.
Αυτός τον επέλεξε και αυτός καλείται να εισέλθει στην Άνοιξη έχοντας απόλυτη συγκέντρωση και διαχειριζόμενος τα εργαλεία του (ελλείψει άλλων όρων) με τρόπο που θα οδηγήσει την ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης.
Δηλαδή, είτε το θέλουμε είτε όχι (και βέβαια εμάς δεν μας πέφτει λόγος αφού ο ίδιος είναι που θέλει να παίρνει το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας, όπως φυσικά και της… αλλά ας μη μελετάμε κάτι τέτοιο), ο κόσμος που θα εισέλθει ως άλλος LaBrie (Μπι/Μπρι) τον καλεί να δηλώσει
(I’m sick of all u hypocrites
Holding me at bay
And I don’ need your sympathy
To get me through the day)
Seasons change and so can I
Θα είναι η αλλαγή των σεζόν επιτυχημένη;
Να κάνουμε προβλέψεις;
Το ένστικτό μας (μου) δεν το εμπιστεύομαι. Γι’ αυτό, μέσα σε αυτή την ομάδα παραδόξων σκέφτηκα το δικό μου παράδοξο – λέω, ας εμπιστευτώ το ένστικτο των άλλων.
Ποιων άλλων; – ποιος ξέρει, αλλά τους επικαλούμαι για να κάνω την πρόβλεψη
Είτε θα αποκλειστούμε στα πλέη οφ, είτε θα το πάρουμε – αυτό μπορεί να αποτελεί ευχή, ευσεβή πόθο, ενστικτώδη πρόβλεψη, ποιος ξέρει. Σε κάθε περίπτωση το καταθέτω.
Γι’ αυτό που μπορώ να μιλήσω με σιγουριά είναι το ακόλουθο – ο Μπι γνωρίζει να φτιάχνει, να μοντάρει ομάδες. Με την έλευση των Πετρούσεφ και Ράιτ και έναν υγιή Γκος (ο δεύτερος όρος με πολλούς, άπειρους αστερίσκους) δείχνει πλέον να έχει όλα τα υλικά για να παρουσιάσει μία άκρως ανταγωνιστική ομάδα στα πλέη οφ.
Ο Μπι γνωρίζει να παίζει ελκυστικό μπάσκετ. Και αυτό βέβαια του κατοχυρώνεται.
Αυτό που έχει δείξει όμως ο Μπι είναι ότι δεν μπορεί να διαχειρίζεται τους αγώνες όταν αυτοί πλησιάζουν σε ένα επικό κλείσιμο – και αυτό που καλείται να εφαρμόσει, όπως οι εποχές, είναι να αλλάξει τη φύση του. Σε αυτό, πιστεύω, δεν έχει αντίπαλο κάποιον προπονητή (ανήκει άλλωστε στους τοπ) αλλά τον ίδιο του τον εαυτό, τον οποίο πρέπει να διαχειριστεί.
Φυσικά, το να αλλάξει κανείς τη φύση του – ένα πολύ απλοϊκό παράδειγμα «κάνεις φάουλ για να έχεις την τελευταία επίθεση ή όχι;», πολύ-πολύ απλοϊκό επαναλαμβάνω – είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο.
Θα τα καταφέρει;
Υ.Γ. Μία παρατήρηση – ο Μπι έδειξε σε δύο τουλάχιστον παιχνίδια πως μπορεί να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα μέσα στον αγώνα. Και τα δύο έτυχε να είναι με την ίδια ομάδα – στο πρώτο έκανε 4 τον Παπ, στο δεύτερο έβαλε τον Γκος δίπλα στον Γουώκαπ και καθάρισε τη μπουγάδα. Έτυχε; Μήπως το γεγονός ότι απέναντί του είχε κάποιον από τον οποίον θεωρεί πως πρέπει να πάρει κάποια «σκήπτρα» τον ενέπνευσε;
