Με αφορμή τα γεννέθλια αυτού του γνήσιου Γαύρου και με αιτία τα videos που πέτυχα στην αναζήτησή μου στο you tube, σκέφτηκα να επιμεληθώ μια σύντομη ελεγεία στον πολεμιστή Πέρο Άντιτς.
Official Medieval Steel 1984 Video
Χωρίς πολλά φρου-φρου κι αρώματα, χωρίς στατιστικά και σχεδιαγράμματα, χωρίς αγωνιστικές τακτικές και ξενόφερτες ορολογίες. Μόνο μια κατάθεση ψυχής, για έναν παίκτη που θεωρώ ότι αδικήθηκε από τον τότε προπονητή του Γιώργο Μπαρτζώκα, που εισηγήθηκε την οριστική απομάκρυνσή του από τον Ολυμπιακό.
Ο ταλαντούχος νεαρός που ξεκίνησε την καριέρα του από την Ραμποτνίσκι Σκοπίων, ενώ στην Ελλάδα έγινε γνωστός από το πέρασμά του στην ΑΕΚ. Ένας αδύνατος, με μαλλιά και χωρίς γένια φυσικά (δεν ήταν μόδα τότε) power forward που είχε τα φόντα να κάνει μεγάλη καριέρα, όπως πολλοί άλλωστε ταλαντούχοι Γιουγκοσλάβοι της εποχής.
Pero Antic vs Panathinaikos (2011-12 Esake final, game 1)
Μετά την τετραετία στην ΑΕΚ συνέχισε στον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου για δυο χρόνια αλλά κάπου εκεί, χάθηκε πρόωρα το παιχνίδι της καταξίωσης στο κορυφαίο επίπεδο. Συνέχισε στη Βουλγαρία, στη συνέχεια στη Ρωσία και ακολούθησε το δρομολόγιο Βουλγαρία-Ρωσία άλλη μια φορά. Βολόδερνε κάπου εκεί στα βορειοανατολικά σύνορα της Ευρώπης εν ολίγοις, μέχρι που τον κάλεσε στον Ολυμπιακό ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, μέσω του φίλου του Μίσκο Ραζνάτοβιτς, ατζέντη του Πέρο. Μια υποσημείωση εδώ, μετά τον Ολυμπιακό, η καριέρα του παρέμεινε ανοδική…
Pero Antic @ Panathinaikos (2011-12 Esake final, game 2)
Τα υπόλοιπα λοιπόν, έμειναν στην ιστορία. Ο Πέρο είχε μεταλλαχθεί σε έναν δυνατό power forward-center, που μπορούσε να παίξει εύκολα δύο θέσεις στη ρακέτα. Ο power forward με το καλό μακρινό σουτ που δεν γινόταν να μείνει αμαρκάριστος στη γραμμή του τριπόντου, επέστρεφε στην άμυνα και είχε τη δυνατότητα να μαρκάρει το αντίπαλο πεντάρι -ειδικότερα αν ήταν αργό και βαρύ (θα ήθελα να τον έβλεπα αντίπαλο με τον Ραντούλιτσα)- ακόμα και μόνο με την οξυδέρκεια ή τις τοποθετήσεις του. Στην επόμενη επίθεση, μπορούσε να ποστάρει οποιονδήποτε ή να παίξει απομόνωση και να επιστρέψει στην άμυνα μαρκάροντας τεσσάρι τύπου Τσαρτσαρή. Ήταν ιδανική προσθήκη για τον Ολυμπιακό, επειδή έπαιζε ταυτόχρονα με Πρίντεζη ως 5άρι αλλά και με Χάινς ως 4άρι. Σε αντεστραμμένους ρόλους σε άμυνα και επίθεση.
Pero Antic vs Panathinaikos (2011-12 Esake final, game 3)
Χωρίς καθόλου μαλλιά στο κεφάλι του, παρά μόνο γένια ή μούσια (όπως προτιμάει κανείς) και πολλά τατουάζ στο κορμί του. Μια εικόνα διόλου ελκυστική για τους αντιπάλους που τον αντιμετώπιζαν. Το αντίθετο μάλιστα, ίσως να τη χαρακτήριζα εκφοβιστική παρουσία στο παρκέ. Ψαρωτική για να χρησιμοποιήσω μια φανταρίστικη ορολογία. Σε συνδυασμό πάντα με τον δυναμικό χαρακτήρα του που τον οδηγούσε σε αρκετές αψιμαχίες έως και τσαμπουκάδες κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Κύριο του γνώρισμα; Ότι δεν έκανε πίσω για κανέναν αντίπαλο…
Pero Antic @ Panathinaikos (2011-12 Esake final, game 4)
Ο τεράστιος -πλέον- Πέρο των 211 εκατοστών και των 118 κιλών, συγκέντρωνε όλα τα χαρακτηριστικά της κλασικής παλιάς Γιουγκοσλάβικης σχολής στο παιχνίδι του. Καλή γνώση των βασικών, καλό χειρισμό της μπάλας, πολύ καλό σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, ευλυγισία (κάποτε) σε συνδυασμό με αλτικότητα, ωμή δύναμη, εξυπνάδα, καλές τοποθετήσεις, ικανοποιητικό παιχνίδι ρακέτας με πλάτη και πρόσωπο, προσποιήσεις, πονηριά και σωστή άμυνα σε κάθε φάση, ακόμα κι αν είχε απωλέσει το πλεονέκτημα έναντι του επιθετικού λόγω αργών ποδιών.
Για ποιο λόγο όμως, ενώ συγκέντρωνε τόσες αρετές σαν παίκτης, δεν έκανε ποτέ τη μεγάλη καριέρα, μπορεί εύλογα να αναρωτηθεί ο οποιοσδήποτε. Επειδή αυτά τα καταραμένα Βαλκάνια, χωρίς καμία αναφορά στις ταινίες του Κουστουρίτσα ή του Αγγελόπουλου, αποπνέουν μια νωχελικότητα, μια βαρεμάρα, έναν κωλοπαιδισμό, μια αμετροέπεια πολλές φορές ή και μια παραβατική συμπεριφορά ελάχιστες άλλες, που συγκεντρωτικά οδηγούν στην απαξίωση του πηγαίου αθλητικού ταλέντου.
Pero Antic vs Panathinaikos (2011-12 Esake final, game 5)
Παραθέτω ορισμένα οπτικά διαμαντάκια με τα εξαίσια έργα του Πέρο στους νικηφόρους τελικούς 3-2 εναντίον του αιώνιου αντιπάλου μας. Τότε που είχαμε την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών και κερδίσαμε το πρωτάθλημα κόντρα σε θεούς και δαίμονες καθώς και την Ευρωλίγκα με τη μεγαλύτερη ανατροπή όλων των εποχών…
Ο αξιότιμος κύριος Άντιτς μας άφησε και την καλύτερη παρακαταθήκη πριν φύγει από τον Ολυμπιακό. Χτύπησε στο χέρι του το χαρακτηριστικό Gate 7 για να μας τονίσει την αγάπη του για την ομάδα μας. Έτσι για τη μαγκιά δηλαδή, να μας κάνει να μην τον ξεχάσουμε ποτέ…
