Καλημέρα σας!
Καλή χρονιά με υγεία σε όλους! Χρόνια πολλά και καλά μυαλά για όλα τα ατίθασα πνεύματα.
Στα Ολυμπιακά μας, μακάρι να έρθουν πολλές νίκες σε συνδυασμό με ελκυστικό κι αποδοτικό μπάσκετ -ταυτόχρονα- για την ομάδα μας. Στο τέλος θα κάνουμε τον απολογισμό των πεπραγμένων.
Ευελπιστούμε να είναι θετική η τελική σούμα και να μείνουμε όλοι ευχαριστημένοι σε όλους τους τομείς. Ο λόγος στον Fataldiz και τις μουσικές ανησυχίες του, σε ένα “πλούσιο” κείμενο…
Tomahawk – God Hates A Coward (live)
Όταν τον Ιανουάριο του 2020, ο Γιώργος Μπαρτζώκας επέστρεφε στον Ολυμπιακό, ουδείς μπορούσε να
φανταστεί τι θα επακολουθούσε σε ολόκληρο τον οργανισμό της ομάδας του Πειραιά. Το ‘’ουδείς’’
φαντάζει σκληρή λέξη, ίσως γεμάτη ενοχές ακόμη και για τον γράφοντα, αλλά η πραγματικότητα δεν
απέχει πολύ.
Ο Ολυμπιακός συμπλήρωνε 2 περίπου χρόνια με σοβαρές παθογένειες λειτουργίας, παρουσιάζοντας ένα
σύνολο προβληματικό, ένα μπάσκετ καθόλου θελκτικό και μηδαμινές -συνολικά- προοπτικές εξέλιξης. Η
ομάδα είχε επέλθει σε πραγματική κατάσταση σήψης, η λάμψη του κοντινού παρελθόντος είχε
εξαφανιστεί. Ως αποτίμηση όλων αυτών, ο Ολυμπιακός είχε προλάβει να αποκλειστεί πεντακάθαρα από
τη Ζαλγκίρις σε σειρά play-offs με πλεονέκτημα έδρας και να μείνει μακριά από την 8άδα την επόμενη
χρονιά.
Δεν είναι όμως τόσο απλό όπως περιγράφεται. Ο Ολυμπιακός είχε απολέσει πλήρως τη νοοτροπία που
τον κράτησε στην ελίτ των ευρωπαϊκών ομάδων επί σειρά ετών, είχε παραιτηθεί πλέον από το ‘’refuse to
lose’’ και ο κορμός των παιχτών του είχε χάσει την ενότητα και τη ζωντάνια που κρατούσε σε αποδυτήρια
και παρκέ. Στο επιστέγασμα όλων αυτών, προστίθεται και μία σειρά προβληματικών καταστάσεων της
διοίκησης, η οποία δυσχέρανε περαιτέρω την ήδη απελπιστική πραγματικότητα.
Η επιστροφή του κόουτς έγινε ύστερα από πολύωρες συζητήσεις με τους προέδρους. Ούτε λίγο, ούτε
πολύ ο Μπαρτζώκας αναλαμβάνει πλήρως την ανασύνταξη του οργανισμού και είναι ο απόλυτος
κυρίαρχος στο θέμα μεταγραφών, χτισίματος του ρόστερ, διεύθυνσης αποδυτηρίων και συνολικής
εποπτείας όλων όσων συμβαίνουν στην ομάδα. Έχει πλέον όλα όσα επιθυμεί ένας προπονητής για να
δουλέψει σωστά, χωρίς επιπλέον άγχος και χωρίς αχρείαστες παρεμβολές από τρίτους.
– Πόσο δύσκολο όμως είναι να απογαλακτίσει την ομάδα από τις παθογένειες του παρελθόντος;
– Πόσο δύσκολο είναι να έρθει σε ‘’σύγκρουση’’ με τον επί χρόνια αρχηγό και ηγέτη της και ειδικότερα,
πόσο δύσκολο είναι να μάθει την ομάδα του να μην εξαρτάται πλέον από αυτόν; Πόσο δύσκολο είναι
να προσαρμόσει τον Σπανούλη μέσα στο νέο τρόπο παιχνιδιού και όχι τη νέα ομάδα ‘’μέσα’’ στον
Σπανούλη;
– Πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει άρδην τον τρόπο παιξίματος, διαβάσματος αντιπάλων, προσαρμογής
στις συνθήκες αγώνων;
– Πόσο δύσκολο είναι να χτίσει ξανά την αυτοπεποίθηση στους παίχτες, να διώξει το άγχος, να τους
κάνει και πάλι να απολαύσουν το μπάσκετ, να τους κάνει ομάδα μέσα και έξω από το παρκέ, να τους
ξαναδώσει το ‘’refuse to lose’’;
– Πόσο δύσκολο είναι να επιστρέψει στους τίτλους; Πόσο δύσκολο είναι να πετύχει γενικότερα;
Ο Μπαρτζώκας είχε αποχωρήσει εξαιτίας παθογενειών εξωτερικών παραγόντων, κουβαλώντας όμως και
ο ίδιος τις δικές του παθογένειες. Κανείς δεν το αρνείται αυτό. Ούτε καν ο ίδιος. Θέλησε να συγκρουστεί
με το κατεστημένο κάποιων πραγμάτων, να επιβάλλει το δικό του νέο τρόπο μπάσκετ, να χτίσει με τρόπο
άλλον, όμως δεν ήταν ακόμη καιρός. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο κόουτς έμαθε πολλά, αλλά κυρίως
πώς θα διαχειρίζεται τις δικές του ατέλειες. Αυτό φάνηκε στη λάμψη της Locomotive Kuban και την
πορεία της, στο κάλεσμά του στη Barcelona, όπως φυσικά και στο γεγονός ότι δέχτηκε την πρόκληση, του
να γιατρέψει ένα οργανισμό τόσο άρρωστο και προβληματικό.
Προφανώς και, η κάθε μία από τις παραπάνω ερωτήσεις θέλει ένα κείμενο από μόνη της. Όμως, ο
ακριβής σκοπός της αναφοράς όλων αυτών είναι και η απόδοση της σημασίας που έχουν για την
αρμονική λειτουργία ενός μπασκετικού οργανισμού. Πόσο δύσκολα είναι όλα αυτά;
Μπορούμε να απαντήσουμε γρήγορα σε όλα, ότι: ‘’πάντως, εύκολα δεν είναι’’. Απάντηση διπλωματική
για κάποιους, απάντηση αποφυγής για άλλους, απάντηση αδιαφορίας για παρ-άλλους. Έτσι όμως
στήνεται ένα προοδευτικό (progressive) δημιούργημα, ένα προοδευτικό άλμπουμ μουσικής πχ. Με τη ‘’διπλωματία’’ στη σύνθεση, την αποφυγή πεπατημένων δρόμων και την αδιαφορία για κάθε τι μπανάλ,
πολυφορεμένο ή ‘’ετοιματζίδικο’’. Ο κόουτς, στην επιστροφή του, αυτό ακριβώς κάνει. Συνδιαλέγεται
διπλωματικά με το κατεστημένο, αποφεύγει το πεπατημένο και αδιαφορεί για το έτοιμο, για το
πολυφορεμένο. Αθόρυβα, πανέξυπνα και προπάντων λίαν πετυχημένα. Όπως ακριβώς ένα προοδευτικό,
μουσικό δισκογράφημα.
– Επιστρέφοντας ο Μπαρτζώκας, μπορεί πλέον να υπηρετήσει το μπάσκετ που επιθυμεί ο ίδιος να
παίξει. Έχει πλέον τους παίχτες για να το παίξει, έχει τις συνθήκες να καλλιεργήσει τις προοπτικές
αλλαγής, έχει ο ίδιος την αυτοπεποίθηση για τα πάντα.
– Έχει ένα πανάξιο επιτελείο συνεργατών, που ο ίδιος επέλεξε και πάνω από όλα τη συνεχή στήριξη των
προέδρων, σε κάθε τι.
– Ο Ολυμπιακός γίνεται πλέον ένα σύνολο ζηλευτό, ένας αντίπαλος δύσκολος, σκληρός και πολλές
φορές αδυσώπητος, μια ομάδα που ξανακερδίζει τον σεβασμό των αντιπάλων παιχτών, προπονητών
και των παραγόντων της λίγκας.
– Εάν κάποιος δει την πορεία ομάδων που έχασαν τον επί χρόνια ηγέτη-αρχηγό τους, θα καταλάβει το
πόσο δύσκολο είναι να μάθεις χωρίς αυτόν. Όμως, ο Μπαρτζώκας δεν ανησυχεί για κάτι τέτοιο. Το
πλάνο του είναι έτοιμο και σίγουρος ότι θα πετύχει.
– Παράλληλα, δημιουργεί και εξελίσσει παίχτες (Vezenkov, Dorsey, McKissic, Λούντζης, Λαρεντζάκης),
αναβαθμίζει (Σλούκας, Walkup, Fall), εντάσσει (Bolomboy, Peters, Black, Livio), χρησιμοποιεί έξυπνα,
παίρνοντας το μάξιμουμ (Παπανικολάου) και ούτω καθεξής.
– Φτιάχνει ένα σύνολο με ξεκάθαρους ρόλους, απουσία παιχτών ηγετών, με συνεχή αλλαγή θέσεων,
αδιάκοπη κυκλοφορία της μπάλας και εκτέλεση έξυπνων συστημάτων σε άμυνα και επίθεση. Οι
παίχτες είναι ταμένοι στο πλάνο του προπονητή, είτε χάσουν είτε κερδίσουν.
– Ο κόουτς είναι πλέον πολύ πιο φειδωλός στις αντιδράσεις του. Διαχειρίζεται καλύτερα τις εκρήξεις
θυμού και παραμένει ανεπηρέαστος στην πλειοψηφία των δύσκολων περιστάσεων που προκύπτουν.
– Δεν φοβάται να ‘’συγκρουστεί’’ με το εύκολο και το θεωρητικά σίγουρο. Κάθε παίχτης γνωρίζει ότι
εφόσον δεν αποδίδει τα απαιτούμενα, θα κάτσει στον πάγκο.
Και το σημαντικότερο όλων: ΟΛΑ αυτά τα κάνει να φαίνονται εύκολα. Να τη και η ετυμηγορία του
κειμένου. Τα κάνει να φαίνονται εύκολα, διότι είναι ικανός να το κάνει. Αυτό είναι και το μεγάλο δώρο
στον οργανισμό Ολυμπιακός. Αυτή είναι η μεγάλη ανταμοιβή και η λυτρωτική παρακαταθήκη που αφήνει
για το μέλλον. Ο Μπαρτζώκας δεν συμβιβάζεται με καμία εποχή και φροντίζει να μελετάει το μπάσκετ στη
μοντέρνα του εκδοχή, να εξελίσσει συνεχώς τον τρόπο παιξίματος και προσέγγισης των αγώνων. Να
αμφισβητεί και να ‘’ενοχλεί’’. Είναι ικανός να ηγηθεί, είναι ικανός να πετύχει.
Έχει άραγε ακόμη παθογένειες; Και ποιος δεν έχει;
Υπάρχει όμως διαφορά στο να τραβάς τον δρόμο σου με συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, από το να τον
χτίζεις με δουλειά, μελέτη και αυτοπεποίθηση. Είναι διαφορετικό να τα έχεις καλά με όλους και να είσαι
το ‘’αρεστό παιδί’’ της εξέδρας και της συνολικής συνείδησής της και άλλο το να κερδίζεις την καθολική
αναγνώριση μέσα από τη δική σου σφραγίδα, μέσα από το δικό σου στίγμα και το δικό σου γίγνεσθαι.
Δεν χρειάζεται να αισθανόμαστε τυχεροί που τον έχουμε στην ομάδα μας. Η τύχη, ποτέ δεν διαμόρφωσε
την ιστορία. Κανένα Dark Side of the Moon, κανένα Foxtrot, κανένα Dimension Hatross, κανένα
Hemispheres δεν γράφτηκε από τύχη. Κανένα Aqualung, κανένα Images and Words, κανένα Entropia δεν
βγήκε από τύχη. Όλα ήρθαν από τη σύγκρουση με το παλιό, με το άρρωστο και με το αναχρονιστικό.
Αυτά πρεσβεύει ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Και με αυτά πετυχαίνει.
Καμία δειλία, κανένας φόβος.
Γιατί όπως λένε και οι Tomahawk: (even) God Hates a Coward.
