Καλησπέρα!
Ποιος άραγε κατέχει τον τίτλο του αδιάφθορου; Του λογιστή (the accountant); Του διαπραγματευτή; Του διοικητικού στελέχους που καθορίζει την οικονομική πολιτική; The man in the high castle.
Ένας και μοναδικός που ακούει στο ονοματεπώνυμο Γιώργος Σκινδήλιας.
Εκείνος που βλέπει ακόμα και τον Βατούτιν με απαξιωτικό ύφος. Ο καλός νοικοκύρης. Ο ιδανικός διαχειριστής. Αυτός που κατάφερε να φέρει τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης με τον ελάχιστο δυνατό προϋπολογισμό (και το ίδιο προσπαθεί έκτοτε).
Ο Κώστας (Blitzkrieg), καταφέρνει να παρουσιάσει μια Μαμαλακική διατριβή, αναφορικά μ’εκείνον τον φανταστικό τύπο -τον οικονομικό διαχειριστή- Γιώργο Σκινδήλια.
«Ο τραπεζικός λογαριασμός είναι ο μεταβολισμός της οικονομίας και ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ οικιακής και πολιτικής οικονομίας» (Γιόζεφ Άλοϊς Σουμπέτερ, Αυστριακός οικονομολόγος)
Μου λέει ο Μάρκος, ενδιαφέρον θα είχε μια σύγκριση μεταξύ της μερσεντές των Αγγελόπουλων και της Πόρσε του Γιαννακόπουλου. Του λέω τι μέτρο όμως να χρησιμοποιήσουμε γι’ αυτό; Τον ρωτάω, υπάρχει σκινδηλόμετρο; Κάτι όμως δεν μου κάθεται καλά.
Αυτό το κείμενο δεν είναι κάτι αμιγώς μπασκετικό. Έχει να κάνει με οικονομικά.
Από οικονομικά βέβαια δεν ξέρω πολλά. Οι αριθμοί με τρομάζουν. Έχουν κάτι το μεταφυσικό. Αλλά όχι με την πλατωνική έννοια. Με την έννοια του να τα έχουμε καλά (το καλά ερμηνεύεται παντοιοτρόπως) με την εφορία για να μη μας πρήζει τα παπάρια το Κράτος με τη μεταφυσική παρουσία της Εφορίας.
Κοίταζα τις προάλλες που βγήκα μια βόλτα στη Φωκίωνος τους θαμώνες των εστιατορίων να τρώνε. Τα πάντα. Και ξαφνικά σκέφτομαι – ή ίσως όχι και τόσο ξαφνικά αν σκεφτούμε πόση ώρα περνάς στην τουαλέτα μετά από κάποια ηλικία – ρε πούστη μου η τροφή είναι υπερεκτιμημένη ανάγκη. Αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα της τροφής, η απόλαυση να ξεφορτώνεσαι τα περιττά.
Μου λέει ο Μάρκος, ενδιαφέρον θα είχε μια σύγκριση μεταξύ της μερσεντές των Αγγελόπουλων και της Πόρσε του Γιαννακόπουλου. Του λέω τι μέτρο όμως να χρησιμοποιήσουμε γι’ αυτό; Τον ρωτάω, υπάρχει σκινδηλόμετρο; Κάτι όμως δεν μου κάθεται καλά.
Αυτό το κείμενο δεν είναι κάτι αμιγώς μπασκετικό. Έχει να κάνει με οικονομικά.
Από οικονομικά βέβαια δεν ξέρω πολλά. Οι αριθμοί με τρομάζουν. Έχουν κάτι το μεταφυσικό. Αλλά όχι με την πλατωνική έννοια. Με την έννοια του να τα έχουμε καλά (το καλά ερμηνεύεται παντοιοτρόπως) με την εφορία για να μη μας πρήζει τα παπάρια το Κράτος με τη μεταφυσική παρουσία της Εφορίας.
Κοίταζα τις προάλλες που βγήκα μια βόλτα στη Φωκίωνος τους θαμώνες των εστιατορίων να τρώνε. Τα πάντα. Και ξαφνικά σκέφτομαι – ή ίσως όχι και τόσο ξαφνικά αν σκεφτούμε πόση ώρα περνάς στην τουαλέτα μετά από κάποια ηλικία – ρε πούστη μου η τροφή είναι υπερεκτιμημένη ανάγκη. Αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα της τροφής, η απόλαυση να ξεφορτώνεσαι τα περιττά.
Αρκετά όμως. Τι σχέση έχει ο Σκινδήλιας με όλα αυτά; Υπομονή.
Επιστρέφω στο δικό μου No man’s land, αυτό του χώρου μεταξύ πολιτικής και οικιακής οικονομίας το οποίο καταλαμβάνεται από τον τραπεζικό μου λογαριασμό και από αρκούντως ηρωικά άτομα όπως θέλω να τα φαντάζομαι, τους λογιστές – με την ευρεία έννοια του όρου – και που ιδανικά μοιάζουν με τον Θοδωρή Σπαχιδάκη και στην εφιαλτική τους εκδοχή με άχρηστους που σε στέλνουν στην εφοριακή λαιμητόμο.
Η πολιτική οικονομία είναι μάθημα το οποίο διάβασα κάποτε και αφορά στις οικονομικές σχέσεις με το κράτος, με την κοινωνία κλπ. Η οικιακή από την άλλη μάθημα που κάναμε στο γυμνάσιο και κανείς δεν καταλάβαινε τη χρησιμότητά του. Μάθημα μετροσέξουαλ με μοντέρνους όρους.
Ναι αλλά ο Σκινδήλιας τι σχέση έχει επιτέλους; Μας έχει πρήξει με τα αυτοαναφορικά αλλά από Olympiacos B.C. τίποτε. Πού κρύβεται ο Σκινδήλιας;
Λοιπόν, η λέξη κλειδί για μένα είναι κρύβεται.Δεν ξέρω πολλά για Οικιακή Οικονομία πέρα από το φιστικοβούτυρο το οποίο μου είχε μείνει από εκείνο το βιβλίο και έλεγε να φτιάχνουμε σάντουιτς με φιστικοβούτυρα. Από Πολιτική Οικονομία θυμάμαι την έννοια της χρησιμότητας-utility, το τάδε προϊόν έχει χρησιμότητα. Από τον Σκινδήλια ξέρω ό,τι φαντάζομαι ότι ξέρει και ο Σκινδήλιας για μπάσκετ. Τίποτε.
Επιστρέφω στο δικό μου No man’s land, αυτό του χώρου μεταξύ πολιτικής και οικιακής οικονομίας το οποίο καταλαμβάνεται από τον τραπεζικό μου λογαριασμό και από αρκούντως ηρωικά άτομα όπως θέλω να τα φαντάζομαι, τους λογιστές – με την ευρεία έννοια του όρου – και που ιδανικά μοιάζουν με τον Θοδωρή Σπαχιδάκη και στην εφιαλτική τους εκδοχή με άχρηστους που σε στέλνουν στην εφοριακή λαιμητόμο.
Η πολιτική οικονομία είναι μάθημα το οποίο διάβασα κάποτε και αφορά στις οικονομικές σχέσεις με το κράτος, με την κοινωνία κλπ. Η οικιακή από την άλλη μάθημα που κάναμε στο γυμνάσιο και κανείς δεν καταλάβαινε τη χρησιμότητά του. Μάθημα μετροσέξουαλ με μοντέρνους όρους.
Ναι αλλά ο Σκινδήλιας τι σχέση έχει επιτέλους; Μας έχει πρήξει με τα αυτοαναφορικά αλλά από Olympiacos B.C. τίποτε. Πού κρύβεται ο Σκινδήλιας;
Λοιπόν, η λέξη κλειδί για μένα είναι κρύβεται.Δεν ξέρω πολλά για Οικιακή Οικονομία πέρα από το φιστικοβούτυρο το οποίο μου είχε μείνει από εκείνο το βιβλίο και έλεγε να φτιάχνουμε σάντουιτς με φιστικοβούτυρα. Από Πολιτική Οικονομία θυμάμαι την έννοια της χρησιμότητας-utility, το τάδε προϊόν έχει χρησιμότητα. Από τον Σκινδήλια ξέρω ό,τι φαντάζομαι ότι ξέρει και ο Σκινδήλιας για μπάσκετ. Τίποτε.
Ο Σκινδήλιας έγινε το No man’s land μου χάρη στον Θοδωρή Σπαχιδάκη ο οποίος ουκ ολίγες φορές του επιτίθεται για την οικονομική του πολιτική. Συμπεραίνω λοιπόν ότι για την οικονομική πολιτική του Olympiacos BC ευθύνεται ο Σκινδήλιας. Ο Σκινδήλιας είναι κατά κάποιον τρόπο ο τραπεζικός λογαριασμός ανάμεσα στην πολιτική και την οικιακή οικονομία, δηλαδή ο ενδιάμεσος χώρος αλλά ΚΑΙ ο μεταβολισμός της οικονομικής πολιτικής.
So what?
Όλοι ονειρευόμαστε όταν πεινάμε κοψίδια, κοκορέτσια, σπληνάντερα κλπ. Δεν θα ακούσεις κάποιον να πει Α ρε πούστη μου να είχα τώρα μαρουλόφυλλα και μια καρώτο λάχανο να την κάνω ταράτσa.
Οι οργανισμοί μας λοιπόν – άρα φαντάζομαι και οι κοινωνικοί οργανισμοί , όπως τα BC – επιθυμούν κοψίδια, λαχταριστά κοψίδια που να κάνουν coast to coast και να εναποθέτουν το meatball στο καλάθι του αντιπάλου ή στο στομάχι μας. Αυτό θέλει ο καλοφαγάς, οπαδός ή θαμώνας ταβερνείων. Μια γενναία μάσα. Ειδικά στη γιδοχώρα μας τη χωριάτικη έχουμε μάθει να την παίρνουμε για ξεκάρφωμα. Στο τέλος της σφαγής οι ελιές κολυμπάνε ακόμη στο λάδι σαν αποσυνάγωγα μαύρα αστέρια-rim protectors που δεν πρόκειται ποτέ να διανύσουν το milky way του έντερου ή των συνθημάτων της εξέδρας.
Ζούμε μια αιώνια Τσικνοπέμπτη όπως ο Μάρεϋ στη Μέρα της Μαρμότας. Πέφτουμε το βράδυ έχοντας καταναλώσει και ονειρευόμαστε να καταναλώσουμε ξανά.
So what?
Όλοι ονειρευόμαστε όταν πεινάμε κοψίδια, κοκορέτσια, σπληνάντερα κλπ. Δεν θα ακούσεις κάποιον να πει Α ρε πούστη μου να είχα τώρα μαρουλόφυλλα και μια καρώτο λάχανο να την κάνω ταράτσa.
Οι οργανισμοί μας λοιπόν – άρα φαντάζομαι και οι κοινωνικοί οργανισμοί , όπως τα BC – επιθυμούν κοψίδια, λαχταριστά κοψίδια που να κάνουν coast to coast και να εναποθέτουν το meatball στο καλάθι του αντιπάλου ή στο στομάχι μας. Αυτό θέλει ο καλοφαγάς, οπαδός ή θαμώνας ταβερνείων. Μια γενναία μάσα. Ειδικά στη γιδοχώρα μας τη χωριάτικη έχουμε μάθει να την παίρνουμε για ξεκάρφωμα. Στο τέλος της σφαγής οι ελιές κολυμπάνε ακόμη στο λάδι σαν αποσυνάγωγα μαύρα αστέρια-rim protectors που δεν πρόκειται ποτέ να διανύσουν το milky way του έντερου ή των συνθημάτων της εξέδρας.
Ζούμε μια αιώνια Τσικνοπέμπτη όπως ο Μάρεϋ στη Μέρα της Μαρμότας. Πέφτουμε το βράδυ έχοντας καταναλώσει και ονειρευόμαστε να καταναλώσουμε ξανά.
Ναι αλλά ο Σκινδήλιας; Υπομονή.
Είσαι στα μέσα της σεζόν. Ξαφνικά ένα βασικό συστατικό της κουζίνας σου τραυματίζεται. Ο Χάκετ, που επειδή δεν ξέρω ποιον ρόλο παίζει στην κουζίνα του BC θα πω ότι λόγω μαλλιού είναι το μπρόκολό σου. Πρέπει να τον αντικαταστήσεις. Οι μανάβηδες έχουν την ίδια πρώτη συλλαβή με τους μάνατζερ. Πρέπει λοιπόν να προσέξεις.
Μπορεί να πάρεις κάτι πιο εντυπωσιακό, να πάρεις καμιά σπαλομπριζόλα ή καμιά Τι μπόουν στέηκ. Αλλά κάτσε λίγο. Δεν είναι μόνο ότι είναι ακριβό το κρεατικό σε σχέση με το λαχανικό, δηλαδή δεν είναι μόνο ότι στα οικονομικά πρέπει να έχεις κάποιον να κάνει κουμάντο, είναι και να σκεφτείς για τι ακριβώς χρειάζεσαι το μπρόκολο. Λοιπόν, κοιτάζοντας το μπρόκολό σου βλέπεις ότι αν και ατίθασο στο παρελθόν βοηθάει να καθαρίζεις τον οργανισμό και μάλιστα έχει αποδεχτεί τον ρόλο του.
Άρα προσοχή στη μαναβική. Θες κάτι που να καθαρίζει τον οργανισμό. Πιες πολύ νερό. Κοιτάς, κοιτάς και παίρνεις έναν Γουώτερς. Δεν θα σε κάνει σίγουρα να κατουράς περισσότερο, αλλά είναι στη λογική της κουζίνας σου και του μεταβολισμού σου.
Είσαι στα μέσα της σεζόν. Ξαφνικά ένα βασικό συστατικό της κουζίνας σου τραυματίζεται. Ο Χάκετ, που επειδή δεν ξέρω ποιον ρόλο παίζει στην κουζίνα του BC θα πω ότι λόγω μαλλιού είναι το μπρόκολό σου. Πρέπει να τον αντικαταστήσεις. Οι μανάβηδες έχουν την ίδια πρώτη συλλαβή με τους μάνατζερ. Πρέπει λοιπόν να προσέξεις.
Μπορεί να πάρεις κάτι πιο εντυπωσιακό, να πάρεις καμιά σπαλομπριζόλα ή καμιά Τι μπόουν στέηκ. Αλλά κάτσε λίγο. Δεν είναι μόνο ότι είναι ακριβό το κρεατικό σε σχέση με το λαχανικό, δηλαδή δεν είναι μόνο ότι στα οικονομικά πρέπει να έχεις κάποιον να κάνει κουμάντο, είναι και να σκεφτείς για τι ακριβώς χρειάζεσαι το μπρόκολο. Λοιπόν, κοιτάζοντας το μπρόκολό σου βλέπεις ότι αν και ατίθασο στο παρελθόν βοηθάει να καθαρίζεις τον οργανισμό και μάλιστα έχει αποδεχτεί τον ρόλο του.
Άρα προσοχή στη μαναβική. Θες κάτι που να καθαρίζει τον οργανισμό. Πιες πολύ νερό. Κοιτάς, κοιτάς και παίρνεις έναν Γουώτερς. Δεν θα σε κάνει σίγουρα να κατουράς περισσότερο, αλλά είναι στη λογική της κουζίνας σου και του μεταβολισμού σου.
Ποιος αποφάσισε για τον Γουώτερς; Οι σφιχτοί αριθμοί του Σκινδήλια υποθέτω.
Θα μπορούσες, επαναλαμβάνω, να πάρεις κάτι εντυπωσιακότερο; Ναι. Όλοι έχουμε πάει σε κρεαταγορές. Ο Νάντο Τζεντίλε πχ. Ρε συ κρέμεται σχεδόν τζάμπα; Ζουμερό φιλέτο κλπ. Δεν το κοίταξες καν. Γιατί;
Γιατί έχεις Σκινδήλια. Τον ενδιάμεσο χώρο σου μεταξύ του φιστικοβούτυρου που θα χρησιμοποιήσεις και της χρησιμότητάς του ως προϊόντος. Και παράλληλα τον μεταβολισμό σου που κοιτάζει να μη μπουκώσει το έντερο. Έφερε Γουώτερς. Που ξέρει τον ρόλο του.
Τζεντίλε; Τον πήρε ένας οργανισμός που έχει πολλά φιλέτα (φιλέτα λέω όχι κρέατα). Όταν τρέφεσαι μόνο με κρέατα το έντερο επαναστατεί εναντίον σου.
Κοιτάζω να τρώνε. Τα σουβλατζίδικα γεμάτα. Μπουκώνουμε αβέρτα. Και υποτίθεται ότι η Μεσογειακή διατροφή είναι δική μας. Θέλουμε τον Σκινδήλια μας;
Θα μπορούσες, επαναλαμβάνω, να πάρεις κάτι εντυπωσιακότερο; Ναι. Όλοι έχουμε πάει σε κρεαταγορές. Ο Νάντο Τζεντίλε πχ. Ρε συ κρέμεται σχεδόν τζάμπα; Ζουμερό φιλέτο κλπ. Δεν το κοίταξες καν. Γιατί;
Γιατί έχεις Σκινδήλια. Τον ενδιάμεσο χώρο σου μεταξύ του φιστικοβούτυρου που θα χρησιμοποιήσεις και της χρησιμότητάς του ως προϊόντος. Και παράλληλα τον μεταβολισμό σου που κοιτάζει να μη μπουκώσει το έντερο. Έφερε Γουώτερς. Που ξέρει τον ρόλο του.
Τζεντίλε; Τον πήρε ένας οργανισμός που έχει πολλά φιλέτα (φιλέτα λέω όχι κρέατα). Όταν τρέφεσαι μόνο με κρέατα το έντερο επαναστατεί εναντίον σου.
Κοιτάζω να τρώνε. Τα σουβλατζίδικα γεμάτα. Μπουκώνουμε αβέρτα. Και υποτίθεται ότι η Μεσογειακή διατροφή είναι δική μας. Θέλουμε τον Σκινδήλια μας;
Πιστεύω ότι όλοι κρύβουμε έναν Σκινδήλια μέσα μας. Ο δρόμος της υπερβολής λέει ο Μπλέηκ οδηγεί στο παλάτι της σοφίας. Αλλά γιατί να πρέπει να είναι ο μοναδικός δρόμος; Υπάρχει και ο δρόμος της σφιχτής οικονομικής πολιτικής του Σκινδήλια που περνάει μέσα από το έντερο και ενεργοποιεί τον μεταβολισμό.
Τα αποτελέσματα ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Άλλοι μπορεί να περιμένουν, να δουν τα απτά αποτελέσματα του μεταβολισμού και να πουν Σκατά τα κάναμε γιατί χάσαμε το τάδε παιχνίδι. Άλλοι, θέλω να πιστεύω θα είμαι ανάμεσά τους, θα πουν ο Ολυμπιακός BC έχει καλό μεταβολισμό, τον Σκινδήλια.
Ο Σκινδήλιας θα μπορούσε να πάρει τον δρόμο της υπερβολής και να ανεβάζει στο ίνσταγκραμ τα αποτελέσματα της κόντρας. Όμως ο Σκινδήλιας είναι αυτό που είναι και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε, ένας postδονκιχωτικός Σάντσο Πάντσο που πάνω στο γαϊδουράκι του ακολουθεί τον απαραίτητο καθαρτικό δρόμο δίπλα στον Ιδαλγό Δον Κιχώτη. Ο Δον Κιχώτης εισήγαγε το μυθιστόρημα στον χάρτη της τέχνης. Ο Ραμπελαί απέδωσε έξοχα σκατολογικούς χαρακτήρες δημιουργώντας μια παράδοση στον χώρο της λογοτεχνίας.
Για τον υποφαινόμενο, που απολαμβάνει τις ώρες του στην τουαλέτα μην ξέροντας αν το διάβασμα πολιτικής οικονομίας τον οδήγησε εκεί, μην έχοντας δοκιμάσει ποτέ φυστικοβούτυρο αλλά ενθυμούμενος ότι κάποτε κατηγορούσε τους Αγγελόπουλους ως βιτάμ, και έχοντας βαρεθεί τους ανθρωποτύπους που φέρνουν είδωλα κρέατος στο εδώλιο των courts της υφηλίου, ο Σκινδήλιας ακολουθεί τη σωστή οικονομική πολιτική συνθέτοντας το δικό του μυθιστόρημα. Και αν στο τέλος τα κάνει σκατά, ας του αναγνωρίσουμε ότι έβγαλε τον Σκινδήλια από μέσα μας.
Σχόλια από το άρθρο:
