Καλησπέρα σας.
Θυμάμαι μια ταινία που είδαμε (όχι και πολύ) πρόσφατα με την σύντροφο-σύζυγό μου και την θεώρησα άξια αναφοράς για οποιοδήποτε σινεφιλικό νοήμων ον. What Happened to Monday ή στην ελληνική της απόδοση: “Τι συνέβει στη Δευτέρα;” Επειδή σήμερα είναι μια αναθεματισμένη Δευτέρα. Μια Δευτέρα που δεν θέλουμε να επαναληφθεί ποτέ. Μια Δευτέρα που χάθηκε. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν βάζω στην ίδια ζυγαριά το Τελ Αβίβ και τον Κορνήλιο με το Κάουνας και τον Γιουλ. Επειδή στο Τελ Αβίβ δεν το περίμενες από κανέναν, ενώ στο Κάουνας το έβλεπες να έρχεται από Σέρχι, Γιουλ ή Ρούντι. Κάτι ακόμη: Το επώδυνο τραύμα του Τελ Αβίβ, δεν ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ ποτέ.
Η πένα ανήκει στον Blitzkrieg, ή Κώστα, για τους γνωστούς και τους φίλους…
Skyclad – Thinking Allowed
Κάποιες σκέψεις επάνω στον μπασκετικό Ολυμπιακό και τον τελικό με τη Ρεάλ
Σκέψεις ατάκτως ερριμμένες, εντελώς πρόχειρες, μπασκετικής και μη φύσεως
Καταρχάς, να ευχαριστήσουμε τον Θρύλο που κατόρθωσε να περάσει στον τελικό (αυτός ήταν ο αρχικός «προσωπικός» μου στόχος για να έχω να ασχοληθώ με κάτι σοβαρό το βράδυ των εκλογών, της κορύφωσης αυτής της δημοκρατίας). Πράγματι, αν αναλογιστούμε και τη σωστή τοποθέτηση του Μπαρτζώκα προς τους δημοσιογράφους (ότι ασκούν κριτική χωρίς να γνωρίζουν το μπάσκετ που γνωρίζει αυτός, κάτι που τους κάνει να θεωρούν αυτονόητη τη συμμετοχή μίας ελληνικής ομάδας στο φάιναλ φορ παραβλέποντας το χαμηλό της μπάτζετ), επρόκειτο για ένα κατόρθωμα που δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί – δύσκολο να φτάσεις στην κορυφή, δυσκολότερο να παραμείνεις σε αυτή κλπ.
Κατά δεύτερο λόγο, να δώσουμε τα συγχαρητήρια στη Ρεάλ και τις γεροντάρες της και να παραδεχτούμε ότι η φανέλα της είναι το κάτι άλλο – σωστά ο Μάρκος δεν την επιθυμούσε για αντίπαλο στον τελικό εν τέλει. Δεν με ενδιαφέρει το πιθανό κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο αυτής της φανέλας, αν από πίσω είναι ο Φράνκο, αυτό που βλέπω είναι ότι η συγκεκριμένη ομάδα δεν βλέπει κανέναν (αντίπαλο).
Ένα τρίτο σημείο – κάτι που είχα διαβάσει εν τάχει από τον (άσχετο με το μπάσκετ, όπως άλλωστε άσχετος με το μπάσκετ είμαι και εγώ) Καρπετόπουλο – «ο συγκεκριμένος Ολυμπιακός είναι του Μπαρτζώκα, οι νίκες του είναι νίκες του Μπαρτζώκα» (προφανώς, όμως, και οι ήττες του… όχι;)
Επί του πρακτέου
Διάβασα ένα τουή του Νίκου Ζέρβα που λέει «το μπάσκετ δεν είναι πάντα δίκαιο άθλημα δυστυχώς.» Επειδή δεν έχω παρακολουθήσει τόσο μπάσκετ, επειδή για την ακρίβεια είμαι ψιλοπανηγυρτζής και παρακολουθώ κυρίως μεγάλα παιχνίδια, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη για το σωστό ή όχι του λεγομένου. Μπορώ, όμως, να εκφέρω άποψη για το παιχνίδι-αφορμή του συγκεκριμένου τουή, τον χθεσινό τελικό. Και δεν βλέπω πουθενά καμία αδικία.
Ίσα-ίσα μάλιστα. Όλοι γνωρίζαμε και όλοι το λέγαμε ότι καλό είναι να μην αφήσεις να κριθεί ένα τέτοιο παιχνίδι στο σουτ. Ακριβώς επειδή όλοι γνωρίζαμε ότι η Ρεάλ έχει τόσο μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες που δεν θα διστάσουν να το πάρουν και να σε καθαρίσουν στεγνά. Δεν είναι π.χ. Κορνήλιους Τόμσον που απλώς έτυχε… (α προπό, το χθεσινό ΔΕΝ συγκρίνεται με το Τελ Αβίβ – ok, ίσως για κάποιους που δεν είχαν ζήσει το Τελ Αβίβ να είναι το δικό τους Τελ Αβίβ, αλλά το Τελ Αβίβ ήταν ένα και το τραύμα δεν επουλώθηκε ποτέ).
Ως εκ τούτου, χθες αποδόθηκε δικαιοσύνη στο τέλος, ακριβώς επειδή ο Σερίφης (που γνωρίζαμε ότι θα είμαστε εμείς) δεν αποφάσισε ποτέ να πατήσει τη σκανδάλη που θα του έδινε το boost να καθαρίσει τη μπουγάδα (και ενώ όλοι αναμέναμε να γίνει αυτό κάποια στιγμή επειδή ακριβώς η Ρεάλ έχει παίκτες μεγάλους σε ηλικία που δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το πάτημα του γκαζιού). Δεν ήμασταν πνευματικά έτοιμοι, παίζαμε με τη φωτιά.
Διάβασα επίσης σχόλια ένθεν-κακείθεν που άπλωσαν ένα τεράστιο πέπλο προστασίας στην ομάδα (αλλά κυρίως στην ομάδα του Μπαρτζώκα), εν μέρει προδικάζοντας και προειδοποιώντας όποιον τολμήσει να εκφέρει έστω μία άποψη εν είδει κριτικής για το τι μπορεί να πήγε λάθος.
Διότι μάλλον τίποτε δεν πήγε λάθος χτες.
Και πράγματι, ας υποθέσουμε ότι πράγματι τίποτε δεν πήγε λάθος χτες (δεν συμπαθώ ούτε αντιπαθώ τον Μπαρτζώ, απλώς θα πω ότι ποτέ δεν τον είπα Mr Bean, ότι θεωρώ πως το πάρκινγκ ήταν ντροπιαστικό (διότι θεωρώ ότι για εκείνη την ήττα δεν έφερε καμία ευθύνη), και πως εμένα δεν μου θύμιζε ποτέ τον συμπαθή Άγγλο κωμικό αλλά τον αγαπημένο μου Eldritch των Sisters of Mercy – θέλω μ’ αυτά να πω πως προσπαθώ να είμαι ουδέτερος απέναντί του, πως αναγνωρίζω πως έχει φτάσει τον Ολυμπιακό σε ένα ελίτ επίπεδο και τον διατηρεί εκεί, και πως τον έχει κάνει να παίζει ένα μπάσκετ θελκτικό στο μάτι… αλλά είναι αυτό αρκετό για να παραβλέπουμε πράγματα;). Αλλά, ας επαναλάβω, πως πράγματι τίποτε δεν πήγε λάθος χτες.
Τότε, λοιπόν, θα ήθελα να μου λύσει κάποιος τις παρακάτω απορίες – έτσι για το γαμώτο και επειδή είμαι (είμαι, δεν το λέω ειρωνικά) άσχετος με το μπάσκετ – οι οποίες μου γεννήθηκαν βλέποντας το ματς και έχοντας επίσης ενημερωθεί για τον τρόπο που η Ρεάλ πέρασε στο φάιναλ φορ κάνοντας το 0-2 3-2.
Ο Κάνααν ξεκινάει, στο τελευταίο του παιχνίδι, με 3/4 τρίποντα – και ξαφνικά βγαίνει έξω πριν τελειώσει καν το δεκάλεπτο. Υπάρχει λόγος να γίνει αυτό όταν είναι αυτό που λέμε on fire και όταν είναι μακράν του δευτέρου ο πιο έτοιμος για τον τελικό; Ποιος είναι αυτός ο λόγος – παίζουμε πάλι με το ρολόι για ένα ματς;
Ο Λαρετζάκης μπαίνει μέσα για να ματώσουν τα μάτια μας. Υπάρχει λόγος να μπει ο Λαρετζάκης;
Στο τελευταίο δεκάλεπτο δεν επιτρέπονται αλλαγές; Ο Παπ πού είναι; Ο Γουώκαπ, αφού δεν έχει πιάσει τα γνωστά αμυντικά του επίπεδα, γιατί μένει μέσα; Για να παίζουμε με μείον έναν στην επίθεση;
Στον Γιουλ δεν γίνεται ποτέ φάουλ στην τελευταία επίθεση (οκ, θα μου πει κάποιος, ρε μεγάλε αν γινόταν φάουλ και χάναμε το τελευταίο σουτ θα έλεγες γιατί δεν παίξαμε άμυνα. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα το έλεγα αφού στην τελευταία επίθεση επαναλήφθηκε το λάθος που έγινε πέρσι στην περίπτωση Μίσιτς. Και αν μη τι άλλο, όπως έχει ειπωθεί, ο άνθρωπος από τα λάθη του μαθαίνει πώς να κάνει καινούργια, όχι πώς να τα επαναλαμβάνει).
Μία γενικότερη απορία. Ο προπονητής της Ρεάλ εξέθεσε τον Μελιτζάνα με μία προσαρμοζόμενη ζώνη σε τρία ματς. Φαντάζομαι ότι έκανε το ίδιο με τον Σαύρα (δεν έχω δει τον ημιτελικό με Μπαρτσελόνα). Χμ-χμ – είμαστε έτοιμοι να αντεπεξέλθουμε σε αυτή τη ζώνη; Ή αντεπεξήλθαμε; Το διαβάσαμε το ματς; Μελετήσαμε τον αντίπαλο;
Στο ζουμί
Ως άσχετος είμαι διατεθειμένος να αποδεχτώ οποιοδήποτε επιχείρημα για οποιοδήποτε λάθος θελήσω/τολμήσω/κατορθώσω να διακρίνω στη διαχείριση των ματς του Ολυμπιακού.
Ωστόσο, αδυνατώ να παραβλέψω ένα μοτίβο πίσω από όλα αυτά τα επιχειρήματα – που δεν είναι άλλο από το «Δεν φταίει σε τίποτε ο Μπαρτζώκας» (και το οποίο δεν προέρχεται από την ομάδα, δεν είναι πολιτική των Αφών, δεν είναι δλδ επιβαλλόμενο).
Που και αυτό ακόμη, το δεν φταίει σε τίποτε, θα ήμουν διατεθειμένος να το δεχτώ (διότι στο κάτω-κάτω για ένα παιχνίδι μιλάμε), αν δεν καταργούσε τη λογική ακολουθία που είναι κατοχυρωμένη εδώ και χιλιετίες, και η οποία υποστηρίζει ότι αν δεν κάνεις λάθος σε τίποτε, πετυχαίνεις τον σκοπό σου (ήταν τελικά ο σκοπός μας να βγούμε δεύτεροι;).
Αλλά ας προχωρήσω ακόμη περισσότερο, καταργώντας – για τον Μπαρτζώκα – τη λογική ακολουθία και ας πω «Δεν φταίει σε τίποτε ο Μπαρτζώκας για την απώλεια της κούπας.»
Τον κάνει σε κάτι καλύτερο αυτό; Το πολύ λιβάνισμα – τον κάνει σε κάτι καλύτερο; Τον βελτιώνει προπονητικά; Ή δεν χρειάζεται βελτίωση; Ήταν παρεμβατικός χτες στο παιχνίδι; Αν ναι με ποιο τρόπο;
Είμαστε ευχαριστημένοι από το ταξίδι; Δεν μας ενδιαφέρει ο προορισμός; Είμαστε η Ολλανδία του 74; Είμαστε ευχαριστημένοι με το να μας εξυμνούν ως τη μεγαλύτερη ομάδα όλων των εποχών που δεν κέρδισε τίποτε;
Αν ναι, πάω πάσο – και όχι μόνο πάω πάσο αλλά βλέπω και όλα τα ατού που έχουν απλώσει γύρω μου όλοι αυτοί που απλώνουν το πέπλο προστασίας στον Μπαρτζώκα.
Πέπλο που νομίζω δεν απλώθηκε ποτέ για κανέναν άλλο σε τέτοιο βαθμό – πέραν του Ιωαννίδη (αλλά τότε οι συνθήκες ήταν άλλες).
Ούτε καν για τον Ίβκοβιτς – και αν θυμάμαι καλά, το 97, μετά την ήττα από τον ΒΑΟ, ο Ίβκοβιτς άλλαξε ρότα ακούγοντας τότε τις νουθεσίες των Σιγάλα και Φασούλα – έτσι είχε ειπωθεί τουλάχιστον. Εννοώ, ακόμη και ο Ίβκοβιτς δεν ετέθη στο απυρόβλητο.
Βαριέμαι να γράφω πάλι τα ίδια – φυσικά αναγνωρίζουμε στον Μπαρτζώκα τη μεταμόρφωση του Ολυμπιακού – είναι δικό του έργο. Και ναι δεν είναι αυτονόητη η συμμετοχή ομάδων με το δικό μας μπάτζετ σε φάιναλ φορ. Και είναι 100% δικό του έργο.
Αλλά αυτό το λιβάνισμα ρε φίλε… αυτό το λιβάνισμα…
