Καλησπέρα σας!
Μόλις ξεκίνησα την ανάγνωση του κειμένου του Blitzkrieg, άρχισα να σκέφτομαι το πιθανό εναρκτήριο μουσικό video. Πρώτο και κύριο το ορχηστρικό Moby Dick των Led Zeppelin, Burial At Sea των τιτάνων του doom Saint Vitus, Sea Beast των Mastodon, The Silent Whales Of Lunar Sea των folk metallers Skyclad (συγνώμη, αυτό είναι album). Μου ήρθαν στο νου οι (Γιάπωνες) Mono με το δικό τους Burial At Sea (με χαλάνε τα αμιγώς ορχηστρικά κομμάτια), στη συνέχεια οι Madder Mortem που φόρτωσαν τα ακουστικά μου ερεθίσματα με περισσότερα ορεσίβια άσματα, παρά με αλατισμένες ελεγείες.
Τίποτα από αυτά δεν συνδυάζει την ιδανική μουσική υπόκρουση με την τραγικότητα του βιβλίου ή την απόγνωση που βίωναν οι ναυτικοί εκείνης της εποχής αν επέστρεφαν στο λιμάνι τους χωρίς θήραμα-λάφυρο. Επιτέλους πλησίαζα. Το ένιωθα.
Το γύρισα στα 70’s και σκέφτηκα το φίλο μου Ian Anderson να ερμηνεύει το The Whaler’s Dues αλλά οι στίχοι παρέπεμπαν σε κάτι διαφορετικό. Κάπου εκεί, θυμήθηκα την ελεγεία των Mountain. «Three years sailing…» κύριε Σφαιρόπουλε κι ελπίζουμε να βρούμε τον δικό μας Moby Dick τον τέταρτο χρόνο στο Βελιγράδι.
Mountain – Nantucket Sleighride (To Owen Coffin)
Call me Ishmael. Έτσι αρχίζει ένα από τα μεγαλύτερα βιβλία στην ιστορία της ανθρωπότητας το οποίο έχω αφήσει ημιτελές – ως προς το διάβασμα, όχι ως προς το γράψιμο :p – αλλά του οποίου όλοι γνωρίζουμε το τέλος. Το Moby Dick. Για όσους δεν γνωρίζουν το τέλος, από το πλήρωμα του καπετάνιου Ahab, το οποίο κυνηγά τη Λευκή Φάλαινα, το μοναδικό μέλος που σώζεται είναι ο – πιθανώς αλλά για λόγους οικονομίας αυτού που γράφω θα πω σίγουρα – μαύρος Ishmael. Έχει σημασία το μαύρος. Ο οποίος σώζεται εν μέσω θαλάσσης μέσα σε ένα φέρετρο το οποίο χρησιμοποιεί ως βάρκα.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το χτεσινό ματς;
Προσπαθούσα να βρω μια εικόνα για να συμπυκνώσω το ματς. Και ξαφνικά μου ήρθε αυτή του Hollis Thompson στην ταβέρνα, να τρώει με κουκούλα. Και τον φαντάστηκα να λέει Call me Ishmael. Και να αφηγείται την ιστορία της σεζόν του μπασκετικού Ολυμπιακού. Όντας, όμως, με τον τρόπο του το μοναδικό διασωθέν μέλος του πληρώματος – σε περίπτωση που πάμε άπατοι – ή όντας το μοναδικό θυσιασθέν στο κυνήγι της Λευκής Φάλαινας της Ευρωλίγκα – σε περίπτωση που το κυνήγι έχει αίσια έκβαση. Δηλαδή το νόμισμα έχει δύο όψεις.
Αλλά μόλις γύρισε έτσι το κέρμα, από την άλλη του μεριά φάνηκε το πρόσωπο ενός άλλου, που θα μπορούσε να είναι ΚΑΙ αυτός με τον τρόπο του ο Ishmael της ιστορίας του σεζόν του μπασκετικού Ολυμπιακού. Αυτή τη φορά ο Roberts, ο οποίος έχει δεχτεί πολλά πυρά – δικαίως – αλλά παρουσιάζει μία σχιζοφρενική ικανότητα μεταμόρφωσης. Δεν θα μπορούσε να είναι άραγε και αυτός ο Ishmael;
Μέχρι πριν αρχίσει το χτεσινό παιχνίδι όλοι συζητούσαν ποιος θα αποκλειστεί από τον αγώνα. Ο Roberts ή ο Thompson; O Thompson ή ο Roberts; Και όλοι ήθελαν το κεφάλι του Roberts. Ο Captain Ahab, ο Σφαιρόπουλος δηλαδή, αποφάσισε να πετάξει στη θάλασσα – όχι με το σωτήριο φέρετρο-λέμβο, άλλωστε δεν έχουμε φτάσει στο τέλος της ιστορίας – τον Thompson, να τον θυσιάσει και να κρατήσει στο πλήρωμα τον Roberts.
Έκρινε το ματς ο Roberts; Ήταν καθοριστικότατος. Θα αιχμαλωτίσει μόνος του τη Λευκή Φάλαινα; Δύσκολο έως αδύνατο. Εκτός εάν τον απελευθερώσει και αυτόν ο Brown, ο οποίος αν και ανέβηκε στο πλήρωμα πρόσφατα δείχνει ικανό στέλεχος και πάντως όχι μούτσος. Ο αέρας που έδωσε χτες κατεβάζοντας τη μπάλα ήταν ευεργετικός, όχι μόνο για τους συμπαίχτες του, αλλά και για τα δύσμοιρα μάτια μας, τα οποία τον τελευταίο καιρό είχαν πονέσει από τον Βαγγελάκη, ο οποίος απλώς πρέπει να πάει στα αμπάρια – και να αποφασιστεί εν καιρώ αν θα απελευθερωθεί και πότε.
Οι λεγόμενοι και insiders μας πληροφορούν ότι ο Brown κατάλαβε τον ρόλο του και δεν έχει κανένα πρόβλημα να τον αναλάβει. Δεν γνωρίζω ποιος είναι αυτός ο ρόλος, αλλά χτες ο άνθρωπος εφάνη έτοιμος για μεγάλες παραστάσεις. Είναι αληταράς με τον τρόπο που πρέπει, ανά πάσα στιγμή έτοιμος να σηκώσει τη Jolly Roger αν χρειαστεί αλλά και πειθαρχημένος για να εκτελεί τις εντολές του Captain Ahab. Αν βέβαια τον καταπιεί κανένα Μάελστρομ από Έλληνες παίχτες από αυτά που φημολογείται, από insiders πάλι, ότι δημιουργούνται τακτικά για να ρουφούν μέσα τους έγχρωμους παίχτες που φοβούνται ότι θα τους φάνε τη θέση; Θα δούμε.
Χάθηκε κάπου σε αυτό το ανακάτεμα ρόλων ο Λετονός; Νομίζω ότι έδειξε αρκετή οξυδέρκεια – επιμένω ότι το λευκό μυαλό του υπερέχει της ψυχής μαύρου που ο Δημήτρης λέει ότι διαθέτει – σε κάποιες φάσεις τρυπώντας τα δίχτυα με διεισδύσεις αλλά μάλλον χάθηκε στο γενική αναμπουμπούλα της πτώσης κορμιών που απαίτησε κάποια στιγμή το χθεσινό παιχνίδι. Βάγγος ανύπαρκτος μην λέμε τα ίδια. Από τα μέλη που χτες αντί για πειρατικό κάλυμμα στο ένα μάτι ο άνθρωπος έβαλε μάσκα ύπνου και γύρισε πλευρό.
Παπ. Ψυχάρα και τα λοιπά ok, αλλά εμένα με ενοχλεί σε κάθε ματς με τον βάζελο να ανοίγει σούξου μούξου μανταλάκια με τους αντιπάλους, όχι επειδή είναι κατ’ ανάγκη κακό που το κάνει αλλά επειδή στην περίπτωσή του αυτό δείχνει ότι μάλλον δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του στο συγκεκριμένο ματς. Δηλαδή είναι trash-talker σε απεικάσματα του εαυτού του που τυχαίνει να έχουν τη μορφή αντιπάλων.
Πάπι. Ως που να βάλει το τρίποντο στο τέλος του τρίτου τον είχα για σουτ και σκεφτόμουν τον Hollis, με το που το έβαλε μπορώ να πω ότι τον είδα με άλλο μάτι, αλλά έτσι δουλειά δεν γίνεται. Μου έκανε εντύπωση που έβαλε τη δύσκολη βολή και έχασε την εύκολη. Γενικά, δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτε την ψυχολογία του. Όπως στο τελικό με την ΑΕΚ που κάνει το coast to coast. Προσπαθώ να καταλάβω αν το έκανε επειδή είναι βλάκας ή αν το έκανε επειδή δεν μασάει γενικά. Μου φαίνεται ότι ψάχνει επιμόνως καλάθι αντίστοιχο με εκείνο του Πριντ που απογείωσε τον Συριανό.
Αλλά αν ήταν τόσο εύκολο κάτι τέτοιο… Αν το ψάχνει όντως για ψυχολογικό boost δείχνει ότι δεν μασάει και ότι πιστεύει στον εαυτό του – βέβαια το να το κάνεις με λάθος τρόπο στοιχίζει στο σύνολο οπότε δεν το λες και σώφρον.
Πριντ, πτώμα για εμένα, θα διαφωνήσω με Τζο. Και φυσικά η ευθύνη γι’ αυτό πέφτει και στην επιλογή Γουίλτζερ όχι επειδή ο άνθρωπος δεν είναι φιλότιμος – μπορεί ακόμη και να το έχει, δεν γνωρίζω – αλλά επειδή ο Σφαιρόπουλος δεν δείχνει να τον εμπιστεύεται για κάτι περισσότερο παρά μόνο όταν υπάρχει ανάγκη.
Μακλίν ο γνωστός παραλίας που όμως μπορεί να σου βρει θησαυρό πιο εύκολα από τους υπόλοιπους, ιδιαίτερα με τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Βέβαια, δίκοπο μαχαίρι να τον έχεις μέσα αν κρίνεται το παιχνίδι στην κόψη καθότι όσο μπορεί να σε απογειώσει στην επίθεση άλλο τόσο μπορεί να σε εκθέσει στην άμυνα.
Μιλού Α-ΠΟ-ΓΟ-Η-ΤΕΥ-ΣΗ. Όχι τόσο διότι περιμέναμε τη μεγάλη εμφάνιση, όσο διότι διέψευσε τις προσδοκίες που ο ίδιος δημιούργησε με το in your face στον Σίνγκλετον. Ψυχολογικά και μόνο θα έπρεπε να μην τους βλέπει μετά.
Σπαν – για μένα από τους κορυφαίους του αγώνα. Ακόμη και αν όντως κόντεψε να τρυπήσει το παρκέ με τα ντάπα ντούπα ας σκεφτούμε αν οι περισσότερες επιθέσεις που έγιναν με αυτό τον τρόπο είχαν αίσια έκβαση. Νομίζω ναι, χωρίς να έχω δει το παιχνίδι πάλι. Θέλω να πω, ok ο Σπαν την ταλαιπώρησε, αλλά παρ’ όλα αυτά υπήρχε λογική, οι επιθέσεις γίνονταν smoothly. Επίσης μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι έψαξε το drive και μάλιστα με ιδιαίτερη επιτυχία, πράγμα που δείχνει ότι αισθάνεται καλά.
Και αν, όπως διάβασα κάπου, ο Brown μπορεί να αναδειχθεί σε smooth criminal με εκτελεστική δεινότητα και χορευτική ικανότητα ενός εκ των μεγαλυτέρων χορευτών όλων των εποχών, αν ο Σπαν αποδειχτεί smooth operator έχουμε καλές πιθανότητες να πλησιάσουμε το τρόπαιο-φάλαινα αθόρυβα και με φεγγαροπερπάτημα.
Βέβαια, πολλά ΑΝ μαζεύτηκαν και ο αληθινός διαχειριστής τους μας έχει μπερδέψει. Ο Captain Ahab Σφαιρόπουλος, όπως ακριβώς και ο ήρωας του Moby Dick, έχει τεράστιες εμμονές. Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες για το ποιες είναι αυτές, πολύ απλά διότι ο καθένας μας βλέπει διαφορετικές εκδοχές της μονομανίας. Απλώς να αναφέρω ότι ο Σφαιρόπουλος είναι από τέτοιο υλικό φτιαγμένος ώστε αληθινά ηδονίζεται μόνο αν κερδίζει το παιχνίδι στο πόντο, έτσι φτιάχνεται ο άνθρωπος.
Κόντεψα να αφήσω εκτός το μέλος του πληρώματος που έλειπε τόσο καιρό αλλά έβγαλε επιτέλους το ξύλινο πόδι και δείχνει να επιστρέφει δυναμικά. Ο Τιλί χτες ήταν πραγματικά εκρηκτικός, ο τύπος που θα του δώσεις τη λίρα όταν βρεις το θησαυρό για να τη δαγκώσει και να την κάνει σμπαράλια.
Συνοψίζοντας. Η ιστορία συνεχίζεται. Το συγκεκριμένο κεφάλαιο δεν ήταν παρά μόνο κάπου λίγο μετά τη μέση ας πούμε. Το διακύβευμα είναι ακόμη το ίδιο. Αν θα πει την ιστορία ο Hollis ως ο μόνος διασωθείς σε πιθανό ναυάγιο ή αν θα την πει σε εντυπωσιακό αναποδογύρισμα του βιβλίου ως ο μοναδικός θυσιασθείς.
Κάτι που έγραψε ο Τάσος. Λέει ότι αν και θιασώτης της πειθαρχίας δεν την ασπάζεται αν είναι να κάνουν του κεφαλιού τους κάποιοι ταλαντούχοι, όπως ο Brown. Νομίζω λίγο-πολύ αυτό θα συνοψίσει τη saga του πληρώματος. Ο Captain Ahab έχει τις εμμονές του, τέλος. Το πλήρωμα θα πρέπει να πειθαρχεί σε αυτές, διότι στο κάτω-κάτω τέτοια είναι η φύση της αποστολής του. Το θέμα είναι, όμως, ότι στη μεγάλη θάλασσα των αγωνιστικών υποχρεώσεων θα χρειαστεί κάποια στιγμή τα μέλη του να ακούσουν το ένστικτό τους, το οποίο ως γνωστόν σε οριακές καταστάσεις είναι και το μοναδικό στο οποίο ως άνθρωποι είμαστε υπόλογοι – or the other way round. Με λίγα λόγια, το συγκεκριμένο πλήρωμα πρέπει να είναι έτοιμο να μεταμορφωθεί σε πειρατές. Πειρατές αποτελεσματικούς, όχι της Disney.
Σημειολογικό σημείωμα: Υστερόγραφη επεξηγηματική αναφορά για την επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού:
The cold hard steel of the harpoon’s point Struck deep into its side. We played out line and backed the oars And took the cruel sleighride.
The term “Nantucket Sleighride” was coined by the whalers to explain what happened after they harpooned a whale. (Nantucket Island was considered the whaling capital of the world during the 19th century.) The first strike of the harpoon was not intended to kill the whale but only to attach it to the whale boat. The whale would take off pulling the whale boat along at speeds of up to 23 mph (37 kmh). The whale would eventually tire itself out, the leading officer in the boat would then use a penetrating lance to kill the whale.
Nantucket Sleighride is Dedicated to Owen Coffin who was cabin boy aboard the whaler Essex, which was destroyed by a sperm whale in 1819. Owen ended up in the lifeboat with Captain Pollard, his uncle. Two other lifeboats also put out. During the next 3 – 4 months, the lifeboats separated. One was never seen again, but some of those on the remaining two boats were eventually rescued. During those long months at sea (and on desert islands), many of the men died. The remainder eventually had to resort to cannibalism to survive.
After the dead of natural causes were consumed, the men determined to draw lots to see who would sacrifice his life for the others. Owen Coffin “won” the lottery. The Captain tried to take Owen’s place, but the youth insisted on his “right”. The executioner was also drawn by lot. That “winner”, another young man named Charles Ramsdell, also tried vainly to swap places with Owen. Again he refused. Owen’s body kept the others alive for ten days (Captain Pollard refused to eat his nephew). Another man died, and his body kept Pollard and Ramsdell alive a few more days until they were rescued.
