Καλησπέρα!
Σε τάχιστη κουβέντα με τον Blitzgrieg για τη θεματολογία του νέου του κειμένου, αναφέρθηκαν έννοιες όπως η Εντροπία, η Παράνοια και η Γραφειοκρατία. Η Εντροπία μου έφερνε στο νου τον ήρωα του Μάικλ Μούρκοκ, Έλρικ του Μελνιμπονέ (την παρακμάζουσα αυτοκρατορία, τον καταραμένο ήρωα που ενσάρκωνε ο ίδιος χωρίς να το γνωρίζει, εκείνον τον καταδικασμένο -από τη μοίρα- έρωτα του, την αέναη Eντροπία, το συνδυασμό βίας-μαγείας και φυσικά τα παράλληλα σύμπαντα) με συνδυαστικό μουσικό υπόβαθρο μουσικές των Manilla Road και των Cirith Ungol. Η Παράνοια καθρεφτίζεται ιδανικά από τον Eddie στο εξώφυλλο του “Piece Of Mind” από τον μέγιστο Derek Riggs ή τη μουσική των Psychotic Waltz (αγαπημένη μπάντα του ενδιάμεσου επισκέπτη DCR!) ή το απόλυτο hit των Black Sabbath. Η Γραφειοκρατία τουναντίον, μου θυμίζει τον Κώστα Τσάκωνα ως υδραυλικό να προσπαθεί να εκπαιδεύσει ποικιλοτρόπως τον Τάσο Κωστή στο αμίμητο “Κλασική Περίπτωση Βλάβης”. Χωρίς μουσική υπόκρουση φυσικά.
Το εναρκτήριο κομμάτι όμως, αποτέλεσε σήμα κατατεθέν αυτού του blog από την αρχική -σχεδόν- μορφή του, οπότε ανάμεσα σε Εντροπία (Wendigo – Entropia) και Παράνοια (Black Sabbath – Paranoid), επικράτησε με σαφές προβάδισμα η δεύτερη.
Καλή αρχή σε όλους μας!
Black Sabbath – “Paranoid”
Εν είδει εισαγωγής
Περί Παράνοιας, Εντροπίας, Γραφειοκρατίας
Α) Αν το να κατορθώσεις να μάθεις μια γλώσσα ισούται με το να μάθεις την κουλτούρα, τον πολιτισμό της χώρας, η Ρωσική ίσως να είναι η πλέον δύσκολη στον κόσμο. Και αυτό διότι πίσω από οποιαδήποτε προσπάθεια να κατανοήσεις τον τρόπο που σκέφτεται ο Ρώσος κρύβεται ένας διοικητικός μηχανισμός, μια σειρά από γρανάζια, που σε κάνει να εγκαταλείψεις οποιαδήποτε ιδέα να μπεις στη λογική τους – η οποία άλλωστε αντικατοπτρίζεται πλήρως στο παγωμένο βλέμμα τους και τις αποφάσεις των play makers τους εν ώρα αγώνα.
Για την ακρίβεια, ολόκληρη Σοβιετική Ένωση έπεσε λόγω γραφειοκρατίας. Αν και μάλλον οι Μπολσεβίκοι δεν άλλαξαν επί της ουσίας κάτι στο γραφειοκρατικό καθεστώς που βρήκαν. Ήδη στη Τσαρική Ρωσία οι βαθμοί των διοικητικών υπαλλήλων έφταναν τους δεκατέσσερις. Έτσι, μπορούσαν να είναι ικανοποιημένοι όλοι. Ακόμη και ο διοικητής σταθμού τρένου ανήκε σε αυτόν τον δυσκίνητο μηχανισμό. Για να μη μιλήσουμε για τον Ρασπούτιν.
Όταν, λοιπόν, οι Μπολσεβίκοι ανέβηκαν (σικ) στην εξουσία σίγουρα οποιαδήποτε διάθεση να αλλάξουν όλο αυτό το armature της Τσαρικής Ρωσίας εξανεμίστηκε. Προτίμησαν λ.χ. να πρωτοτυπήσουν με καινούργια ονόματα. Όπως και να έχει, η γραφειοκρατία ήταν βαθιά εμπεδωμένη στον Ρώσο για να παίξει κανείς μαζί της.
Β) Η Φυσική είναι κάτι που μου προκαλεί δέος και δεν την καταλαβαίνω, δεν ασχολούμαι μαζί της. Ο δεύτερος Νόμος της Θερμοδυναμικής όμως είναι πολύ εντυπωσιακός για να μη σου τραβήξει την προσοχή καθότι εμπεριέχει το στοιχείο του Αποκαλυπτικού τέλους. Και οι άνθρωποι ανάμεσα στις άλλες κατηγορίες χωρίζονται ως προς αυτό σε αυτούς που εντυπωσιάζονται από το Αποκαλυπτικό τέλος και σε αυτούς που δεν εντυπωσιάζονται – υποθέτω οι περισσότεροι υλιστές δεν εντυπωσιάζονται ας πούμε.
Ο Δεύτερος Νόμος λέει ότι το Σύμπαν τείνει στην Εντροπία. Η αυξανόμενη και συνεχής απώλεια ενέργειας είναι ο λόγος που οι φυσικές μηχανές στο σύμπαν θα σταματήσουν εν τέλει να λειτουργούν. Ποτέ δεν έβρισκα καλύτερο soundtrack για το τέλος του κόσμου από το Battery ίσως διότι το μπάσο στην αρχή δεν σε προδιαθέτει για ό,τι ακολουθήσει αλλά φοβάμαι ότι ο Λόρδος Kelvin δεν είχε υπόψη του το thrash.
Τελοσπάντων, είτε thrash-ας είτε όχι, όλοι φαντάζομαι θα ομολογήσουμε ότι η Εντροπία είναι εντυπωσιακή ως λέξη. Αλλά αυτό που την κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακή, πέρα από το ότι την έχουν χρησιμοποιήσει οι Last Drive στο “Fuckhead Entropy”, είναι ότι κάποιος πολιτικός επιστήμονας -του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι- είχε προβλέψει, εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, ότι η ΕΣΣΔ θα ήταν αυτή που θα υπερίσχυε διότι οι ΗΠΑ θα οδηγούνταν στην καταστροφή ακριβώς λόγω της εφαρμογής της εντροπίας στο πολιτικό επίπεδο.
Προφανώς είχε υπολογίσει χωρίς τη Γραφειοκρατία η οποία αν ήταν θηλυκό θα ήταν σαν τη Φάμκε Γιάνσεν σε εκείνο το James Bond που έκανε τα πόδια της μέγγενη και τα θύματά της τέλειωναν (σικ) ανάμεσα σε αυτά. (Δεν ακούγεται ιδιαίτερα κακό).
Γ) Ψάχνοντας να βρω ποιος είναι ο τύπος που είχε γράψει το συγκεκριμένο paper περί ήττας των ΗΠΑ βρίσκω αυτό http://teachingamericanhistory.org/library/document/why-we-will-soon-miss-the-cold-war/ που δεν μου ταιριάζει όπως θυμάμαι την ιστορία καθότι έχει γραφεί ενώ οι ΗΠΑ είναι ο νικητής. Μου επιτρέπει, ωστόσο, να βάλω στο κόλπο το αγαπημένο – ας πούμε – Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας του Πύντσον ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ εισάγει την Παράνοια στη λογική αντιμετώπιση του κόσμου και όπως καταλαβαίνουμε προκαλεί λίγο πανικό. Οι πιο λογικοί θα εκνευριστούν μαζί του και οι πιο παρανοϊκοί ίσως τον θεωρήσουν λίγο κοινότυπο αλλά όλους εμάς τους υπόλοιπους που βρισκόμαστε στη γκρίζα ζώνη των φαιών κυττάρων του μέσου όρου θα μας προκαλέσει.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΜΠΙ ΣΙ
Πού κολλάνε όλα αυτά με το Μπι Σι;
Το Μπι Σι διεκδικεί τον άτυπο τίτλο του πιο παρανοϊκού τμήματος του Συνδέσμου. Ενώ στα υπόλοιπα μπορείς να κινηθείς με βάση τη λογική, έστω των φράγκων, για να τα ερμηνεύσεις -επί παραδείγματι ο πρόεδρος στο ποδόσφαιρο σαφώς και στοχεύει στα φράγκα εκτός από τους τίτλους και καλά κάνει διότι με το Champions League και το financial fairplay μιλάμε για Atrocity Exhibition, ενώ τα ερασιτεχνικά τα διατηρεί υγιή ΚΑΙ η Θ7 λόγω του ότι το δεκάρικο πάει εκεί και όχι σε τσέπες- στην καλαθοσφαίριση λαμβάνονται αποφάσεις και δαπανώνται χρήματα που αν είχε γνώση του ότι θα συνέβαιναν όλα αυτά ίσως ο Νέισμιθ να χρησιμοποιούσε αντί για μπάλα πακέτα ευρώ για να πετάει κανείς στο καλάθι για να νικήσει – οι Πρόεδροι θα ήταν σίγουρα πρωταθλητές και κατά συνέπεια ο Δαφνοστεφανωμένος πολυνίκης των θεσμών.
Αφού λοιπόν το Μπι Σι είναι -θα συμφωνήσουμε όλοι- το πιο παρανοϊκό τμήμα του Συνδέσμου, μόνο παρανοϊκά μπορεί να προσεγγιστεί η λογική των Προέδρων. Προσπαθούμε να βρούμε το μοτίβο πάνω στο οποίο κινούνται. Κατ’ αρχάς, ας πάρουμε τον ισχυρισμό τους περί της πιο επιτυχημένης ομάδας κλπ. Με βάση τη χρονολογική κλίμακα, δηλαδή αν δεις την πορεία του Ολυμπιακού από τότε που ανέλαβαν μέχρι τούδε, δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις ότι το peak της ομάδας ήταν το 2012 – όχι τυχαία, χρονιά που πολλοί παραπλανημένοι, οι οποίοι δεν είχαν ακούσει τον Γιώργο και τον Παναγιώτη να μιλάνε, περίμεναν το τέλος του κόσμου. Τα γατάκια, θυμάμαι αιρέσεις, φυλές Ινδιάνων, ίσως και φυλές ήδη εξαφανισμένων Ινδιάνων, να περιμένουν το τέλος. Προφανώς, δεν είχαν δει τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ.
Με βάση τις κούπες ήταν ό,τι πιο επιτυχημένο επί προεδρίας Γιώργου και Παναγιώτη. Άντε ας βάλουμε ως την κούπα του Λονδίνου το ζενίθ. Από τότε, λογικά αυτό που βλέπουμε είναι το άλλο καθοδικό τμήμα του Ουράνιου Τόξου. Σποραδικές κατακτήσεις πρωταθλημάτων αλλά καμία δυναστεία, τουλάχιστον εγχώρια.
Και όμως. Οι Πρόεδροι μοιάζει να είναι πεπεισμένοι ότι όλα πηγαίνουν ρολόι.
Και ίσως να πηγαίνουν. Αλλά με βάση το δικό τους ρολόι. Το οποίο δεν είναι, όπως είπαμε, σαν το ρολόι των κοινών θνητών, αλλά μάλλον έχει εγκλωβιστεί και αυτό στον Παρανοϊκό Κόσμο του Πύντσον και του οποίου ο δείκτης μοιάζει καρφωμένος σε ώρα Βελιγραδίου – αυτή τη φορά με την εμμονή που κάποιοι προβλέπουν το Τέλος (σ.σ.: black mass?) του Ισραήλ το 2018.
Με όλο αυτό δεν θέλω να υπονοήσω ότι οι Πρόεδροι είναι οπαδοί του Αποκαλυπτικού τέλους. Ίσως και να είναι βέβαια. Μπορεί να έχουν τους καφέδες τους ασφαλισμένους στο ψυγείο, όπως ο Μελ Γκίμπσον στο Θεωρίες Συνωμοσίας, για να μην δηλητηριάσει κανείς τη σκέψη τους μπαίνοντας κρυφά στην κουζίνα – ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που κρατάνε τον Βαγγελάκη, σου λέει αφού βρήκαμε καφέ, έστω λίγο ακριβό ρε παιδί μου, θα πειραματιζόμαστε με μαλακίες να πούμε;
Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι προφανώς έχουν τη δική τους λογική, η οποία, όπως απέδειξα, είναι λίγο παρανοϊκή. Οι πιο υλιστές ανάμεσά μας θα συμφωνήσουν χωρίς πολλά-πολλά μαζί μου αν τους θυμίσω ότι κρατάγανε τον Patrick-Αστερία-Young, έναν άνθρωπο που θα βουτούσε στον βυθό του Μπικίνι αν του έλεγες ότι θα του στείλει εκεί τη μπάλα ο Bob Σφουγγαράκης μετά από το πικ εν ρολ. Γουστάρουν οι άνθρωποι να πετάνε τα όποια χρήματα έχουν πει ότι θα διαθέσουν στο βυθό του Μπικίνι.
Πώς συνδέεται η παράνοια (Γ) των Προέδρων όμως – στην αργκό της εξέδρας εξευγενίζεται ως Είναι τρελοί οι Πρόεδροι κλπ, με τα (Β) και (Α);
Δεν ξέρω τι σπούδασαν οι Πρόεδροι, κάτι για οικονομικά μου έχουν πει – ΌΧΙ οι ίδιοι οπότε δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, όμως θέλω να πιστεύω ότι στα classes που πήραν, κάποιο από αυτά εμπεριείχε τον όρο Εντροπία. Π.χ. Εντροπία και Μορφές Επιχειρηματικότητας στην Άγρια Δύση ή Εντροπία και Ηλεκτρονικό Χρήμα. Δεν μπορώ να φανταστώ τι, όμως η Εντροπία πάει με όλα, σαν την κόκα κόλα.
Όπως και να έχει, όταν θέλεις να κάνεις δυναστείες, είτε πρόκειται για ομάδες μπάσκετ είτε για χαλυβουργικές, το μόνο που δεν θέλεις να ακούς είναι ότι κάποια στιγμή το εγχείρημά σου θα πέσει άδοξα. Ότι, όπως το σύμπαν, τείνει προς το μηδέν.
Και οι Πρόεδροι δεν είναι χαζοί. Έβαλαν το μυαλό τους να δουλέψει. Από τότε τους απασχολεί συνέχεια πώς θα αποφύγουν την επερχόμενη Εντροπία. Οι δύο συνεχόμενες κούπες τους έκαναν σοφότερους. Γνώριζαν ότι το σερί τροπαίων οδηγεί στη λογική που λέει ότι όταν χάσεις το επόμενο τρόπαιο υπάρχει κίνδυνος να αρχίσει να αχνοφαίνεται η Εντροπία.
Οπότε, μία λύση είναι να παρουσιάσεις ως επιτυχία την αποτυχία. Δηλαδή όταν χάσεις την τρίτη σερί που θα σε καταστήσει όνομα αντίστοιχο του Μισράχι ή των φαρμακοτρίφτηδων, ή ίσως και μεγαλύτερο, αλλά η οποία θα κάνει την επερχόμενη Εντροπία να σου χτυπήσει ακόμη πιο έντονα την πόρτα αν δεν πάρεις και τέταρτο σερί – αλλά για πόσο να συνεχιστεί αυτό; – να θυμηθείς ότι σε μία χρονική κλίμακα που την προσαρμόζεις όπως θες ΕΣΥ η δική σου είναι η καλύτερη ομάδα.
Αλλά με αυτό κοροϊδεύεις αρκετούς – πολλούς ίσως – αλλά όχι για πολύ. Και το χειρότερο. Για πόσο καιρό θα κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό – που ως γνωστόν είναι ο σκληρότερος κριτής;
Και να πίστεψαν κάποτε οι Πρόεδροι ότι είναι στο ζενίθ σίγουρα βλέπουν ότι πρέπει να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη Εντροπία.
Πώς να κάνεις κάτι τέτοιο όμως;
Οι Πρόεδροι βρήκαν τον τρόπο. Ιδιοφυή μεν, πολύ μπροστά από την εποχή μας, που για να καταλάβουμε οι υπόλοιποι, θα πρέπει να συνδυάσουμε την Παράνοια (Α), την Εντροπία (Β), με τον άγνωστο Χ, το αντίστοιχο DNA της μπασκετικής αιωνιότητας, που δεν είναι άλλο από τη Γραφειοκρατία (Γ).
Μα τι σχέση έχει η γραφειοκρατία;
Πάμε πάλι. Οι Πρόεδροι ανέλαβαν το πιο Παρανοϊκό τμήμα του Συνδέσμου – ένα Τμήμα που αποτελεί κάτι το στοιχειωμένο, κάτι που έχει προκαλέσει παιδικά τραύματα, χυλόπιτες, διατροφές χωρίς προηγούμενους γάμους, εγκυμοσύνες χωρίς προηγούμενους εραστές, γάμους χωρίς γυναίκες, παροδική ενασχόληση ανδρών με τα φασόν και το κέντημα, χαρτοπαίγνια, ίσως τον Χρήστο Κυριαζή, πιθανολογώ ακόμη και πρόσκαιρη ανησυχία για την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ με εκείνη την οδυνηρή απώλεια από κάποιον τυχάρπαστο Κορνήλιο. Όταν το ανέλαβαν η Εντροπία τους κατέλαβε ως εμμονή. Ανάμεσα στις πρώτες τους πανικόβλητες προσπάθειες να την αποφύγουν ήταν να προσπαθήσουν να φέρουν τον Λεμπρόν, αποτυχημένη, με αποτέλεσμα να τη φέρουν σχεδόν προσωποποιημένη στο πρόσωπο του Τσίλντρες – ο καλός Θεός μας φύλαξε από τις οργιώδεις ικανότητες καταστροφής του Τζος που μόνο με την αφάνα του μπορούσαν να συγκριθούν.
Όμως μετά από αυτό έμαθαν. Ήταν ακόμη στην άνοδο του ουράνιου τόξου. Η κίνηση που άλλαξε τα δεδομένα ήταν η έλευση του Ίβκοβιτς με τον Σπαν – βάλτε σε όποια σειρά θέλετε τα δύο – σε συνδυασμό με άλλες ευτυχείς συγκυρίες και αυτή τους έφτασε στο ζενίθ.
Αλλά μετά τι; 
Κύριο μέλημα των Προέδρων πλέον, έστω και με δύο τελικούς ανάμεσα στο τώρα και το 2012, είναι να αποφύγουν την Εντροπία. Η οποία για τον καθένα αντιστοιχεί σε διαφορετικό πράγμα. Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους άλλων, αλλά ας πιθανολογήσω ότι για τους ίδιους η Εντροπία συνίσταται στο να αναγκαστούν (σικ) να αφήσουν το Τμήμα. Όχι στο να διατηρηθούν στην κορυφή αλλά να μη γλιστρήσουν με πάταγο στην άκρη του ουράνιου τόξου. Και τι σκαρφίστηκαν;
Έχοντας κατά νου ότι τη Σοβιετική Ένωση την κατέστρεψε εν τέλει η Γραφειοκρατία, οι Πρόεδροι αποφάσισαν να δωροδοκήσουν τρόπον τινά την Εντροπία, σαν να λέμε να πετάνε τα λεφτά τους στον αέρα χωρίς ενδιαφέρον για το αποτέλεσμα, θωρακιζόμενοι από αυτήν ακριβώς μέσω αυτού που οδήγησε ολόκληρη Σοβιετία στην αγκαλιά της. Δηλαδή με τη Γραφειοκρατία!
Ακριβώς αυτό που φανταζόμαστε. Οι Πρόεδροι δημιούργησαν ένα κράτος εν κράτει, μία πανίσχυρη γραφειοκρατία μέσα στον ίδιο τον οργανισμό του Μπι Σι, για να κρατήσουν έξω το νομοτελειακό τέλος της Αυτοκρατορίας. Είναι, πιο απλά, αυτό που λέει ο Θοδωρής ότι όλοι είναι βολεμένοι εκεί μέσα, γι’ αυτό και φοβούνται να κάνουν τομές. Υπάρχει μία φοβία για οτιδήποτε καινοτόμο, βαδίζουν την πεπατημένη, διατηρώντας όμως κάτι παρηκμασμένο, όπως θα έλεγε ο Σάββας, προκειμένου να μην το καταπιεί η Εντροπία.
Ας πάρουμε παράδειγμα τους τραυματισμούς. Μέσα στο τμήμα θεωρούνται πλέον σχεδόν φυσιολογικοί και όλοι οι υπόλοιποι, οι εκτός τμήματος, αναρωτιούνται γιατί δεν αλλάζουν απλώς ιατρικό τιμ ας πούμε. Αλλά αν βγάλεις το γρανάζι, όταν έχεις συνηθίσει να λειτουργείς έτσι, φοβάσαι ότι θα καταρρεύσει όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα. Και αφήνεις τη Γραφειοκρατία να μετατρέπεται σε Εντροπία και νομίζοντας ότι την έχεις κλείσει απέξω αυτή εισχωρεί με τη μορφή Παράνοιας. Πιθανολογώ ότι αν δουν άλλους γιατρούς να κοιτάζουν τους παίχτες οι Πρόεδροι θα καλέσουν πάραυτα τον αρχηγό της φυλής και θα συζητήσουν με τον υπεύθυνο για τον χορό της βροχής προκειμένου να καταλάβουν τις καινούργιες πρακτικές.
Οι Πρόεδροι πιστεύουν, λέω, ότι προχώρησαν σε έναν ιδιότυπο παπά με το Α, Β, Γ, κάνοντας την Εντροπία να ψάχνει τον εαυτό της στην αλλαγή των τραπουλόχαρτων χωρίς να τον βρίσκει ενώ όλοι οι υπόλοιποι αρχίζουμε να τους βλέπουμε σαν παπατζήδες.
Το Ουράνιο Τόξο έχει δύο άκρες άλλωστε.
Υ.Γ. 1 Όλο αυτό φυσικά συμβαίνει και σε άλλες καταστάσεις. [Αυτό με την Παράνοια και την Εντροπία. Η Γραφειοκρατία αποτελεί συμβολή των Προέδρων για το πώς ο μηχανισμός κολλάει προκαλώντας αγανάκτηση στην Παράνοια και κρίση ταυτότητας στην Εντροπία.] Απλώς βγαίνει με διαφορετικό τρόπο. Ας πάρουμε για παράδειγμα το αγαπημένο μου δίπολο όλων των εποχών, και πολύ πιο ενδιαφέρον για εμένα από της ΕΣΣΔ-ΗΠΑ, το ψυχροπολεμικό Metallica-Megadave. Όταν λοιπόν οι Metallica πλησιάζουν την κορυφή, προσπάθεια που κατά κοινή ομολογία απαθανατίζεται με τον καλύτερο τρόπο στο “Live In Seattle”, και στις αντιδράσεις του γυναικείου πληθυσμού στη θέα του Hetfield,
όταν λοιπόν φτάνουν στο υψηλότερο σημείο και λίγο πριν αρχίσει η κάθοδος προς την Εντροπία αυτός που βάλλεται κατά κύριο λόγο από την Παράνοια δεν είναι άλλος από τον άσπονδο φίλο τους Megadave – εμπειρία που θα απαθανατίσει επιτυχημένα και αυτός λίγο αργότερα στο σπουδαίο “Skin Of My Teeth”.
Όπως μπορούμε να δούμε η Παράνοια με την Εντροπία, η Εντροπία με την Παράνοια σκάνε επικίνδυνα μερικές φορές. Θα έλεγα μάλιστα ότι η συνύπαρξη του Megadave με τους άλλους, με τους Metallica, θα ήταν τόσο “χμ”, που θα γάμαγε όλο το σύστημα της Θερμοδυναμικής μαζί με τους νόμους του. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Υ.Γ. 2 Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την παράνοια. Η παράνοια είναι από τις μεγαλύτερες πολιτιστικές παρακαταθήκες της ανθρωπότητας. Ήταν πολύτιμη διότι της επέτρεψε να διατηρήσει τα λογικά της σε καιρούς απόλυτης, ψυχρής λογικής. Ακριβώς όπως η παράνοια των Αγγελόπουλων επιτρέπει στο Μπι Σι να είναι όντως ανάμεσα στους κορυφαίους συλλόγους της Europa. Μόνο που έκαναν οι ίδιοι το μοιραίο λάθος. Μας καλόμαθαν. Και επειδή ακριβώς βάσει απλής λογικής θα έπρεπε να συνεχίσουμε το 12, 13, και επειδή η Λογική είναι από τα πιο θηριώδη πράγματα του ανθρώπινου μυαλού, γι’ αυτό ακριβώς απαιτούμε από αυτούς περισσότερα, να τρελαθούν δηλαδή κάπως.
Υ.Γ. 3 Δεν χρειάζεται να αναφέρω τον απόλυτο ύμνο για την Παράνοια.
