
Καλησπέρα σας!
Μετά από αρκετή προσμονή, ο νέος χώρος γίνεται πραγματικότητα. Καθυστερημένα είναι η αλήθεια λόγω φόρτου εργασίας, αλλά ελπίζω με μεγαλύτερη συνέπεια στο μέλλον.
Ελπίζουμε στη δύναμη για την ομάδα μας. En force!
Καλά να περνάμε!
En Force [Queensrÿche – Live in Tokyo 1984/08/05]
Είδαμε περίπου τα…ίδια! Εξηγούμαι. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι δεν είναι αφελείς όταν επαναλαμβάνουν με συνέπεια στις δηλώσεις τους πως ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη και πιο σταθερή ομάδα της Ευρώπης κατά την τρέχουσα δεκαετία. Η σεζόν 2016-2017, λοιπόν, βρήκε την ομάδα μας για άλλη μια φορά στον τελικό της Euroleague. Πρόκειται για επίτευγμα που διόλου ευκαταφρόνητο δεν είναι, αν συνυπολογίσει κανείς τη σταθερή παρουσία της στη γιορτή του Final 4 από το 2009 και έπειτα. Ναι, οι χαμένοι τελικοί, εκτός από περηφάνια για την εκ νέου παρουσία του συλλόγου εκεί, γεννούν γκρίνια και απογοήτευση, καμιά φορά και απαξίωση (πλήρως αδικαιολόγητη κατ’ εμέ). Οφείλουμε όμως να βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα και να μην έχουμε την απαίτηση από το σύνολο του Γιάννη Σφαιρόπουλου να κερδίζει τελικούς στην έδρα της Ρεάλ το 2015 και της Φενέρ το 2017. Το πλήρες κάδρο απεικονίζει μία ομάδα που έδειξε θαυμαστή συνέπεια κατά την αγωνιστική περίοδο 2016-2017 τόσο σε Ελλάδα όσο και σε Ευρώπη. Όλα αυτά όμως μέχρι το Final 4 της Κωνσταντινούπολης. Το κάδρο έχει δύο πολύ χτυπητές ανορθογραφίες, τις οποίες απαιτείται να αναφέρουμε στον απολογισμό μας. Πρόκειται για τη στελέχωση του ρόστερ, καθώς και για την αντιμετώπιση του αιωνίου αντιπάλου υπό την καθοδήγηση του Πασκουάλ. Από τον περσινό Ιανουάριο (χαμένος ημιτελικός Κυπέλλου) και έπειτα, ο coach Σφαιρόπουλος φαντάζει ανίκανος να αντιμετωπίσει τα γνωστά αγωνιστικά «τρικάκια» του Καταλανού coach του ΠΑΟ, με αποτέλεσμα την απώλεια του περσινού Πρωταθλήματος (μετά από δύο συνεχόμενες κατακτήσεις το 2015 και 2016) και τις δύο συνεχόμενες εντός έδρας ήττες σε Πρωτάθλημα και Ευρώπη στην αυγή της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου.
Ρόστερ
Στο περσινό μου εισαγωγικό για τη σεζόν κείμενο είχα γράψει πως η κάλυψη του κενού του back up του Γιώργου Πρίντεζη στο ¨4¨ με τους Παπαπέτρου και Αγραβάνη ήταν ένα ρίσκο που ίσως να αναδείκνυε περαιτέρω το ταλέντο των δύο νεαρών Ελλήνων. Κάτι τέτοιο όμως ουδέποτε συνέβη, όχι φυσικά λόγω ανικανότητας των παικτών και του τεχνικού team στη διαχείριση του έμψυχου υλικού, όσο εξαιτίας της καθιερωμένης πλέον κακοδαιμονίας που πλήττει τον μπασκετικό Ολυμπιακό κάθε χρόνο, με τραυματισμούς και απώλειες παικτών ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτό συνέβη και την περασμένη χρονιά, με συνέπεια τα κενά των Χάκετ και Λοτζέσκι να μην καλυφθούν ουσιαστικά ποτέ και τον εξαντλημένο Ολυμπιακό να πηγαίνει στους τελικούς της Α1 χάνοντας εμφατικά τον τίτλο στο ΣΕΦ από έναν προβληματικό μεν, αλλά σαφώς πιο φρέσκο και με εξαιρετικές μονάδες Παναθηναϊκό.
Το πάθημα, λοιπόν, έγινε μάθημα και το φετινό ρόστερ της ομάδας στελεχώθηκε από επαρκή αριθμό παικτών σε κάθε θέση. Ας μην επαναλαμβανόμαστε και για τα φετινά όμως. Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, ο coach Σφαιρόπουλος διαθέτει στο ρόστερ του ως διαθέσιμο καθαρό τεσσάρι μόνο τον Γουίλτζερ και κινδυνεύει να μην έχει στη διάθεσή του διψήφιο αριθμό ετοιμοπόλεμων αθλητών για τους επερχόμενους αγώνες σε Ελλάδα και -κυρίως- Ευρώπη. Οι τραυματισμοί έχουν αποδεκατίσει και φέτος την ομάδα, με τον κίνδυνο εξάντλησης των διαθέσιμων μονάδων να φαντάζει και πάλι ορατός. Απλή ατυχία; Ευθύνες του προπονητικού team; Των γυμναστών (Γκατζούλη προεξάρχοντος) και ιατρών της ομάδας; Τα ερωτήματα πολλά πάνω σε αυτό το ζήτημα…
Αντί Επιλόγου
Αντί επιλόγου, επαναφέρω το μότο της ομάδας. Τον «Refuse to Lose» χαρακτήρα, το οικογενειακό κλίμα και τη συσπείρωση, ουδέποτε τα απώλεσε ο μπασκετικός Ολυμπιακός από το 2011-2012 και έπειτα. Παρά τα προβλήματα τραυματισμών και τις δύο ψυχρολουσίες από τον ΠΑΟ, η ομάδα είναι πρώτη στη βαθμολογία της Euroleague και συνεχίζει να προσφέρει σε όσους την παρακολουθούν συγκινήσεις και χαρές ανάλογες του μύθου που έχει χτίσει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Με υγεία και ορθή διαχείριση, το Final 4 του Βελιγραδίου, θα αποτελέσει μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να διεκδικηθεί εκ νέου το 4ο ευρωπαϊκό τρόπαιο του συλλόγου. Ας χαρούμε και ας εκτιμήσουμε λοιπόν αυτό που μας προσφέρει η αγαπημένη μας ομάδα, για άλλη μια σεζόν.
Να κάνεις ανασκόπηση σε μία στείρα, από τίτλους, χρονιά, ακούγεται ως ένας άθλος του ψυχισμού για όποιον λογίζει τον εαυτό του ως μπασκετικό Ολυμπιακό. Μιλώντας για εμένα προσωπικά, το ‘’μπασκετικός Ολυμπιακός’’ είναι μία παραδοχή, η οποία περιέχει μία προϊστορία αληθινής αγάπης, πρώτα για το άθλημα του μπάσκετ και ύστερα για τον Ολυμπιακό. Μία προϊστορία που ριζώνει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ανδρώνεται τουλάχιστον για 25 και πλέον χρόνια.
Ακολουθώντας την πορεία, την φιλοσοφία και την ιδιοσυγκρασία αυτής της ομάδας, καταλαβαίνεις γιατί το να μείνεις ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ μετά από 8 χρόνια συνεχής ανόδου, αποτελεί σκηνικό απογοήτευσης. Μάλλον αγγίζει το έγκλημα. Την στιγμή μάλιστα, που ο βασικός σου αντίπαλος διανύει μία 7ετία παντελούς αδυναμίας να ακολουθήσει αυτό που κρατούσε για πολλά χρόνια. Την Ευρωπαϊκή καταξίωση.
Η χρονιά (2016-2017) ξεκινάει όπως περίπου τελείωσε. Η ομάδα παίζει δελεαστικό μπάσκετ, το νικηφόρο σερί επί του βασικού αντιπάλου συνεχίζεται και το κόμπλεξ ηττοπάθειας των προηγούμενων ετών, δείχνει πλέον παρελθόν. Ο Σφαιρόπουλος φαντάζει ως ιδανικός καθοδηγητής. Ακόμα και αν δεν συνθλίβει τον αντίπαλο (όπως το ’15) η ομάδα εμφανίζεται ανταγωνιστική σε ένα καινούριο, εξαντλητικό σύστημα διεξαγωγής της Ευρωλίγκας. Δεν χάνει ποτέ την επαφή, όχι μόνο με την 4άδα, αλλά συχνά ούτε με την 1η θέση. Η διάρκεια χαρακτηρίζει τον ομάδα.
Το μπλακ άουτ του Φλεβάρη, που ξεκινάει με ακόμη ένα δωρισμένο τίτλο στον βασικό αντίπαλο, εμφανίζεται και μένει. Η πρώτη σοβαρή κάμψη της ομάδας κουβαλιέται μέχρι το τέλος. Η έξοχη πορεία της Ευρώπης μέχρι την μόνιμη, πελατειακή, ημιτελική σχέση με την ΤΣΣΚΑ τερματίζεται σε ένα τελικό, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από τεράστια κούραση και την μόνιμη παρουσία τραυματιών. Η ζημιά έχει ήδη γίνει και είναι τεράστια.
Το πρωτάθλημα χάνεται με πλεονέκτημα έδρας. Η ομάδα εμφανίζεται κουρασμένη, προβλέψιμη και ανύπαρκτη να αντιδράσει. Η ευθύνη Σφαιρόπουλου και προπονητικού τιμ είναι τεράστια, ενώ το κλίμα ηττοπάθειας επιστρέφει, αιωρείται και κρατιέται έως σήμερα.
Η κακή διαχείριση των παικτών η οποία έφερε μόνιμους τραυματίες, η έλλειψη αναπληρωματικού στη θέση 4, η παντελής έλλειψη επιθετικού πλάνου για τα παιχνίδια που έκριναν τίτλο και η ανυπαρξία περισσότερων μονάδων με αθλητικά προσόντα, βάζουν την σφραγίδα τους σε μια καταστρεπτική, στείρα σεζόν. Οι απαιτήσεις στο νέο σύστημα διεξαγωγής της Ευρωλίγκα και όχι μόνο, βροντοφωνάζουν για την υποχρεωτική καταβολή σοβαρού μπάτζετ από μεριάς προέδρων, καθώς και το καλύτερο διάβασμα της νέας πραγματικότητας από προπονητή και επιτελείο. Η ηρωική, ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ συνταγή της επιτυχίας του 2011-2013, δείχνει πλέον ανίκανη να βρει πρακτική εφαρμογή. Αλλαγή ρόλων σε αρχηγό και σοβαρή επένδυση σε παίκτες που θα κάνουν την διαφορά, δείχνουν να είναι μονόδρομος. Είναι αυτά που θα κρατήσουν αυτή την υπέροχη παρέα αθλητών, ζωντανή και ανταγωνιστική.
Αλλιώς, η αποκλειστική, δημιουργηθείσα ΑΠΟ ΕΜΑΣ, μετενσάρκωση του Curry, που ακούει στο όνομα Κέισι Ρίβερς, θα συνεχίσει να παιδιαρίζει κάθε φορά που θα βλέπει το χρώμα κόκκινο. Γιατί να χάσεις από ένα παίκτη συγχωρείται. Αλλά το να αδυνατείς να βρεις εδώ και ένα χρόνο, ένα σύστημα που θα τον σταματήσει, είναι παραπάνω από ασυγχώρητο. Όπως και το να παραμένεις συγκάτοικος με κάποιον που δείχνει ότι αδυνατεί να σε ακολουθήσει σε μια νέα θεώρηση της μπασκετικής ζωής.