Καλησπέρα σας.
Ηλίου φαεινότερο: Βαδίζουμε ολοταχώς προς μια ακόμη αποτυχημένη χρονιά. Χωρίς κανέναν τίτλο και χωρίς καμία συμμετοχή σε τελικούς οποιασδήποτε διοργάνωσης. Βιώνουμε επίσης κι άλλη μία αποτυχημένη προσπάθεια αναδόμησης, αναδιάρθρωσης κι ανασύνταξης. Αδόκιμη η συγκεκριμένη ορολογία, αλλά χρειάζεται η υπερβολή, ώστε να τονιστεί το μέγεθος της αποτυχίας.
Iron Maiden – Children of the Damned
Η φετινή ουτοπία του Ολυμπιακού θα ολοκληρωθεί σε μερικές αγωνιστικές. Αν σας ξενίζει η λέξη, να την επεξηγήσω. Ουτοπία, επειδή οι πιθανότητες κατάκτησης του μοναδικού τίτλου που θα μπορούσε να διεκδικήσει ο Ολυμπιακός, ήταν εξαρχής μηδαμινές έως απειροελάχιστες. Αν πίστεψαν έστω και μια στιγμή οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ, ότι το σωματείο θα μπορούσε να διεκδικήσει το κορυφαίο διασυλλογικό τρόπαιο, τους προσάπτω άνετα το χαρακτηρισμό Δον Κιχώτες. Αν αρχικά πίστεψαν σε τρόπαιο, είμαι σίγουρος ότι βάδιζαν σε κάποιον ιδεατό μπασκετικό πλανήτη ή κάποιο ροζ συννεφάκι των ονείρων τους.
Κανένας ρεαλισμός. Καμία επαφή με την πραγματικότητα. Την αθλητική και συγκεκριμένα την μπασκετική πραγματικότητα. Θα προσγειωθούν στο έδαφος κάπως ανώμαλα μόλις τελειώσει η Ευρωλίγκα. Αν δεν έχουν ήδη προσγειωθεί σχετικά άτσαλα. Η σεζόν ξεκίνησε με απατηλές ελπίδες διάκρισης σε μία και μοναδική (δυστυχώς) διοργάνωση, εξαιτίας της αδιέξοδης κατάληξης του “μέχρι τέλους”.
Να σας ενημερώσω κύριοι Αγγελόπουλοι, ότι το σωματείο που διοικείτε, φέρει το όνομα Ολυμπιακός. Εμείς οι οπαδοί του Ολυμπιακού λοιπόν, δεν γουστάρουμε να χάνουμε ούτε στο τάβλι. Πολύ περισσότερο να μην διεκδικούμε τα πάντα σε κάθε διοργάνωση και σε κάθε άθλημα που συμμετέχει η ομάδα μας.
Δυστυχώς, η ομάδα μίκρυνε με την πάροδο των χρόνων αντί να γιγαντωθεί με αφορμή την κατάκτηση των δύο Ευρωπαϊκών. Οι λόγοι; Πολλοί και διάφοροι, αλλά οι βασικότεροι λόγοι της υπαναχώρησης μας ως σωματείο στο άθλημα του μπάσκετ, είναι η αλαζονεία και η αυταρέσκεια των διοικούντων.
Οι οποίοι δεν επένδυσαν αγωνιστικά και δεν ενίσχυσαν οικονομικά την αρμάδα του Ντούντα κάποτε, επειδή είχαν την πεποίθηση ότι θα δημιουργούσαν δυναστεία με άξονα τη δική τους φιλοσοφία και τις δικές τους αγωνιστικές παρεμβάσεις. Δεν γίνεται να είναι κάθε χρόνο του αγίου Χάινς, του αγίου Άντιτς, του αγίου Έισι Λο.
Αυτές οι επιτυχίες είναι σπάνιες. Συμβαίνουν μία φορά εξαιτίας συγκυριών. Ίσως κι άλλη μία εξαιτίας κατάλληλου χρονισμού και προγραμματισμού. Όταν όμως οι εξελίξεις τρέχουν και οι αντίπαλοι προσαρμόζονται στο Μπαρτζωκικό μοτίβο που θέτεις και σε αναπαράγουν αγωνιστικά, οφείλεις πρωτίστως και υποχρεούσαι να αλλάξεις αν δεν σκοπεύεις να βαλτώσεις στις επιτυχίες του μακρινού -πλέον- παρελθόντος.
Οι καλαθοσφαιριστές φέρνουν τίτλους και οι προπονητές δημιουργούν τις ομάδες. Ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό. Οι διοικήσεις οφείλουν να διατηρούν τον τεχνοκρατικό τους ρόλο και τίποτε περισσότερο. Καμία διοίκηση δεν κατάφερε να λειτουργήσει ορθολογιστικά και αποτελεσματικά κατ’ επέκταση, όσο προσπαθούσε να παρεμβαίνει στα αγωνιστικά και να εθελοτυφλεί στις απαιτήσεις των εξελίξεων.
Είναι αδιανόητο να ξεκινάει μια αγωνιστική σεζόν, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι εξαρχής προδιαγεγραμμένο. Συμμετοχή σε μία μόνο διοργάνωση, χωρίς καμία προοπτική τίτλου. Ούτε καν διάκρισης. Στην Ευρωλίγκα όλα αυτά. Με πολλές και φθηνές δικαιολογίες του τύπου: Φταίνε οι τραυματισμοί, φταίει η “ανυπαρξία” μεταγραφικών στόχων, φταίει η πανδημία, φταίει το κατεστημένο, φταίει η διαιτησία, φταίει ο χειμώνας και οι κακές καιρικές συνθήκες. Εν ολίγοις, φταίνε όλοι εκτός από τους φταίχτες. Τους Αγγελόπουλους δηλαδή…
Πού καταλήγουμε; Το επικοινωνιακό “μέχρι τέλους” πέτυχε μόνο για τους αιθεροβάμονες. Το αθλητικό και διοικητικό “μέχρι τέλους” απέτυχε οικτρά. Τίποτα δεν άλλαξε κι όλα παρέμειναν τα ίδια και ίσως χειρότερα. Ο Δον Κιχωτισμός πρέπει να τελειώσει. Επιστροφή -οπωσδήποτε- στις εγχώριες διοργανώσεις. Το κυριότερο και πρωταρχικό μας μέλημα: Η ομάδα χρειάζεται παιχνίδια και αγωνιστικές παραστάσεις για να γαλουχήσει μια νέα γενιά παικτών.
Τίποτα δεν μπορεί να γίνεται τυχαία πλέον. Το άθλημα άλλαξε εδώ και χρόνια, με αποτελέσμα η αθλητικότητα να κυριαρχεί. Το βλέπετε κύριοι Αγγελόπουλοι; Αν το βλέπετε, παραμερίστε τους Σπανούλη, Πρίντεζη και τον προσφάτως τραυματία Παπανικολάου κι επενδύστε σε αθλητικότερους και νέους παίκτες. Δεν υπάρχουν ημίμετρα.
Δεν βλέπετε ή δεν θέλετε να αλλάξετε την υπάρχουσα κατάσταση; Διατηρείτε στο ρόστερ τους δύο βετεράνους, τους κάνετε μείωση, με ταυτόχρονη συμφωνία απόσυρσης με “ποικίλες τυμπανοκρουσίες” το καλοκαίρι του 2022, για έναν τελευταίο χορό στην Α1, ελπίζοντας να κλείσουν την καριέρα τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Επενδύετε και αναδομείτε την ομάδα με βάση τους Παπανικολάου, Σλούκα και Βεζένκοφ.
Όσο για τους Σπανούλη-Πρίντεζη; Τους αγαπάμε, τους εκτιμάμε, αλλά νυσάφι πια. Δεν πάει άλλο. Βαρεθήκαμε να χάνουμε. Όσο διατηρούμε τις ίδιες δεινοσαυρικές μορφές στο ρόστερ μας, σε συνάρτηση με το παλαιάς κοπής μπάσκετ, δεν θα δούμε προκοπή. Η ομάδα λέγεται Ολυμπιακός. Δεν λέγεται Σπανουλιακός και σία.
Δύο είναι οι βασικές επιλογές για το υγιές μέλλον του Ολυμπιακού και μια τρίτη εναλλακτική. Εντελώς σταράτα και ξεκάθαρα.
1. Απαραίτητη πρόσληψη scouter και επένδυση σε νεαρούς παίκτες.
2. Αύξηση του προϋπολογισμού και μεταγραφές ακριβότερων παικτών.
3. Αποχώρηση από την ΚΑΕ και μεταβίβαση της ομάδας σε νέο ιδιοκτήτη-ες.
Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο, χαραμίζοντας μια ολόκληρη (“καταραμένη”-Children Of The Damned) γενιά παικτών, σε μία ακόμη άτιτλη χρονιά, χωρίς καμία προοπτική μελλοντικής ανανέωσης και σταδιακής αγωνιστικής ανάκαμψης.
