Αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος, θα ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Από όλες τις απόψεις. Θα μας αποκαλούσαν πιτσιρικάδες οι μεγάλοι και θα είχαμε ελπίδες ότι του χρόνου θα κερδίσουμε την Ευρωλίγκα με την ομάδα μας να αποτελείται από μεγάλους αστέρες. Δυστυχώς όμως, ο χρόνος περνάει και είναι αμείλικτος με όλους… 

Budgie – In For The Kill (HD)

Η συγκεκριμένη ομάδα έκανε τον κύκλο της και θα χρειαστεί ριζική ανανέωση. Πότε θα προκύψει αυτή; Σε δυο χρόνια που θα σταματήσουν οι Σπανούλης και Πρίντεζης. Αυτό σημαίνει η λέξη “ριζική”. Αν είστε από εκείνους που πιστεύουν ότι ο Σπανούλης κυριαρχεί ακόμη, λυπάμαι, αλλά καλύτερα μην συνεχίζετε την ανάγνωση.

Δεν θεωρείται ριζική μια ανανέωση, όταν προσπαθεί ο (οργανισμός που λέγεται) Ολυμπιακός να προσθέσει νεαρούς παίκτες στην ομάδα, αλλά ταυτόχρονα να στηρίζεται στους υπάρχοντες βετεράνους σε αγωνιστικό επίπεδο. Ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχουν ικανοί και ταλαντούχοι στο επίπεδο στελέχωσης εθνικής, αλλά και όσοι μπορούν -θεωρητικά- να ανταποκριθούν είναι και θεωρούνται ακριβοί και απλησίαστοι για τα οικονομικά δεδομένα των Αγγελόπουλων.

Ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση στην προκειμένη περίπτωση; Κατακόρυφη μείωση των συμβολαίων σε όλους ή εθελούσια “συνταξιοδότησή” στα βαριά συμβόλαια ώστε να εξοικονομηθούν χρήματα και αγωνιστικός χρόνος για παίκτες τύπου Σλούκα, Ντόρσεϊ, Μήτρου-Λονγκ και Όγκαστ. Διαφορετικά, μην περιμένετε να δείτε άμεση “προκοπή” με Κόνιαρη, Χαραλαμπόπουλο, Βεζένκοφ, Λαρεντζάκη και σία.

Με λίγα λόγια, απαιτείται λύση παρόμοια εκείνης που είχε δώσει ο Ίβκοβιτς, διώχνοντας τους παίκτες που θεωρούσε ότι δεν ανταποκρίνονταν στο σύστημά του. Το οποίο αρχικά δεν δούλεψε -για όσους βιαστούν να λοιδωρήσουν τον Ντούντα- αλλά πέτυχε στο τέλος με τις κατάλληλες προσθαφαιρέσεις και τη συνδρομή -τότε- του Βαγγέλη Αγγέλου και των περίφημων mind games του.

Σημειωτέον, η συγκεκριμένη αρμάδα του Ντούντα ήταν η μόνη που κέρδισε τον κραταιό αντίπαλο Παναθηναϊκό, τους διαιτητές, τον Βασιλακόπουλο, τον όχλο και φυσικά τον ίδιο τον Ομπράντοβιτς. Επική επικράτηση σε όλα τα επίπεδα. Για να φανταστείτε το μέγεθός της, σκεφτείτε ότι ποτέ άλλοτε δεν κέρδισε τόσο ολοκληρωτικά κι απόλυτα το πράσινο σύστημα ο Ολυμπιακός.

Στη συνέχεια βέβαια, ο Μπαρτζώκας κατάφερε να συνδυάσει τα αμυντικογενή στοιχεία του προκατόχου του, με τον καλύτερο επιθετικά Ολυμπιακό και το μέγιστο φορμάρισμα που πέτυχε στο final four του Λονδίνου. Γιατί δεν τα κατάφερε και στο πρωτάθλημα; Επειδή προσέθεσε ορισμένες λάθος πινελιές στο ρόστερ κι επειδή θέλησε να επιβληθεί σε κάποιους παίκτες με λανθασμένο τρόπο.

Έναν τρόπο που βελτίωσε ο Σφαιρόπουλος τις επόμενες χρονιές με την διαφορετική του προσέγγιση. Είχε καταλάβει τον τρόπο που έπρεπε να χειραγωγεί τις καταστάσεις ο Μπούλετ. Θα τα κατάφερνε και σε αγωνιστικό επίπεδο στην Ευρωλίγκα, αλλά δεν υπολόγισε το αυτονόητο. Ότι δεν είχε τις λύσεις πλέον στο παρκέ που θα του έδιναν το κάτι παραπάνω κι ότι ο χρόνος βάρυνε σταδιακά τα πόδια των βασικών πρωταγωνιστών του.

Η περίπτωση Μπλατ είναι εκείνη που προσπάθησε να διαφοροποιηθεί από τη σταθερά που λέγεται ελληνικός κορμός, κατάφερε όμως να χάσει την ουσία ενώ είχε κερδίσει αρχικά τις “εντυπώσεις”. Η ομάδα λειτουργούσε στο πρώιμό της στάδιο παρά την λανθασμένη στελέχωση της πρώτης χρονιάς, αλλά μετά το ηχητικό που δημοσιεύθηκε (υπήρξαν κι άλλα) στο μέσο του Τράκη, την πήρε ο κατήφορος. Ποιο ήταν το βασικό λάθος του Μπλατ; Ότι δίστασε να αποφασίσει αν θα δώσει -τελικά- την αγωνιστική μπαγκέτα στους ξένους και θα την πάρει από τα χέρια των Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου.

Την οποία μπαγκέτα φυσικά, ξαναπήραν από μόνοι τους οι Έλληνες πρωταγωνιστές μας με την επιτηδευμένη αποπομπή Μπλατ και την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Κεμζούρα. Ο οποίος πλασάρεται ακόμη(;) ως ο εκλεκτός που θα αναλάμβανε την Ζαλγκίρις σε περίπτωση αποχώρησης του Γιασικεβίτσιους. Δεν έχω δει κάτι αντίστοιχο σε διαύγεια, στελέχωση, προπονητική ικανότητα ώστε να πιστέψω τη συγκεκριμένη φήμη.

Η ομάδα χρειάζεται αλλαγή φιλοσοφίας και γενναίες αγωνιστικές προσθήκες. Το 2020 είναι πλέον καθημερινότητα κι ο Ολυμπιακός δεν νοείται να αγωνίζεται όπως πριν μια δεκαετία. Είμαστε η μοναδική ομάδα στη διοργάνωση που ακολουθούμε το ίδιο μοτίβο που είχαμε επιλέξει κι όταν οι αστέρες μας ήταν στα ντουζένια τους. Πρώτη επιλογή ο Σπανούλης, δεύτερη ο Πρίντεζης και τρίτη ο Παπανικολάου. Με ενδιάμεση εναλλακτική τον Μιλουτίνοφ που προστέθηκε στην πορεία εξαιτίας της επιμονής των προπονητών μας. Μέχρι πότε θα είναι αποτελεσματικό αυτό το μοτίβο; Όσο παίζουμε με ομάδες που αποτελούνται από μισθοφόρους με τυχοδιωκτικό χαρακτήρα και όσο πετυχαίνουμε ομάδες που οι προπονητές τους δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το αμυντικό κομμάτι της τακτικής τους.

Διαφορετικά, θα χάνουμε με ευκολία από οποιαδήποτε ομάδα διαθέτει καλοστημένο υλικό και ικανό προπονητή. Για ποιον λόγο θα χάνουμε με ευκολία; Επειδή εδώ και χρόνια είμαστε εντελώς μα ΕΝΤΕΛΩΣ προβλέψιμοι στον τρόπο που αγωνιζόμαστε ως σύνολο. Προβλέψιμοι στην επίθεση με τη μπάλα στους συνήθεις πρωταγωνιστές μας και προβλέψιμοι στην άμυνα επειδή δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε λόγω αναμενόμενης κούρασης πλέον και όλων αυτών των παρελθοντικών αγωνιστικών σεζόν που μας επιβαρύνουν την απόδοση.

Να το γράψω ξεκάθαρα. Δεν γίνεται πλέον να περιμένουμε νίκες και τίτλους με κεντρικά πικ εν ρολ μέχρι να περάσει ο Σπανούλης, με πλάγια ποσταρίσματα του Πρίντεζη, με αψυχολόγητα μαρκαρισμένα τρίποντα του Παπανικολάου. Ούτε με την ελπίδα ότι θα γυρίσουν και οι τρεις στην άμυνά τους και θα ρίξουν ξύλο όπως έκαναν στο Λονδίνο και πέτυχε. Πέτυχε κάποτε. Τις επόμενες χρονιές απέτυχε επειδή μας είχαν διαβάσει όλοι οι αντίπαλοι προπονητές ή επειδή είχαν συγκεντρώσει καλύτερο υλικό παικτών από τους δικούς μας. Λογικό κι επόμενο κύριοι Αγγελόπουλοι.

Η σκυτάλη περνά σε εσάς πλέον κύριοι ιδιοκτήτες της ομάδας. Μην υπόσχεστε τίτλους και παρουσίες σε τελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων όσο δεν βάζετε το χέρι στην τσέπη για ηχηρές μεταγραφές ή όσο δεν αλλάζετε αγωνιστική φιλοσοφία στο δημιούργημά σας ή όσο δεν δίνετε τη θέση του πάγκου σε έναν μεγάλο και καταξιωμένο προπονητή.

Είναι τουλάχιστον αφελείς όσοι εκτιμούν ότι θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στην ελίτ της Ευρωλίγκα και του χρόνου. Με Τόμιτς στον πάγκο που ζητάει εγγυήσεις για να αναλάβει οριστικά, με Σπανούλη που θα προσπαθήσει να περάσει τον Γκάλη στο σκοράρισμα όλων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, με Πρίντεζη που θα προσπαθήσει κι εκείνος με τη σειρά του να διακριθεί στο επίπεδο που του αναλογεί. Με επιστροφή του περίφημου ελληνικού στοιχείου και στελέχωση από παίκτες όπως ο Κόνιαρης, ο Βεζένκοφ, ο Λαρεντζάκης, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Χαπ, ο Αγραβάνης (;), ο Μάντζαρης (;) και τη θεωρητική προσθήκη 3 μικρών από την αναπτυξιακή ομάδα.

Ας ξεκαθαρίσουν οι ηγέτες-ιδιοκτήτες αν θα προβούν σε ριζική ανανέωση ή θα διατηρηθεί το φαινόμενο Kill Bill και σία. Αφού δεν θέλουν λοιπόν να σπάσουν αυγά για να φτιάξουν ομελέτα, ας πλαισιώσουν -πέρα από την ανανέωση του ελληνικού στοιχείου του ρόστερ- τους υπάρχοντες βετεράνους Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου με 3 παίκτες εγνωσμένης αγωνιστικής αξίας συν τον Μιλουτίνοφ φυσικά, ώστε να δουν τα διαρκείας να αυξάνονται και τον κόσμο να επιστρέφει στο γήπεδο. Με μια τέτοια προοπτική, εμείς θα τους στηρίξουμε μέχρι τέλους. Αρκεί να κόψουν το δούλεμα…