Καλησπέρα σας!
Πώς νιώθετε όταν όλοι κινούνται στο μεταγραφικό παζάρι, αλλά ο Ολυμπιακός δεν δείχνει την τάση να κάνει την -μία και μοναδική έστω- υπέρβαση (ειδικότερα δε, μετά την αποχώρηση Σπανούλη); Όταν όλοι ανακατεύουν την τράπουλα και κάνουν κινήσεις; Κινήσεις που εμπεριέχουν μικρό ή μεγαλύτερο ρίσκο; Σας φαίνεται ότι η ομάδα μας επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη σε μόνιμη κι ετήσια βάση; Ότι κατευθύνεται στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Χωρίς πλάνο και χωρίς σχέδιο ανάκαμψης; Δεν νιώθετε ότι έχετε παγιδευτεί στο χρόνο; Κάπου βαθιά στο χωροχρόνο, χωρίς να προκύπτει διαφυγή; Caught somewhere in time λοιπόν και η σκυτάλη στον Βαγγέλη 113.
Iron Maiden “Caught Somewhere In Time” (HQ)
Στις 13 Φεβρουαρίου του 2019 συνέβει η (ιστορική) αποχώρηση του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ από το ΟΑΚΑ, στο ημίχρονο του αγώνα με την ακατανόμαστη ομάδα. Το “μέχρι τέλους” είχε κι επίσημα ξεκινήσει. Η συγκεκριμένη αντίδραση (αν και ΠΑΡΑ πολύ καθυστερημένη) έφερε τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ να είναι μόνος απέναντι, τόσο στο σάπιο σύστημα, όσο και στις ομάδες της Α1 (το 13-1 δεν ξεχνιέται με τίποτε). Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ έμεινε πραγματικά μόνος απέναντι σε όλους και ειδικά στο σύστημα του προέδρου της ΕΟΚ (που για αυτόν δεν ισχύουν νόμοι, παρά μόνο ο εαυτός του) και του εφευρέτη της αλητείας (που τάχα μου έχει αποσυρθεί). Αυτός ήταν κι ο σκοπός της κίνησης “μέχρι τέλους”, να σταματήσει δηλαδή η δράση της παράγκας του Ελληνικού μπάσκετ (άσχετα αν το όλο σύστημα δημοσιογράφων, μέσων ενημέρωσης, και γενικά η προπαγάνδα το έχει αποκρύψει, καλύπτοντας όλα τα αίσχη που έγιναν στο μπάσκετ, αλλά ταυτόχρονα παράγκα υπήρχε και υπάρχει μόνο στο ποδόσφαιρο, εκεί που τους συμφέρει).
Από 13 Φεβρουαρίου 2019 πέρασαν δυόμιση έτη. Τι έχει συμβεί μέσα σε αυτό το διάστημα; Αρχικά το μπάσκετ στην Α1 έχασε ακόμη περισσότερο την ήδη μικρή αξιοπιστία που είχε, αλλά και γενικά όλος ο οργανισμός που ονομάζεται μπάσκετ στην Ελλάδα είναι σε ελεύθερη πτώση. Απαξίωση, υποβάθμιση, μείωση χρημάτων (έσοδα μηδενικά κι όχι μόνο λόγω του κορωνοϊού), διαιτησία από το κακό στο χειρότερο, πολλά μα πάρα πολλά παράπονα από ΟΛΕΣ τις ομάδες που άλλοτε σώπαιναν, ΕΣΑΚΕ κι ΕΟΚ να ζουν στον κόσμο τους, ομάδες να πέφτουν αγωνιστικά αλλά παραδόξως να σώζονται, να παίρνουν άνοδο στην Α1 ομάδες με κριτήριο να μην ανέβει ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, εθνική ομάδα τσίρκο με προπονητή ξένο βαψομαλλιά (που σε λίγο θα του στήσουν και ανδριάντα), αγώνες των play offs να μεταδίδονται από το διαδικτυακά κανάλια, αγώνες να κρίνονται με συμμετοχή αθλητριών με εν ισχύ τιμωρία από αναβολικά και σε δικαστήρια που με το έτσι θέλω της ΕΟΚ και τα λοιπά και τα λοιπά. Κοινός παρονομαστής της κατάστασης η ακατανόμαστη ΚΑΕ να παίρνει κάθε χρόνο έναν τουλάχιστον τίτλο. Ναι, μπορεί να ακούγεται γραφικό, αλλά αυτό είναι πίσω από την όλη κατάσταση. Να βγαίνει ο ιδιοκτήτης της εν λόγω ΚΑΕ και να έχει το πάνω χέρι. Ο άνθρωπος που από τότε που ανέλαβε την ΚΑΕ έχει τρελάνει την Ευρωλίγκα στις κατηγορίες (ποιος; αυτός που είναι συνιδιοκτήτης της!), αλλά ταυτόχρονα με τις συνεχείς αποτυχίες να περάσει η ομάδα του στους 8. Ο άνθρωπος που το παίζει τιμητής, αντιδραστικός, αρνητής και προσφάτως ευεργέτης ακριτικής νήσου.
Τι έκανε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ σε αυτό το διάστημα; Απλά σε αθλητικό επίπεδο ΑΠΕΤΥΧΕ. ΜΗΔΕΝ τίτλοι, χάθηκαν παίκτες, χρήματα (έσοδα της Α1, μεταγραφών που δεν έγιναν) και με μέλλον μάλλον δυσοίωνο. Σε εξωαγωνιστικό επίπεδο η ομάδα τουλάχιστον φανερά ΔΕΝ δείχνει να ασχολείται. ΝΑΙ, θέλει την αποχώρηση του προέδρου της ΕΟΚ (αλήθεια πως γίνεται ένας υπέργηρος άνθρωπος να είναι υπεράνω του νόμου) και του συστήματός του, χωρίς ταυτόχρονα να υποστηρίζει φανερά κάποιον υποψήφιο, όπως ξεδιάντροπα κάνει ο εφευρέτης της αλητείας. Τέλος, δεν θα πρέπει να λησμονούμε την έλλειψη ρευστού που δημιουργήθηκε περί τα τέλη του 2019 που τόσο άσχημα κτύπησε το γόητρο της ομάδας μας (με τα ηχητικά κι ό,τι δημιούργησαν αυτά).
Η άνοδος που ΔΙΚΑΙΑ κερδήθηκε μέσα στο γήπεδο (άσχετα αν θα έπρεπε να είχε γίνει δια περιπάτου και πιο εύκολα για να έδειχνε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ότι είναι η καλύτερη ομάδα) και η κατάθεση του φακέλου στον ΕΣΑΚΕ δείχνει πως η επιστροφή στην Α1 είναι προ των πυλών. Όμως, ακόμα και έτσι ο έως και τώρα πρόεδρος της ΕΟΚ, έστω και με απόφαση πρωτοδικείου, διοικεί το μπάσκετ. Αχνοφαίνεται μια επερχόμενη ήττα του, αν κι εφόσον γίνουν εκλογές, ΑΛΛΑ ακόμη δεν είναι σίγουρο πως οι εκλογές θα γίνουν (αν κι έχει ορισθεί ημερομηνία). Άρα, ο νυν πρόεδρος της ΕΟΚ (έστω και με απόφαση πρωτοδικείου), έχει το πάνω χέρι. Είναι βέβαιον πως θα κάνει τα ΠΑΝΤΑ, ώστε οι εκλογές να μην γίνουν και θα το τραβήξει όσο πιο μακριά γίνεται. Η επιστροφή στην Α1 έχει δρόμο μακρύ δρόμο μπροστά της. Θα γίνει βέβαια η επιστροφή στην Α1, αλλά με τι όρους συμμετοχής; Και γίνεται η επιστροφή στην Α1, τότε ο εφευρέτης της αλητείας κινδυνεύει, διότι θα εμφανιστεί ο τεράστιος αντίπαλος μπροστά του. Και θα είναι αναγκασμένος να δώσει χρήμα, που ΔΕΝ έχει να σπαταλήσει. Άρα κι αυτός θα καθυστερήσει όσο το δυνατόν τις εκλογές. Οπότε η όλη υπόθεση είναι φαύλος κύκλος. Σε αναμονή λοιπόν των εξελίξεων.
Πάμε τώρα στην ομάδα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ που θα κατέβει σίγουρα στην Ευρωλίγκα κι ενδεχομένως στην Α1. Η ΔΗΘΕΝ αποχώρηση λόγω τραυματισμού Σπανούλη έλυσε τα χέρια προπονητή κι Αφών. Αλήθεια άραγε, από μια θλάση στην γάμπα σταματά κάποιος την καριέρα του; Προσωπικά πιστεύω πως όταν έμαθε ο Σπανούλης τι ρόλο (ΔΕΝ) θα είχε την επόμενη χρονιά, βιάστηκε να δηλώσει την απόσυρση. Ξεχάσθηκαν τα άρθρα, οι αναφορές, οι εκπομπές, τα λόγια των φίλα προσκείμενων δημοσιογράφων που είχαν γεμίσει κάθε μέσο ενημέρωσης για τον ρόλο, την συμμετοχή, το ρεκόρ πόντων κι όλα αυτά για την αγιοποίηση του (πρώην) παίκτη. Θεία δίκη; Ποιος να ξέρει τελικά τι έγινε; Κάποια στιγμή ίσως να το μάθουμε. Η ομάδα λοιπόν γλύτωσε ενός βαριδιού. Και για να είμαι όσο πιο δίκαιος μπορώ, ο παίκτης Σπανούλης μέχρι και το 2017 την τελευταία χρονιά συμμετοχής σε Final-4 Ευρωλίγκας, έδωσε και πρόσφερε. Ο χρόνος όμως είναι σκληρός με όλους μας, πολύ δε περισσότερο με τους αθλητές. Τελείωσε λοιπόν ο Σπανούλης και η ομάδα οφείλει να προχωρήσει μπροστά. Όμως εξακολουθεί η ομάδα να μην αποτελεί πόλο έλξης νέων Ελλήνων παικτών. Λίγοι επιλέγουν τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Οι περισσότεροι αποφεύγουν να έρθουν γιατί θα βρουν μπροστά τους μια ομάδα που αφενός ΔΕΝ εξελίσσει τους παίκτες, αφετέρου ΔΕΝ δίνει ευκαιρίες. Αυτό, δυστυχώς θα το βρει μπροστά της η ομάδα.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι γίνεται. Πριν ξεκινήσω θα κάνω μια σύγκριση με τον υπόλοιπο οργανισμό ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ που διοικείται από τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Έχασε το πρωτάθλημα η γυναικεία ομάδα μπάσκετ και τι κάνει; Μεταγραφές τεραστίων ονομάτων Ελληνίδων και ξένων παικτριών. Το ίδιο στο πόλο ανδρών. Το ίδιο και στο ποδόσφαιρο. Την ώρα που κάποιοι παρουσιάζουν τα καμένα λάδια και την 3η επιστροφή κάποιου παίκτη ως μεταγραφάρες, ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΕ και Ερασιτέχνης πραγματικά ΣΑΡΩΝΟΥΝ. Σε αντιδιαστολή στην ΚΑΕ καμμιά μα καμμιά προσπάθεια για έστω και μία υπέρβαση. Κι αυτό θα μικρύνει ακόμη περισσότερο την ομάδα ειδικά στην ευρωλίγκα. Μένει πίσω. Ειλικρινά περιμένει κάποιος να περάσει η ομάδα φέτος στους 8; Ποια ομάδα θα μείνει πίσω για να την ξεπεράσει ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ; Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Αρμάνι, Εφές, Φενέρ, ΤΣΣΚΑ, Ζενίτ, Μπασκόνια, Μακάμπι, Μπάγερν; Δυσκολεύει ακόμη περισσότερο η διοργάνωση και να μην ξεχνάμε πως μάλλον θα γίνουν 20 οι ομάδες από το 2022-23 με συμμετοχή Βίρτους και Παρτιζάν.
Η επιτυχία πια στην Ευρωλίγκα αγοράζεται πολύ ακριβά κι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ δυστυχώς δεν μπορεί να ακολουθήσει. Και δεν μπορεί γιατί είναι εγκλωβισμένος στο μοντέλο των Αφών. Τα πολλά χρήματα στους Έλληνες και όχι στους ξένους. Σλούκας, Ουόκαπ, Λούντζης, ξένος, Λαρεντζάκης, Κάρτερ(;), ΜακΚίσσικ, Παπανικολάου, Βεζένκοφ, Ζαν Σαρλ, Πρίντεζης, Φαλ, Μάρτιν. Περιμένουμε κάποιον Έλληνα στο 5 και ίσως τον Ντόρσεϋ (μακάρι αλλά δεν το βλέπω). Όμως ακόμη και τώρα η ομάδα δεν είναι ελκυστική στους Έλληνες παίκτες. Δεν θέλουν να έρθουν στην ομάδα μας, διότι ΔΕΝ θα βρουν χώρο, χρόνο κι ευκαιρίες εξέλιξης (τα πρόσφατα παραδείγματα Κώστα και Ρογκαβόπουλου είναι ενδεικτικά). Κι αυτό είναι το χειρότερο. Η ομάδα βαλτώνει. Ίσως για την Α1 να γίνει κάτι (που κι εκεί πολύ φοβάμαι πως ο εφευρέτης της αλητείας θα μας βάλει από κάτω), αλλά για την Ευρωλίγκα η υπόθεση έχει δυσκολέψει αφάνταστα. Λείπει το σουτ, η αθλητικότητα (ειδικά στους ψηλούς), η δυνατή περιφέρεια, η διείσδυση και πολλά ακόμη. Εκτιμώ πως και οι 2 Ελληνικές ομάδες θα είναι κάτω από την 10η θέση. Και για τους απέναντι δεν μου καίγεται καρφί, αλλά για την ομάδα μας που με απασχολεί, θα είναι μάλλον το κύκνειο άσμα των Αφών (κυριολεκτικά και μεταφορικά).
