Καλησπέρα σας!
Πώς θα μπορούσαν να συνυπάρξουν αρμονικά στην ίδια θεματική ενότητα κάποιες ιδιαίτερες έννοιες όπως το Fight Club, ο Greatest On Earth, ο Host-Narrator (ο “ξενιστής-αφηγητής”). Είναι από τις συνήθεις περιπτώσεις που ο κειμενογράφος του Blitzkrieg αναμειγνύει όλες εκείνες τις ετερόφωτες έννοιες.
Ποιον αφορά το κείμενο; Εκείνον που είναι βετεράνος των ψυχικών πολέμων. Με κυριολεκτική ή μεταφυσική ερμηνεία. Ο καθένας κρίνει από τη δική του οπτική γωνία.
Περί κειμένου Blitzkrieg ο λόγος…
Blue Öyster Cult – Veteran of the Psychic Wars (Live) 10/9/1981 [Digitally Restored]
Η εμμονή είναι κάτι που οδηγεί πολλές φορές μπροστά. Το να κολλάει το μυαλό με κάτι, έχει καλές και κακές όψεις. Αν δεν είναι προϊόν ουσιών λ.χ., μπορεί το κόλλημα να οδηγήσει σε μεγάλες ανακαλύψεις. Έτσι έχω διαβάσει τουλάχιστον, καθότι η ανακάλυψη στην οποία με οδήγησε ό,τι πιο κοντινό σε εμμονή είχα ποτέ, ήταν μια χαμένη κάλτσα. Δεν είναι ασήμαντο, αν αναλογιστεί κανείς πόσες κάλτσες μένουν κάποια στιγμή μόνες τους στον κόσμο. Άλλοι έχουν εμμονές με παρεμφερή πράγματα, όπως ας πούμε τις ζαρτιέρες. Εννοώ να τις βγάζουν, όχι να τις φοράνε. Αλλά τελοσπάντων θεωρώ ότι στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη μορφή εμμονής, εμμονή-λαστέξ θα την έλεγα, είναι η αϋπνία.
Ένας άυπνος μπορεί να κατορθώσει πολύ περισσότερα από το να επιμηκύνει απλώς τον χρόνο της ημέρας, να βρει τις κάλτσες που κάποια στιγμή έχασε, ή να αναπολήσει ζαρτιέρες που ποτέ δεν έβγαλε. Όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να υποκαταστήσει τον ίδιο του τον εαυτό σε μία πραγματικότητα η οποία θα φέρει τον ονειρικό του εαυτό στον χώρο της πραγματικής ζωής και τον πραγματικό του στον χώρο του ονείρου, με αποτέλεσμα να χάσει εντελώς τον προσανατολισμό του.
Πάρτε για παράδειγμα τον Narrator του Fight Club. Ή τον Σπαν. Τα παραδείγματα είναι εντελώς τυχαία. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε ανάμεσά μας. Να ξυπνάς με ένα καλσόν εμμονής στο πρόσωπο σαν να είσαι εγκληματίας, χωρίς μάλιστα να έχεις κοιμηθεί, ή ακριβώς επειδή δεν έχεις κοιμηθεί. Να το άκρον άωτον της μετατροπής του εγώ σε κάποιον άλλον.
Ο Narrator του Fight Club, μην μπορώντας να κοιμηθεί, αποφάσισε να φέρει, εντελώς συνειδητά, στην επιφάνεια έναν καινούργιο εαυτό, ο οποίος αποδείχτηκε κάπως αναρχοαυτόνομος στην πορεία και οπωσδήποτε επικίνδυνος για τους γύρω του και εν τέλει για τον ίδιο τον κάτοχό του. Η εμμονή του τον οδήγησε σε μία πραγματικότητα που είχε αντίκτυπο και στις ζωές των άλλων.
Ο Σπαν είναι, για πολλούς, ο πιο επιδραστικός παίχτης στο τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Ενδιαφέρουσα η ετυμολογική ανατομή του influential, αλλά όχι αυτή τη στιγμή. Έχοντας μια πορεία που μάλλον θα μείνει στην ιστορία για τον ανάδελφο χαρακτήρα της, αποφάσισε να τα βάλει με όλους όσοι του στέκονταν εμπόδιο σε αυτό που ο ίδιος έβλεπε ως κορυφή. Η κορυφή του έγινε εμμονή, όπως πρέπει να γίνεται σε κάποιον που κάνει πρωταθλητισμό για να μπορέσει να φτάσει σε αυτή. Και φυσικά χρησιμοποίησε το καλσόν στο πρόσωπο με τρόπο υπερ-επιτυχημένο –μάρτυράς του τα αποτελέσματα– και όχι για το κάνει σφεντόνα, όπως κάποιοι άλλοι οι οποίοι επαναπαύτηκαν στις δάφνες της πρώτης επιτυχίας.
Με την κορυφή ως στόχο και με τη δουλειά, ο Σπαν προέβη σε μία διελκυστίνδα με τον ίδιο του τον εαυτό στον δρόμο προς τα εκεί, προφανώς επειδή ο μόνος που μπορούσε να τον βοηθήσει να φτάσει εκεί ήταν ο εαυτός του. Το μυαλό του τράβαγε το σώμα του και το σώμα του τράβαγε το μυαλό του και τανάπαλιν μέχρι να πατήσει την κορυφή.
Αλλά στην πορεία κατάλαβε –ή πρέπει να διαισθάνθηκε– ότι δεν του αρκούσε απλώς η κορυφή, καθώς η κορυφή είναι απλώς κάποιο σημείο στον ορίζοντα και ο ορίζοντας είναι κάτι πολύ πέρα από την κορυφή και ο ορίζοντας γίνεται εμμονή αν πιστέψει κανείς ότι μπορεί να τον φτάσει.
Και έτσι, έχοντας φτάσει με το μυαλό στην κορυφή, σε μία ευτυχή σύμπτωση πραγματικότητας και προσωπικής φιλοδοξίας, συνέχισε να δουλεύει το σώμα του, σαν να μπορούσε να φτάσει με αυτό στον ορίζοντα, σαν ο ορίζοντας να ήταν κάτι απτό, σαν να είχε τη μορφή γυναικείας καμπύλης.
Και συνεχίζοντας να δουλεύει, η εμμονή τον κατέλαβε, και εκεί που σταμάτησε το μυαλό, στον ορίζοντα, αυτός επανέφερε το σώμα με τον τρόπο που ο Narrator, μετά από χρόνια αϋπνία, αποφάσισε να φέρει στην επιφάνεια τον Tyler Durden, έχοντας ακινητοποιήσει το μυαλό του και εκείνος σε μία limbo-standing still κατάσταση.
Με αποτέλεσμα η απόσταση μεταξύ Durden και Meatloaf να γίνει πολύ μικρή εν τέλει, με αποτέλεσμα η γραμμή μεταξύ ενός σώματος που μπορεί να αντέξει και ενός νου που τρεκλίζει να είναι τόσο λεπτή ώστε ο Σπαν να αποφασίσει να την περάσει αυτή τη φορά σαν ακροβάτης, περιμένοντας να φτάσει στην κορυφή από έναν ακόμη δυσκολότερο δρόμο, αυτόν του χρόνου που κυλά εις βάρος όλων.
Η εμμονή του Σπαν, πολύ προτού λάβει τις θηριώδεις διαστάσεις που του ανανέωσαν προχτές το συμβόλαιο, είχε φέρει στην επιφάνεια κατά πολλούς έναν αυτοκαταστροφικό εαυτό, έναν Durden, για την ακρίβεια όχι τόσο αυτο-καταστροφικό όσο καταστροφικό για την ομάδα και τους γύρω του, σαν ο Ολυμπιακός ας πούμε, ο άτιτλος Ολυμπιακός, να είναι ο Host-Narrator που άγεται και φέρεται σύμφωνα με τα καπρίτσια του Σπαν. Σαν να είχε μετατρέψει τους συμπαίκτες του στα στρατιωτάκια που είχε στρατολογήσει ο Durden, σαν να είχε κάνει Meatloaf τον εκάστοτε προπονητή του, σαν να είχε υποβάλει τους Αγγελόπουλους στο μαρτύριο να αγοράζουν λίπος για να το μετατρέψει ο Σπαν σε σαπούνι για να κερδίσει η ομάδα κάτι περισσότερο από φούσκες.
Το στοίχημα είναι αν στην ιστορία αυτή της εμμονής του Greatest on Earth μπορεί να επέμβει σωτήρια κάποιος, αν όχι για την υστεροφημία του Σπαν που ποσώς ενδιαφέρει τον οπαδό του Ολυμπιακού, τουλάχιστον για την υγιή μετάβαση της ομάδος σε μία μετά-εποχή.
Το στοίχημα είναι αν μπορεί να εμφανιστεί κάποια Marla Singer στην ιστορία που θα επανατοποθετήσει τους εαυτούς του Σπαν και το δίπολο body and mind στη φυσική τους θέση, που φυσικά δεν είναι άλλη από αυτή του απλού στρατιώτη της ομάδας. Τον ρόλο αυτόν καλείται να υποδυθεί ο Ντέηβιντ Μπλατ, ο οποίος πρέπει να ανακατανείμει τις προτεραιότητες του Σπαν. Ο Σπαν βγαίνοντας από την Arcadia φάνηκε να το έχει συνειδητοποιήσει αυτό, δηλώνοντας ως Greatest on Earth ότι είναι απλός στρατιώτης.
Where is my mind τραγουδούσε το συγκρότημα όταν έπεφταν οι τράπεζες με τον Narrator και τη Marla Singer πιασμένους χέρι-χέρι να παρακολουθούν. Ο γητευτής της προπονητικής Μπλατ, στον πιο μεγάλο θηριοδαμαστικό του ρόλο, καλείται να τιθασεύσει την εμμονή του Σπαν και να καθοδηγήσει την ομάδα υπό τη δική του μπαγκέτα. Ίσως και ο ίδιος να το αντιμετωπίζει αυτό ως τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Ίσως.
Οι εμμονές μας είναι πάντοτε μία πρόκληση για εμάς. Ακόμη και όταν είμαστε έρμαιά τους. Οι εμμονές των άλλων όμως ίσως να είναι ακόμη μεγαλύτερη για κάποιους. Ακόμη και αν μυρίζουν οι κάλτσες τους. Διότι όταν μαίνεται ο ψυχικός πόλεμος κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά.
