Καλησπέρα σας και καλή εβδομάδα!
Ο Blitzkrieg του blog, μπαίνει στη διαδικασία να κάνει έναν απολογισμό των φετινών πεπραγμένων Σφαιρόπουλου, με αφορμή την ήττα στο ΣΕΦ από τον αιώνιο αντίπαλο. Μια εσωστρεφής απόπειρα καταγραφής του ψυχισμού του Σφαιρόπουλου (μιας και οι κακές κριτικές τον λογίσουν Ιωαννιδικά ηττοπαθή στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις), χωρίς δριμεία επίθεση ή μετριοπαθή στήριξη, αλλά σαν μια ουδέτερη και εμμονική -ταυτόχρονα- παράθεση μια “ενδυματολογικής” λεπτομέρειας που χαρακτηρίζει τον προπονητή της ομάδας μας. Η επιλογή φωτογραφιών δεν είναι φυσικά τυχαία. Ο Σπανούλης είναι η αρχή, ο Σπανούλης και το τέλος. Η Πατρίτσια Αρκέτ ως μοιραία ξανθιά, σε αντιδιαστολή με τον μελαχροινό καταιγισμό του Σφαιρόπουλου. Ακολουθεί το κείμενο του Κώστα…
Γενικά, έχω ένα κόλλημα με τα μαλλιά – τρίχες θα τα έλεγε κάποιος ειρωνικά. Πιστεύω ότι το στυλ του μαλλιού του καθενός υποδηλώνει τον χαρακτήρα του. Μπορεί και να κάνω λάθος. Αλλά πιστεύω ότι οι τύποι που έχουν έναν συγκεκριμένο τύπο μαλλιού σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους, σε πολύ γενικές γραμμές, δεν έχουν να κρύψουν τίποτε ενδιαφέρον εντός της κεφαλής τους. Ή, τέλος πάντων, δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που λέμε απρόβλεπτοι. Τώρα για τρίχες θα μιλάμε;
Κοιτάζω καιρό το μαλλί του Σφαιρό, προσπαθώντας σαν άλλος κηπουρός να διαπεράσω την επίμονη μπριγιαντίνη για να δω τι ακριβώς έχει μέσα στο κεφάλι του μια και τα μάτια του δεν έλεγαν τίποτε. Δεν έλεγαν τίποτε μέχρι που άρχισαν οι ήττες από τον αιώνιο. Διότι μετά άρχισαν να λένε πολλά.
Αλλά εγώ εξακολουθώ να κοιτάζω πεισματικά το μαλλί του, προσπαθώντας να βρω την τρίχα που πετάει. Αλλά αυτό πεισματικά μένει ατσαλάκωτο – έμεινε και κατά τη διάρκεια της μεταγραφικής περιόδου που έφερε Ζίζι, Τίλι, Μακλίν, Στρέλνιεκς, Τόμσον, ακόμη και Γουίλτζερ – δείχνοντας ότι ο άνθρωπος, έστω και μετά την απώλεια του περσινού πρωταθλήματος, πιστεύει, αν όχι στον εαυτό του, τουλάχιστον στη λακ του. Ίσως να βοηθά σε αυτό και η εντυπωσιακή πορεία που τον έκανε φιναλίστ στον τελικό της ευρωλίγκας. Σίγουρα στο τρόπαιο που αναγκάστηκε απλώς να δει – διότι το σήκωσε άλλος – θα πρόσεξε ο Σφαιρό ότι οι τρίχες του, ακόμη και στον χαμένο τελικό, είχαν διατηρήσει το άψογό τους.
Όλη αυτή η ενασχόληση με τρίχες μου έδειχνε επίσης ότι ο άνθρωπος με το ατσαλάκωτο μαλλί θα ακολουθούσε την πεπατημένη και μετά την απώλεια του πρωταθλήματος, πιστός στο δόγμα του περί άμυνας. Η συνήθης κόμμωση, λοιπόν, σε καμία περίπτωση δεν μαρτυρούσε την αλλαγή στον τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων, αλλαγή που μαρτυρούσε η απόφασή του φέτος να παίξει επίθεση.
Οπότε η θεωρία μου περί κόμμωσης είναι ανυπόστατη; Το μαλλί του Σφαιρό μοιάζει λόγος να αρχίσω να αναθεωρώ; Η εξωτερική εικόνα του κεφαλιού του Σφαιρό δεν αφήνει να διαφανεί τίποτε από την εσωτερική αλλαγή, την αλλαγή στο μυαλό του και την επανεκτίμηση της επίθεσης ως τρόπου απόκτησης της νίκης. Δεν αφήνει;
Θεωρώ ότι υπάρχει ένα ψεγάδι στην εικόνα των τριχών του Σφαιρό. Ψεγάδι που ο ίδιος σε καμία περίπτωση δεν έχει αποκαλύψει, παρά μόνο στη γυναίκα του ίσως. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όταν πέφτει να κοιμηθεί, πολύ περισσότερο όταν σηκώνεται, το μαλλί του δεν πετάει. Ότι λόγου χάρη κοιμάται με κάποιο φιλέ ή κάποιο αντίστοιχο ΑΜΑΝ teleshopping που διατηρεί τη μπριγιαντίνη ακμαιότατη και το μαλλί ανέγγιχτο από ακαταστασία.
Άρα το μαλλί του Σφαιρό, αφού δεν πετάει ποτέ στον ξύπνιο του, θα πρέπει να πετάει, έστω αυτή η τρίχα, που αρκεί για να αναποδογυρίσει θεωρίες – να μετατρέψει επί παραδείγματι το αμυντικό δόγμα του Σφαιρό σε επιθετικό – στον ύπνο του. Είχα λοιπόν βρει τη λύση;
Ας γίνω ονειροκρίτης.
Δεν ξέρω τι όνειρο είδε ο Σφαιρό όταν αποφάσισε να εξελίξει το παιχνίδι του και να μετατρέψει τους ερυθρόλευκους από αμυντικογενή σε επιθετικογενή ομάδα, αλλά σίγουρα μπορώ να προσπαθήσω να αποκωδικοποιήσω τη σκέψη του με τη δική μου λογική, η οποία θα στηριχτεί στην αλλαγή της ενυπνίου κομμώσεως του και θα με οδηγήσει στο ποδόσφαιρο.
Τι εννοώ. Μην έχοντας παίξει ποτέ μπάσκετ έστω σε ερασιτεχνική ομάδα προτιμώ να αναλύσω τη μεταμόρφωση που έχει κατά νου ο Σφαιρό – και που όλοι ευχόμαστε να μην είναι καφκική – με διαφορετικό τρόπο από τον μπασκετικό.
Κατ’ αρχάς, το όνειρο του Σφαιρό πρέπει να το φανταστούμε ως μία τεράστια σήραγγα – φανταστείτε τον εγκέφαλο του ανδρός με όλους τους θαλάμους του – που αρχίζει, από τη συμπαγή άμυνα – με πρωτοστάτες ας πούμε τους Μπιρτς και Γιανγκ, δηλαδή κάποια underzised (sic) homonculi, πρωτοστάτες και Guardians για τους οποίους οι Μοίρες Προειδοποιούν [ σ.σ. Fates Warning ] από την άποψη ότι είναι οι τελευταίοι που θα βρει ο αντίπαλος στην πορεία του προς το καλάθι – και καταλήγει στο αντίπαλο καλάθι, στην επίθεση δηλαδή – στην οποία ως διά μαγείας πρωτοστάτης πλέον είναι όχι ο Μπιρτς ο Γιανγκ ή κάποιος άλλος πιενρολίστας από σπανουλικό πηλό – ποιητική αδεία, αλλά ο Μιλού!
Αυτό πρέπει να ομολογήσω ότι το έχουμε δει ξανά στο παρελθόν, και πιο συγκεκριμένα στη Χαμένη Λεωφόρο του Λιντς, όπου ο Bill Pullman κοιμάται στο κελί του ως Bill Pullman και ξυπνά στο κελί του ως κάποιος άλλος, ως Balthazar Getty. Όπως έχει ειπωθεί όμως, ο Λιντς ως κινηματογραφιστής έχει κάθε δικαίωμα να μετατρέπει τα όνειρά του – που συχνά είναι εφιάλτες – σε ταινίες. [Θυμήθηκα και το Eraserhead με τον πρωταγωνιστή με την πρωτόλεια κόμμωση μια και είπα να ασχοληθώ με τις τρίχες του Σφαιρό.] Το πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζω κατά πόσο ο Σφαιρό ως προπονητής έχει την ποιητική αδεία να μετατρέπει τα όνειρά του σε δικούς μας εφιάλτες.
Τελοσπάντων, ας συνεχίσουμε. Ο Σφαιρό, λοιπόν, για κάποιον λόγο, στο όνειρο που είδε, αποφάσισε ότι δεν χρειάζεται πλέον αυτούς που είχε στην αρχή της σήραγγας και ότι αρκεί ο Μιλού, τον οποίον είδε στο τέλος της σήραγγας. Πιθανολογώ ότι αυτή η μεταμόρφωση έγινε λόγω του step-up που έκανε ο Μιλού πέρσι αλλά και πιθανών εγγυήσεων που πήρε ο Γκρεγκ Πόποβιτς – του οποίου το μαλλί ακόμη και ασπρισμένο μαρτυρά ότι είναι άνθρωπος ανήσυχος που δεν χρειάζεται να την ακούσει στο REM για να κατεβάσει ιδέες – για τη χρησιμοποίηση του Μιλού ώστε να γίνει ακόμη καλύτερος και υλικό με potential για NBA.
Ωραία. Και επειδή είδε αυτό το όνειρο ο Σφαιρό και τραγουδά α λα Andy Cairns There is a light at the end of the tunnel στο 30 seconds (πολύ παραπάνω από τον μ.ο. του REM νομίζω) θα πρέπει εμείς να υποστούμε το daydreaming του; [Look yourself on a sober light Σφαιρό. You’re not Elvis, ok. But are you all right with yourself δικέ μου; Σε αγαπάμε αλλά εμείς αγαπάμε τον Θρύλο περισσότερο και δεν βλέπουμε φως.]
Δεν γνωρίζω. Διότι ο Μιλού δεν είναι παρά ένα μόνο εργαλείο στον επιθετικό οίστρο του Σφαιρό. Στο όνειρο του Σφαιρό ο Μιλού είναι περίεργο guard – όχι guardian α λα REM protector. Και μάλιστα όχι καθαρό, αλλά περίεργου τύπου. Για την ακρίβεια guard τύπου Κώστα Μήτρογλου – το όνειρο αρχίζει να γίνεται περίεργα ποδοσφαιρικό.
Στο όνειρο του Σφαιρό, στο οποίο παραμελεί την άμυνα για χάρη της επίθεσης [και στο οποίο οι απέξω ήχοι που το επηρεάζουν ακούγονται σαν το διαχρονικό Θρύλε γερά με τσαμπουκά – στην επίθεση βέβαια], η ομάδα χρειάζεται τα ακόλουθα: ένα καλό δεκάρι – τα δεκάρια βέβαια στο σύγχρονο ποδόσφαιρο γενικά δεν, εκτός αν είσαι ο Μέσι, έναν καλό επιθετικό-πολιορκητικό κριό τύπου Κώστα Μήτρογλου, και, βέβαια, το αμυντικό χαφ που όμως θα πρέπει να δένει και την επίθεση.
Πάμε πάλι. Ο Κώστας Μήτρογλου είναι περίπτωση ποδοσφαιριστή που από απλώς ταλαντούχος έγινε χαρισματικός με τη μπάλα στα πόδια διότι ανάμεσα στα άλλα γνώριζε πώς να μοιράζει το παιχνίδι με χάρη, σαν να αλείφει τη μπάλα στα πόδια των ασβεστωμένων ακραίων για να βουτυρώσουν έπειτα. Έτσι κάπως φαντάστηκε τον Μιλού ο Σφαιρό, όχι δηλαδή απλώς να σκοράρει με ποστ παιχνίδι, αλλά, ακόμη πιο χρήσιμο, να «σπάει» τη μπάλα στον ασβέστη, δηλαδή στις γωνίες, για να εκτελούν οι από εκεί. Η δουλειά του Μιλού στο επιθετικό παιχνίδι θα ήταν να μοιράζει ΚΑΙ ασίστ.
Για να κάνει τόσο παράτολμες σκέψεις ο κατά τα άλλα συντηρητικός – οι κακοί θα τον έλεγαν μονόχνωτο – κόουτς στο μυαλό του είχε φυσικά το μεγάλο δεκάρι, τον μπασκετικό Ιμπαγάσα, που θα προσέθετε εμπειρία, καθοδήγηση, και τις τελικές πινελιές όπου χρειαζόταν, και από τον οποίο δεν θα απαιτούσε κανείς να αμυνθεί. Τον Σπαν.
Η συνεργασία Σπαν-Μιλού θεωρώ ότι ήταν αυτό στο οποίο πόνταρε ο Σφαιρό για να αρχίσει να χτίζει τον επιθετικό Ολυμπιακό που θα επιτίθεται κατά κύματα και θα είναι απρόβλεπτος. Βέβαια, όταν αποφασίζεις να χτυπάς κατά κύματα, θα πρέπει να λάβεις υπόψη το ενδεχόμενο ότι μπορεί στο τέλος να σκυλοπνιγείς αν δεν έχεις και άλλο πλάνο στο πίσω ή εμπρός μέρος του μυαλού σου.
Όλα, ας πούμε, καλά. Όμως υπάρχουν δύο κομβικά στοιχεία τα οποία κατά τη γνώμη μου δικαιολογούν την εικόνα της ομάδας – την οποία κρίνουμε απ’ όσα παιχνίδια έχουμε δει μέχρι στιγμής. Το ένα στοιχείο δεν νομίζω ότι μπορούσε να το προβλέψει, για το άλλο όμως (θα) είναι απολύτως υπόλογος.
Α. Το απρόβλεπτο στοιχείο είναι το γόνατο Σπαν το οποίο λίγο πολύ μοιάζει να εξουδετερώνει και μεγάλο μέρος της απειλής Μιλού – βέβαια, και σε αυτό, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς για τη χρήση του μεγάλου πια σε ηλικία Σπαν ως κεντρικού χαφ της ομάδος. Γι’ αυτό δεν μπορεί κανείς να του προσάψει τίποτε.
Β. Το άλλο είναι το αμυντικό χαφ που αποτελεί τον πλέον νευραλγικό παράγοντα στο ονειρικό transition του Σφαιρό από την άμυνα στην επίθεση – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ποιος θα επωμιζόταν τον ποδοσφαιρικό αυτό ρόλο;
Μα φυσικά ο Παπ.
Κατά τη γνώμη μου ο Σφαιρό είτε δεν έδωσε τόση σημασία στο πόσο κρίσιμη είναι η δουλειά που έχει να κάνει ο Παπ, είτε δεν μέτρησε – ή προς το παρόν δεν φαίνεται να μετρά – καλά το γεγονός ότι γενικά το αμυντικό χαφ δεν μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς να κουράζεται και ειδικά ο Παπ, ο οποίος ούτως ή άλλως θα πάρει τα κλειδιά της μετάσπαν –μεταπριντ εποχής, είναι παίκτης ψυχολογικό-βαρόμετρο. Ας πούμε στο ματς με τον αιώνιο – γι’ άλλη μια φορά το παιδί ήταν εκτός. Και αυτό βραχυκυκλώνει όλη την ομάδα, διότι πρώτα απ’ όλα βραχυκυκλώνει τον εαυτό του. Με το που θα χάσει το τρίποντο καταλαβαίνεις ότι στην καρτεσιανή του ψυχολογική αξιολόγηση είναι ήδη υπό το μηδέν. Έτσι όμως αχρηστεύεται όλη η λειτουργία της ομάδας. Ειδικά αν σκεφτείς ότι το άλλο αμυντικό χαφ δεν είναι αμυντικό:
Ο Τόμσον. Επιθετικό ατού αλλά σε άγνωστα νερά αμυντικά. Το γεγονός και μόνο ότι παίζει στην ίδια θέση με Παπ ήδη προκαλεί σύγχυση ρόλων, το γεγονός δε ότι δείχνει ο μόνος παίχτης – μαζί με τον Στρέλνιεκς – που μπορεί να μαζέψει momentum, να αποκτήσει ρυθμό, και να εκτελέσει με πολλούς τρόπους προκαλεί αμηχανία ως προς τον τρόπο χρησιμοποίησής του. Δεν γίνεται να παίζεις με το ρολόι όταν ο παίχτης ζεσταίνεται. Ο συγκεκριμένος έχει δείξει ρεπερτόριο και όταν πάει να πάρει επιθετικό ρυθμό ο Σφαιρό δείχνει να γυρίζει πλευρό αναπροσαρμόζοντας τα όνειρά του ανάλογα με το alarm του Γκατζούλη και ενθυμούμενος την αμυντική μέριμνα.
Πάμε σε πιο περιφερειακά ανθρωπάκια στο όνειρο.
Ρόμπερτς. Δυστυχώς στο όνειρο της σήραγγας του Σφαιρό, ο Ζίζι παίζει φιδάκι και καίγεται ακουμπώντας την ουρά του προς το παρόν. Δεν γνωρίζω αν φταίει το ότι ψυχολογικά δεν αισθάνεται καλά επειδή σωματικά δεν αισθάνεται καλά, αλλά και μόνο η αιτιολογία αυτή μου θυμίζει αντεστραμμένη περίπτωση Γιανγκ. Ο ένας απλώς καθόταν και έβλεπε τα παιχνίδια τρώγοντας πιτόγυρα – πράγμα που κάνω και εγώ χωρίς να παίρνω σεντ και το οποίο θα πρέπει να με κάνει ενδεχομένως να αναθεωρήσω όταν τον λέω βλήμα και απλώς να δω στον καθρέφτη, ο άλλος έχει μπει σε αυτά χωρίς να προσφέρει ΤΙ ΠΟ ΤΑ. Τον λες και πιο παντελονάτο τον Ζίζι που σφίγγει τα δόντια, αλλά με σορτσάκι τον χρειαζόμαστε και αυτός δεν δείχνει διατεθειμένος να το λερώσει παρά με λάθος τρόπο – κάτι βρωμάει.
Στρέλνιεκς. Επιθετικά μπορεί να σε πάει όπως φάνηκε, αλλά είναι εγκλωβισμένος στο ότι ο Ιμπαγάσα μας είναι τραυματίας και στο πελάγωμα του Σφαιρό ο οποίος στην επίθεση κατά κύματα θυμάται τον τόπο καταγωγής του Γιάνις και θεωρεί ότι από τη Βαλτική μπορεί να αναδυθεί μόνο ο Κθούλου, όχι κάποιο επιθετικό υπερόπλο.
Μακλίν – ερωτηματικό. Καλός επιθετικά αλλά αναξιοποίητος. Μου θυμίζει και τον Πάρντο χωροταξικά.
Τι θα έκανα αν είχα τα μαλλιά και το ψαλίδι – κατά το γένια και χτένια. Αν και δεν τον βλέπω να ξυπνάει τον Σφαιρό, θα τον άφηνα μέχρι να επιστρέψει (…) ο Σπαν και να πάρει παιχνίδια. Για να δούμε αν όντως μπορεί να εφαρμόσει το επιθετικό πλάνο που έχει κατά νου. Σε περίπτωση αποτυχίας, θα ρίσκαρε να τον κουρέψουν με την ψιλή – αλλά δεν θα είχε πλέον καμία δικαιολογία για το τι κρύβει μέσα στο κεφάλι του. Εν χρω κεκαρμένος, που έλεγαν και οι παλαιότεροι, θα κυκλοφορούσε πια με όλο του το πλάνο εκτεθειμένο σαν teddyboyς . Και θα κρινόταν γι’ αυτό.
Τελικά δικαιώνομαι για τη θέση μου ότι τα μαλλιά υποδεικνύουν τον άντρα; Με τη δική μου λογική θεωρώ πως ναι. Μάλιστα βλέπω ότι στο όνειρο του Σφαιρό το μαλλί του αρχίζει να ανακατεύεται επικίνδυνα, καθώς μοιάζει να μη μπορεί να εφαρμόσει το επιθετικό του πλάνο και να χάνει τον έλεγχο της μπριγιαντίνης. Για την ακρίβεια, μπορώ να πω πως αισθάνομαι ότι βλέπω την τρίχα που (αρχίζει να) πετάει επικίνδυνα.
Και ξέρετε τι μου θυμίζει αυτή; Θυμήθηκα την ιστορία των συμπληγάδων, που ο Φινέας άφησε το περιστέρι ανάμεσά τους για να δει αν προλαβαίνει να περάσει η Αργώ. Το περιστέρι έχασε λέει μόνο κάποια φτερά από την ουρά του. Από Συμπληγάδες πέρασε και ο Οδυσσέας. Το ίδιο επιχειρεί να κάνει και ο Σφαιρό. Διότι στο όνειρό του φεύγει από την άμυνα, τα γνωστά και ασφαλή του μονοπάτια, για να περάσει στην επίθεση, ενώ οι απαιτήσεις διογκώνονται και κλείνουν σαν πέτρες για να τον σμπαραλιάσουν.
Ο Σφαιρό μπορεί να βλέπει το φως στο τέλος του τούνελ. Μπορεί να έχει και δίκιο. Εγώ όμως αυτό που βλέπω είναι η τρίχα από το μαλλί του που πετάει. Και δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτή η τρίχα είναι ό,τι απέμεινε από τον Σφαιρό επειδή σμπαράλιασαν την ερυθρόλευκη Αργώ οι πέτρες ή αν είναι η μοναδική απώλεια του στο επιτυχημένο κατά τα άλλα στο τσακ πέρασμα ανάμεσά τους.
Υ.Γ. Μιλούσα προχτές με ένα παλληκάρι που εκτιμώ για την καθαρότητα του βλέμματος. Και κάτι λέγαμε για την κακοδαιμονία και τους τραυματισμούς και πήγε και θυμήθηκε, να δεις ποιον, εκείνο τον Μποκανί τον ανθρωποφάγο που κόψανε οι ιδιοφυίες μας στα ιατρικά για να φέρουν τον Εμενίκε. Ο Μποκανί ο τραυματίας λέει δεν έχει χάσει ματς. Και μου λέει ρε συ ξέρεις τι παίζεται ΚΑΙ με τα ιατρικά και τις μίζες; Έτσι το λέω, επειδή μου έκανε εντύπωση απλώς δεν θυμάμαι αν η συζήτηση συμπεριλάμβανε και τον μπασκετικό Ολυμπιακό, αν είχε απλώς αφορμή τον μπασκετικό, ή αν αναφερόταν κυρίως σε αυτόν διότι είχαμε πιει και μερικά σκατς. Καταραμένη μνήμη! Αλλά, λέω, κοίτα να δεις που γίνονται και λάθη από τους μάνατζ, ε, εννοώ τους γιατρούς καθότι άνθρωποι και αυτοί. Με τσέπες.
Σχόλια από το άρθρο:
http://rediscussion.blogspot.gr/2017/11/a-tale-of-brave-ulysses.html
