Καλησπέρα σας. Η αγωνιστική σεζόν ξεκινάει με γοργούς ρυθμούς.
Q5 – Steel The Light
Η νέα Ευρωλίγκα είναι προ των πυλών. Με νέες ομάδες (Βίρτους, Βαλένθια, Παρτιζάν) και ολοκαίνουργιο πρόεδρο (Μποντίρογκα). Με ριζικές αλλαγές σε αρκετές ομάδες και αρκετές ανακατατάξεις σε ρόστερ των μεγάλων σωματείων της διοργάνωσης.
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε θετικότατα την χρονιά με την εύκολη -και χωρίς ιδιαίτερο κόπο- επικράτηση επί του αιώνιου αντιπάλου στον τελικό του Super Cup που διεξήχθει στο σμαραγδένιο νησί της Ρόδου.
Η διαφορά της ομοιογένειας αλλά κυρίως του καλού κλίματος μεταξύ των παικτών, ήταν ολοφάνερη ανάμεσα στις δύο ομάδες (θα τα ξαναπούμε δουλοπάροικε Πέδουλα). Ο Ολυμπιακός, παίζοντας στο ρελαντί, επιβλήθηκε εύκολα του αντιπάλου του, χωρίς να αποδώσουν κάτι το ιδιαίτερο οι παίκτες μας. Ορισμένοι μάλιστα, έκαναν και κατάχρηση στο χειρισμό της μπάλας, στα μακρινά σουτ και στις περίτεχνες προσπάθειες.
Πολλά τα θετικά φέτος στον Μπαρτζωκικό Ολυμπιακό.
Ιδιαίτερα στη θωρακισμένη ρακέτα με Φαλ, Μπόλομποϊ (φλέβα χρυσού) και Μπλακ. Η θέση 4 καλύπτεται από δύο παίκτες με παρόμοια προσόντα σε άμυνα και επίθεση. Βεζένκοφ και Πίτερς. Εξαιρετικό σουτ και οι δύο, κομματάκι “παραλίες” στην άμυνα υπό κανονικές συνθήκες αλλά όταν μουλαρώσουν, παίζουν σκυλίσια άμυνα και γραπώνουν τα ριμπάουντς.
Θα προτιμούσα έναν αλτικό μαύρο με αθλητικά προσόντα και μακρινό σουτ, αλλά τέτοιοι -φθηνοί κιόλας παίκτες- δεν βρίσκονται εύκολα. Το θετικό είναι ότι μπορούν να συνυπάρξουν στην πεντάδα για περισσότερα από 10 λεπτά. Άρα, πήγαμε σε μια εξαιρετική επιλογή κι ας μην ήταν ο κύριος αγωνιστικός μας στόχος. Όπως πέρσι με τον Φαλ, που προέκυψε αντί του mobile center με καταγωγή από την Αυστραλία.
Αν εξαιρέσουμε τον Παπανικολάου στη θέση 3, που αποτελεί την ψυχή της ομάδας σε άμυνα κι επίθεση με καίριες τοποθετήσεις και μεγάλα τρίποντα, δεν διαθέτουμε κάποιον αξιόπιστο σουτέρ. Ο Μακίσικ είναι κατά συνθήκη τριάρι χωρίς σταθερό μακρινό σουτ κι αποδίδει μόνο σε καταστάσεις transition. Ένα βαρόμετρο σε άμυνα κι επίθεση που μπορεί να λειτουργήσει με διεισδύσεις κατά κύριο λόγο και με κατοχή μπάλας.
Στην περιφερειακή γραμμή, ίσως υπάρχουν οι περισσότερες επιλογές, παρά την αποχώρηση του βαζελοκτόνου Τάιλερ Ντόρσεϊ. Ο Σλούκας θα είναι 6ος παίκτης ουσιαστικά ενώ ο ηγέτης Γουόκαπ κι ο Κέινααν θα ξεκινούν βασικοί. Ο πρώτος μπορεί να συνυπάρξει με τον οποιονδήποτε στην πεντάδα, σε αντίθεση με τον δεύτερο που απαιτεί καλό αμυντικό δίπλα του. Με Λούντζη ή Μακίσικ θα προκύψει αρμονική συντεχνία.
Έκπληξη και ταυτόχρονα ερωτηματικό ο νεοφερμένος ελληνοαμερικάνος Τζορτζ Πάπας (ο τόνος στο Πάπας, κατά το Esso Pappas κάποτε). Έκπληξη η προσθήκη του επειδή δεν τον ήξερε ούτε ο παπάς της ενορίας κι ερωτηματικό επειδή -προφανώς- δεν θα είναι εύκολη η προσαρμογή του σε μια άλλη χώρα με διαφορετικά ήθη κι έθιμα, καθώς επίσης και σε μια ήπειρο με διαφορετική μπασκετική φιλοσοφία. Αν θελήσει να δουλέψει ατομικά, θα τα καταφέρει. Το ταλέντο δεν του λείπει. Τι δεν έχει η ομάδα μας τελικά; Μην απορείτε αν σας φάνηκαν όλα ιδανικά διαχειρίσιμα μέχρι στιγμής.
Δύο πραγματάκια:
Το πρώτο.
Δεν έχει κλασικό σουτέρ. Δεν διαθέτει σταθερό σουτ από την περιφερειακή γραμμή. Δεν υπάρχει παίκτης που να χώσει 3-4 ξεκούραστα -και σημαντικά για την ψυχολογία των υπολοίπων- τρίποντα. Όπως πέρσι, έτσι και φέτος, θα χαράξουμε την πορεία μας με γρήγορες εναλλαγές στις πάσες και θα δημιουργήσουμε σουτέρ, αφού δεν καταφέραμε ή δεν θελήσαμε (κατά την Μπαρτζωκική θεώρηση) να τους αγοράσουμε.
Το δεύτερο.
Δεν διαθέτουμε Σέρβο ή έστω πρώην Γιούγκο. Όπως επαναλαμβάνεται εδώ και πολλά χρόνια ο συγκεκριμένος άγραφος κανόνας, αλλά ισχύει για κάποιον περίεργο λόγο ή “κατάρα” για τους παλιούς.
Ομάδα -λοιπόν- χωρίς πρώην Γιούγκο, δεν σηκώνει ευρωλιγκάτη κούπα. Εκτός της Ζαλγκίρις του Μονάχου φυσικά, με Εουρέλιους Ζουκάουσκας, Τάϊους Έντνι, Άντονι Μπόουϊ, Σαούλιους Στομπέργκας και λοιπούς συγγενείς.
Η εθνική Ελλάδας μας άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ.
Επειδή ενώ διέθετε πλήρες ρόστερ, ήταν αρκετά προβλέψιμη χωρίς μακρινό σουτ για τις κλειστές άμυνες και με έναν υπεράνθρωπο Γιάννη, που μετατράπηκε σε (αρκετά) γήινο στον ευρωπαϊκό “κρυπτονικό” τρόπο παιχνιδιού. Ξεκινάμε την αγωνιστική μας χρονιά, με την πεποίθηση ότι δεν θα βαδίσουμε στα αποτυχημένα χνάρια της εθνικής του Αντετοκούνμπο, αλλά σε επικά μονοπάτια μέγιστης κι απόλυτης δόξας (όχι μόνο επειδή θα λείψουν και φέτος οι Ρώσοι μπρούκληδες).
Ποιος είναι ο φετινός μας σκοπός; Σε τι στοχεύουμε μέσα από την συνολική δουλειά;
Να κλέψουμε το φως των υπολοίπων συνδιεκδικητών της διοργάνωσης. Να αφαιρέσουμε την αγωνιστική τους ζωτικότητα κατά μια έννοια. Μεταφορικά πάντα…
